«Μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά είχα διαίσθηση. Ξύπνησα εκείνο το πρωί…»
Η Νατάσα Καλογρίδη είναι από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα της showbiz τον τελευταίο χρόνο. Με μια ιδιαίτερη ματιά για τη ζωή, γεύση από την οποία έχουμε πάρει μέσα από τις τηλεοπτικές της εμφανίσεις, αποκαλύπτει σε συνέντευξη της στο περιοδικό DownTown και στον Τάσο Μπιμπισίδη το γεγονός που τη σημάδεψε και διαμόρφωσε τη φιλοσοφία της ζωής της.
«Δεν έκανα ποτέ κακό σε κανέναν. Είναι η φύση μου έτσι. Η μαμά μου με μεγάλωσε με πολλή αγάπη, με αρχές, με ήθος. Έχω άλλη λογική εγώ από παιδί», εκμυστηρεύεται η ηθοποιός και η κουβέντα στη συνέχεια περιστρέφεται γύρω από το χαμό του πατέρα της, όταν εκείνη ήταν ακόμα παιδί.
Σε αυτό σε επηρέασε φαντάζομαι και ο θάνατος τους μπαμπά σου (έχασε τον πατέρα της σε αυτοκινητικό δυστύχημα όταν ήταν 6 ετών). Ο χαμός του πατέρα μου ένωσε ακόμη παραπάνω την οικογένεια μου και σίγουρα μου έμαθε από μικρή πολλά. Ο τρόπος που αντιμετωπίζω τη ζωή είναι ενδεχομένως εντελώς διαφορετικός από τον τρόπο που την αντιμετωπίζουν οι άλλοι.
Σου στοίχισε πολύ αυτός ο θάνατος; Παρακαλώ; Έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν 6 ετών. Μου στοίχισε απίστευτα πολύ. Έχω εικόνες από τον πατέρα μου που περιγράφω στην μητέρα μου και μου λέει: «Πως γίνεται να τα θυμάσαι όλα αυτά, ήσουν μωρό». Ο πατέρας μου ήταν μηχανικός αεροσκαφών στην Ολυμπιακή. Ταξίδευε πολύ. Άνοιγε την πόρτα να πάει στη δουλειά και με θυμάμαι να πέφτω στο πάτωμα και να τον τραβάω από τα πόδια για να μη φύγει. Έκλαιγα. Ούρλιαζα. Έβαζα δύναμη. Για να τον αφήσω έπρεπε να με κρατήσει η μαμά μου και η γιαγιά μου. Είχα τρέλα. Αυτή είναι μια πολύ χαρακτηριστική εικόνα που θυμάμαι από αυτόν. Καταλαβαίνεις ότι όταν ο πατέρας μου σκοτώθηκε έχασα τον κόσμο.
Τι θυμάσαι από εκείνη τη μέρα; Μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά είχα διαίσθηση. Ξύπνησα εκείνο το πρωί λίγο αναστατωμένη. Δεν βρήκα τη μαμά μου σπίτι, βρήκα τη θεία μου. Και πετάγομαι από το κρεβάτι και αρχίζω να φωνάζω «τι έπαθε ο μπαμπάς μου, που είναι ο μπαμπάς μου, τι έχει ο μπαμπάς μου;» Κάτι είχα καταλάβει. Για δυο μήνες δεν μου έλεγαν ότι είχε πεθάνει. Ήξερα ότι ο μπαμπάς μου είναι στο νοσοκομείο. Του έγραφα γράμματα. Του έγραφα «μπαμπά μου, σε περιμένω». Περίμενα να γυρίσει.
Πώς ήταν από εκεί και πέρα η κατάσταση στο σπίτι; Κοίτα, έχω μια μάνα η οποία είναι πολύ σκληροπυρηνική. Ήταν πολύ αυστηρή μαζί μας και στα παιδικά μας χρόνια και την περίοδο της εφηβείας. Όταν συνέβη λοιπόν αυτό, πίστεψέ το, δε την είδαμε ποτέ να κλαίει, δεν την είδαμε ποτέ να καταρρέει και αυτό βοήθησε πολύ την ψυχολογία μας στο σπίτι. Ήταν σκληρό για όλους μας. Ήταν ένας αιφνίδιος θάνατος. Ο πατέρας μου σκοτώθηκε δύο λεπτά πριν φτάσει στο σπίτι, γυρνώντας από τη δουλειά.
Το ξεπέρασες ποτέ; Με το συγκεκριμένο γεγονός πορεύομαι. Το μεγαλύτερο δώρο ήταν ότι κατάλαβα πως η απώλεια έχει να σου δώσει «παπάδες». Να σε ταξιδέψει στο μυαλό σου, να σου δώσει πράγματα. Αν δεν είχε συμβεί αυτό στον πατέρα μου, θα ήμουν άλλος άνθρωπος σήμερα. Αυτό το γεγονός με σημάδεψε και με έκανε να αντιμετωπίζω τη ζωή με τη φιλοσοφία «μια είναι και άλλη καμία, ρε παιδί μου». Οπότε, δεν πα’ να λέτε; Και άγαμοι θύται αν λέτε. Εμένα αυτό μου έδωσε δυναμισμό, αλλά και απόλυτο ενστερνισμό της ευαισθησίας.
