Γνωρίζω από φύση και θέση τι σημαίνει κοινωνικός ρατσισμός. Γνωρίζω από προσωπική εμπειρία το πώς οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τον κόσμο των αναπήρων με βάση τη δική τους πνευματική ισορροπία και αρτιμέλεια. Και αυτό δεν είναι σωστό. Ο κόσμος χρειαζόταν πάντα μια πληροφόρηση, μια επιμόρφωση για το τι σημαίνει αναπηρία, για το τι σημαίνει να είσαι ανάπηρος, για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε στα ΑμεΑ. Και σήμερα, μια εποχή που η ιατρική και η τεχνολογία έχουν τόσο πολύ προχωρήσει, , αντί να έχει γεφυρωθεί και κοινωνικά το χάσμα μεταξύ ανάπηρων και αρτιμελών, έχει γίνει περίπου το αντίθετο. Και σ’ αυτό ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό και το φαινόμενο της αντικοινωνικότητας και της αδιαφορίας ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας μας. Γιατί ; Δυστυχώς δεν το ξέρω σε όλες του τις διαστάσεις.
Αλλά : Η προσπάθεια διαμόρφωσης της λογικής της κοινωνίας μας σήμερα να απευθύνεται στη μάζα και όχι σε προσωπικότητες, σε ανθρώπους όχι διαφορετικούς με την έννοια της μοναδικότητας, έχει δημιουργήσει ένα «πολυμίξερ» όπου ο ανάπηρος δεν μπορεί να επιβιώσει. Σκεφτείτε πόσο «μάζα» έχει γίνει ο άνθρωπος ώστε να λέμε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και διάφορα άλλα παρόμοια. Μα ακόμη και τα πολιτικοκοινωνικά κινήματα κάθε λογής, θέλουν να λέγονται «μαζικά».
Φέτος στις 3 Δεκέμβρη, Παγκόσμια Ημέρα ΑμεΑ, είχα πάει στο πολιτιστικό φεστιβάλ που διοργάνωσε το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας με σκοπό την προβολή Ατόμων με Αναπηρία που πρωταγωνιστούν στις τέχνες. Εκεί συνάντησα ευφυείς φυσιογνωμίες αναπήρων να παράγουν Τέχνη. Εκεί είδα ανάπηρους καλλιτέχνες να συγκινούν το κοινό όχι λόγω της αναπηρίας τους, αλλά λόγω της εξαιρετικής απόδοσης του έργου τους.
Βλέποντάς τους και ερχόμενος σε επαφή μαζί τους, το μυαλό μου «πέταξε» στους γονείς μου. Ήταν κωφοί. Κι εκείνα τα χρόνια, μια μορφή κοινωνικού ρατσισμού τους άφησε αναλφάβητους. Είχαμε όμως τους δικούς μας κώδικες επικοινωνίας και ήταν άνθρωποι με κοινωνική καλλιέργεια, που με έμαθαν να μην ενισχύω τη λύπηση και τη φιλανθρωπία εκ πεποιθήσεως απέναντί τους.
Παίρνοντας έμπνευση από τα θετικά παραδείγματα καλλιτεχνών, επιστημόνων και κοινωνικών προτύπων με αναπηρία που συνάντησα στο Φεστιβάλ, μοιράζομαι μαζί σας και την κοινωνική απογοήτευσή μου που προέρχεται τόσο από τη συμπεριφορά μας απέναντι στους αναπήρους όσο και από τον κόσμο των αναπήρων όταν βλέπω κάποιους να εκμεταλλεύονται την αναπηρία τους για να πετύχουν πράγματα και να τη χρησιμοποιούν για να πετύχουν την κοινωνική συμπαράσταση.
Καθημερινά συναντώ ανθρώπους να θέλουν να μπουν στη διαδικασία να αγωνιστούμε για την ισοτιμία του πνεύματος και της διαφορετικότητας. Όλο και περισσότεροι το θέλουμε να καταθέσουμε τις προθέσεις μας και τις δυνάμεις μας για να δούμε γύρω μας όλο και περισσότερους αναπήρους να διεκδικούν και να παίρνουν αυτό που τους ανήκει, να μπαίνουν στη διαδικασία της έκθεσης και της έκφρασης τους ενεργά μέσα στη συλλογική καθημερινότητα. Ωστόσο βλέπω ελάχιστη συμμετοχή αναπήρων. Καταλαβαίνω ότι το βουνό των καθημερινών δυσκολιών που έχει ο καθένας μας είναι ένα ισχυρό αντικίνητρο. Νοιώθουμε ότι δεν γίνεται τίποτα και θέλουμε να «παραιτηθούμε». Αλλά δεν πρέπει να το κάνουμε. Το αντίθετο. Τώρα πρέπει να αντιδράσουμε σ΄ όλες αυτές τις «παγκόσμιες ημέρες» που απευθύνονται στη μάζα. Για άλλοθι. Έχουμε εφεύρει και παγκόσμιες ημέρες για γελοία πράγματα. Που μόνο εμπορικά κίνητρα έχουν.
Όλη μου η ζωή είναι μόνο μουσική. Σκέφτομαι μουσικά. Και μουσική για μένα είναι η σύνθεση πολλών και διαφορετικών ήχων. Παρατηρούσα και παρατηρώ τα πάντα γύρω μου, και όλα για μένα είναι ένας ήχος. Από αυτούς τους ήχους μαγεύομαι, εμπνέομαι και θέλω να δημιουργώ για να εκφράζομαι. Σήμερα έχουμε φτάσει να μετρά πολύ περισσότερο η εξωτερική εικόνα από τη σκέψη. Αλλά αλήθεια είναι μόνο η σκέψη. Και αν κάποιος σκέφτεται ότι δε μπορεί να αλλάξει μόνος του τον κόσμο και παραιτείται προκαταβολικά, η απάντησή μου είναι ότι το μέτρο του περιβάλλοντος μας είμαστε εμείς.
Πηγή : meallamatia.gr
