Η αγαπημένη καλλιτέχνις, σε πρόσφατη συνέντευξή της, αναφέρθηκε στην μεγάλη επιτυχία που γνώρισε από τα πρώτα της κιόλας βήματα στην δισκογραφία, ενώ δεν έκρυψε και το ότι η κούραση της έφερε κι ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας…
Διαβάστε το σχετικό απόσπασμα από την συνέντευξη που παραχώρησε στο musicpaper.gr (συνέντευξη στον Σπύρο Αραβανή):
Όπως εγώ σε ακούω, διατηρείς το ίδιο ακριβώς πάθος με όταν ξεκίνησες…
Τον εαυτό μου τον πιέζω πάρα πολύ και το έχω πληρώσει αυτό. Όμως ξέρω ότι πληρώνω αυτό το τίμημα για κάτι που είναι πολύ πιο ακριβό. Αυτή η πίεση με αναγκάζει να με βάζω στον τοίχο και να αναρωτιέμαι γιατί κάνω κάποια πράγματα, τι έχω χάσει, τι ψάχνω, τι θέλω. Η έκρηξη της επιτυχίας και της αναγνωρισιμότητας με έκανε όμως ακόμα πιο αυστηρή με τον εαυτό μου. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να σταματήσω πρώτα από όλα να είμαι ερασιτέχνης, να θέλω σαν παλαβή να ανέβω στη σκηνή. Στις τρεις τελευταίες συναυλίες που έκανα πριν σταματήσω, έφθασα να μην έχω ούτε το κουράγιο να ανέβω να τραγουδήσω, αισθανόμουν ότι δεν ήθελα. Τότε είπα στον εαυτό μου «τέλος». Τους πρώτους δύο μήνες απουσίας, βέβαια ήθελα να ανατιναχθώ, αφού είχα μάθει να δουλεύω συνεχώς. Μετά όμως τα βρήκα με τον εαυτό μου.
Ποιες δυσκολίες σου έφερε αυτή η επιτυχία;
Θα σου μιλήσω τελείως ειλικρινά και πιστεύω να μην παρεξηγηθούν αυτά που λέω. Όταν καταφέρνεις να είσαι σε μια θέση, στην οποία βρέθηκες μετά από πολύ μεγάλο κόπο, σκληρή δουλειά και θυσίες, κάποια στιγμή αρχίζεις να πρέπει να αποδείξεις ότι όλο αυτό το πράγμα άξιζε τον κόπο, σε πιάνει το άγχος να το διατηρήσεις και βλέπεις τα πάντα γύρω σου με φοβερή ανησυχία. Εγώ όμως αυτό δεν το θέλω. Δεν κάνω μουσική για να είμαι επιτυχημένη. Δεν πάω στις συναυλίες για να δω πόσα εισιτήρια θα κάνουμε. Έπιασα, λοιπόν, κάποιες φορές τον εαυτό μου να το ρωτάω… Τα εισιτήρια βεβαίως και είναι ευλογία και τιμή μου, είναι μεγάλο μας το «ευχαριστώ» προς τον κόσμο που μας προσφέρει τη δυνατότητα να κάνουμε πιο προσεγμένες παραστάσεις. Όταν είπα ότι θα σταματήσω για έναν χρόνο, μου έλεγαν ορισμένοι: «ο κόσμος θα σε ξεχάσει» και απαντούσα ότι αν είναι να με ξεχάσει επειδή θα απουσιάζω από τη σκηνή για έναν μόνο χρόνο, τότε δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσω… Κοίταξε να δεις, η σκηνή ενώ σου προσφέρει τεράστια εμπειρία, δεν σου προσφέρει ωριμότητα. Σε φθείρει. Και εγώ θέλω να είμαι καλλιτέχνης. Δεν βάζω άλλους στόχους στον εαυτό μου και δεν το λέω αλαζονικά. Θέλω μόνο να ωριμάζω καλλιτεχνικά.
Για να ωριμάζεις ως καλλιτέχνης πρέπει να ωριμάζεις και ως άνθρωπος βέβαια…
Ακριβώς. Και εγώ δεν είχα χρόνο για τον εαυτό μου, την οικογένειά μου, τις σχέσεις μου, τους φίλους μου, χρόνο να διαβάσω ένα βιβλίο.
Δεν σου επέβαλε, φαντάζομαι, όμως κανείς να χάσεις αυτές τις στιγμές…
Όχι βέβαια. Δεν αλλάζω τίποτα από όσα έχω κάνει. Όμως θεωρώ σοφία αυτή την επιφοίτηση να σταματήσω για λίγο, η οποία μου ήρθε δεν ξέρω από πού…
Από την ίδια σου την υγεία μάλλον, το σώμα μιλάει…
Ναι, μάλλον, από την υγεία μου, αφού μου εμφανίστηκε τότε και ένα αρκετά σοβαρό πρόβλημα υγείας. Θυμάμαι πάντα ένα «αστείο», αλλά χαρακτηριστικό, στιγμιότυπο. Ταξιδεύαμε από μια πόλη σε άλλη, έχοντας ήδη κάνει πάνω από 100 συναυλίες τη σεζόν και κλαίγαμε μέσα στο αυτοκίνητο από την κούραση. Μας λέει τότε η Κατερίνα Σταματάκη, η συνεργάτριά μας: «Σταματήστε, είστε νέοι, τώρα χτίζετε» και της απαντάει ο Θέμης «Χτίζουμε, αλλά πότε θα πάμε να μείνουμε…;». Τώρα, λοιπόν, που μιλάμε, ανυπομονώ να εμφανιστώ. Αυτή είναι η ουσία ενός καλλιτέχνη. Να έχει να δίνει. Γιατί όταν φθάνεις σε ένα ύψος πρέπει να βλέπεις τα πράγματα ανάποδα. Όταν χτίζεις, κάθε άνθρωπος που έρχεται, είναι κέρδος. Είναι ένας ακόμη άνθρωπος που έχεις καταφέρει να τον κερδίσεις. Όταν έχεις φτιάξει όμως μια μαγιά ανθρώπων, η πραγματική και μοναδική σου ασχολία είναι πώς αυτόν τον άνθρωπο θα τον διατηρήσεις προσφέροντάς του καλλιτεχνικότητα, ειλικρίνεια και ενέργεια.
