Ο αξέχαστος Γιώργος Ζαμπέτας έγραψε τη δική του ιστορία στο ελληνικό τραγούδι!
Υπήρξε μοναδικός βιρτουόζος του μπουζουκιού, δημιουργός αλλά και σολίστας που συνεργάστηκε με κορυφαίους συνθέτες. Στη μνήμη όλων όμως, έχει μείνει για το απίστευτο κέφι, το αστείρευτο χιούμορ και τις ατάκες του…
Όταν έκλεινε η πόρτα του σπιτιού, ήταν ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος.
Aυτόν τον άνθρωπο θα γνωρίσουμε μέσα από τα μάτια της κόρης του, Κατερίνας Ζαμπέτα. Με λόγια βγαλμένα μέσα από την ψυχή της, μιλάει στην Έλενα Κατρίτση για τον πολυαγαπημένο της πατέρα, τους ανθρώπους που τον αγάπησαν και αγάπησε αλλά και για όσους τον πλήγωσαν πολύ. Για όλους αυτούς που, παρά τη μεγάλη προσφορά του στη μουσική, τον θεωρούσαν μέχρι το τέλος της ζωή του… «δεύτερο», όπως ο ίδιος έλεγε χαρακτηριστικά.
Η Κατερίνα Ζαμπέτα περιγράφει πώς ένιωθε ο πατέρας της για τις συνεργασίες του με τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Σταύρο Ξαρχάκο, για τις μεγάλες στιγμές που έζησε, αλλά και τις μεγάλες πίκρες που πήρε, όταν διαπίστωνε ότι παρά τις διαβεβαιώσεις που είχε… «ξεχνούσαν» να βάλουν το όνομά του στους δίσκους και στις μαρκίζες. Λίγοι γνωρίζουν ότι ο Γιώργος Ζαμπέτας βρίσκεται πίσω από μεγάλες επιτυχίες της εποχής εκείνης.
Περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τα παράπονα που είχε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, που «μαράζωνε», πιστεύοντας ότι όλοι τον είχαν ξεχάσει. Το τηλέφωνο δεν χτυπούσε ούτε για να τον ρωτήσουν τι κάνει, αλλά ούτε για να του δώσουν ένα μεροκάματο. «…Εισέπραξε την αγνωμοσύνη από ανθρώπους που έφαγαν ψωμί από τα χέρια του, που τους έδωσε δουλειά, καταξίωση, δημοσιότητα. Αυτό ήταν που τον πλήγωσε περισσότερο…».
