«Δεν το πιστεύω ότι έφτασε ο καιρός δάσκαλε. Θυμάμαι κάπου το 2000 περίπου, όταν μετά από τεράστιες προσπάθειες είχα καταφέρει να γράψω και να σου φέρω το πρώτο μου τραγούδι.
Το τσαλάκωσες και το πέταξες… ένιωσα εκείνη τη στιγμή ακριβώς σαν το χαρτί που ήταν γραμμένο το τραγούδι μου.
Μου είπες εμείς πρέπει να προσέχουμε τι λέμε κι αυτά που γράφουμε θα πρέπει να συμβαδίζουν με αυτά που ζούμε.
Γιατί αλλιώς ποτέ δε θα μας πάρουν στα σοβαρά.
Αυτό που κάνουμε είναι ξένο για τα αυτιά τους ούτως η αλλιώς. Ο λόγος μας πρέπει να οδηγεί όσους τον ακούν στη σωστή κατεύθυνση.
Τώρα καταλαβαίνω.
Σ’ ευχαριστώ που επιτέλους είπες ένα τραγούδι μου.
Μεγάλη μου τιμή δάσκαλε.
