Το άγγιγμα είναι θεμελιώδης τρόπος ανθρώπινης αλληλεπίδρασης, όμως γίνεται όλο και πιο σπάνιο. Γι’ αυτό και πολλοί άνθρωποι αναζητούν ασυνείδητα έναν τρόπο να ξανασυνδεθούν με το σώμα τους μέσω του αγγίγματος από διάφορες πηγές – διαλογισμό, φυσικοθεραπευτές, ψυχοθεραπευτές gestalt, μασάζ κλπ. Το άγγιγμα δημιουργεί τη γέφυρα εκείνη που θα συνδέσει ξανά την ψυχή, το νου με το σώμα μας.
Οι ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις που προσανατολίζονται στο σώμα επιβεβαιώνουν τη σύνδεση ψυχής – σώματος μέσω μίας βασικής τους αρχής: Για κάθε συναισθηματικό – ψυχολογικό πρόβλημα, υπάρχει ένα αντίστοιχο σωματικό και αντίστροφα. Το σώμα και η ψυχή δεν είναι δύο διαφορετικές οντότητες.
Αυτό σημαίνει ότι η ψυχική σύγκρουση, η ενοχή, η ντροπή, το ανεπίλυτο πένθος, όλα αυτά, αποθηκεύονται στο σώμα ως σωματικές αναμνήσεις, και όταν αγγίζουμε το σημείο που έχει συσσωρευτεί αυτός ο πόνος μέσω μασάζ ή άλλου τύπου θεραπείας, δεν απελευθερώνεται μόνο ο σωματικός πόνος, αλλά αμέσως ανοίγει μια πύλη προς τον ψυχικό πόνο επίσης.
Λίγο καιρό αφού έχασα τη μητέρα μου, εμφάνισα μια πάθηση που ονομάζεται «παγωμένος ώμος» και η οποία φαίνεται να είναι αγνώστου αιτιολογίας. Αλλά πονούσα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ και οι κινήσεις του ώμου μου είχαν περιοριστεί. Επισκέφθηκα γιατρούς, αλλά το μόνο που μου έλεγαν ήταν το τι είχε συμβεί στον ώμο μου χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν το γιατί μου συνέβη. Με παρέπεμψαν σε φυσικοθεραπευτή.
Έκλεισα λοιπόν ένα πρώτο ραντεβού για αξιολόγηση και σχεδιασμό της θεραπείας. Καθώς βρισκόμουν ξαπλωμένη στο δωμάτιο εξέτασης, η φυσικοθεραπεύτρια μπήκε, μου χαμογέλασε, συστήθηκε και μου εξήγησε τι θα έκανε. Μόλις άγγιξε τον ώμο μου, ξέσπασα σε λυγμούς.
Σοκαρίστηκα και ντράπηκα και έτσι έστρεψα αλλού το βλέμμα μου για να μην το καταλάβει. Εκείνη συνέχισε να με εξετάζει, αν και πιστεύω πως παρατήρησε τα δάκρυά μου. Απολάμβανα το άγγιγμά της, ήταν σαν μασάζ. Στις επόμενες συναντήσεις μας, μου έκανε διάφορες ασκήσεις και με συμβούλευσε να τις κάνω και στο σπίτι.
Όπως ακολουθούσα τις οδηγίες της, σκεφτόμουν τη μητέρα μου, με την οποία είχα μια περίπλοκη και διχασμένη σχέση. Έκανα διατάσεις και έκλαιγα, έκλαιγα και έκανα διατάσεις, έγραφα όλα όσα ένιωθα και μετά από λίγους μήνες ένιωθα καλύτερα.
Ο πόνος της απώλειας είχε κλειδωθεί μέσα στο σώμα μου, είχε ταμπουρωθεί εκεί και το ζεστό άγγιγμα ενός άλλου ανθρώπου άρχισε να το απελευθερώνει. Το πιθανότερο είναι ότι προκάλεσε αύξηση στα επίπεδα ωκυτοκίνης στον εγκέφαλό μου, την ορμόνη της αγάπης και του δεσμού.
Καθώς πενθούσα την απώλειά της για τους επόμενους μήνες, συνειδητοποίησα κάτι. Δυσκολευόμουν να κλάψω για τη μητέρα μου, την οποία φυσικά αγαπούσα πάρα πολύ, αλλά ήμουν και θυμωμένη μαζί της. Όταν δυσκολευόμαστε να πενθήσουμε μια απώλεια, μπορεί να παρουσιαστούν σωματικές ή ψυχολογικές δυσκολίες. Το ζεστό άγγιγμα της θεραπεύτριας ήταν βάλσαμο στην ψυχή μου.
Οι θεραπείες που χρησιμοποιούν το άμεσο άγγιγμα έχουν μια δυναμική που προσφέρει μεγάλη θεραπευτική επίδραση. Αυτός είναι και ο λόγος που τόσοι πολλοί άνθρωποι αναζητούν συνειδητά ή ασυνείδητα το άγγιγμα, ακόμα και το «επαγγελματικό, ιατρικό» άγγιγμα. Όταν βεβαιωνόμαστε ότι δεν υπάρχει κάποια σεξουαλική δήλωση, όταν νιώθουμε ασφαλείς με κάποιον, τότε αφηνόμαστε στο θεραπευτικό άγγιγμα μέσα από μια ελεγχόμενη σχέση γεμάτη αμοιβαίο σεβασμό.
Η φύση είναι ευφυής που δημιούργησε την πολύτιμη ωκυτοκίνη. Όταν γεννηθήκαμε, η ορμόνη αυτή μας έδεσε με τη μητέρα μας και επέτρεψε την απαραίτητη για την επιβίωσή μας φροντίδα. Ως παιδιά, απολαμβάναμε το τρυφερό άγγιγμα των γονιών μας, επειδή αυτό προκαλούσε την απελευθέρωση της μαγικής ορμόνης. Ως ενήλικες βιώνουμε τις επιδράσεις της, όταν απολαμβάνουμε καλό φαγητό, ένα μασάζ ή κατά τις προσωπικές μας στιγμές με τον ερωτικό μας σύντροφο.
Sharon K. Farber, ψυχοθεραπεύτρια
