Είναι πολύ εύκολο να εγκλωβιστείς στο παρελθόν· γι’ αυτό καλό είναι να έχεις κάτι να σου υπενθυμίζει να μένεις στο παρόν. Στο χωριό με τις Δαμασκηνιές χρησιμοποιούμε μια καμπάνα. Όταν ακούμε την καμπάνα, αρχίζουμε να εισπνέουμε και να εκπνέουμε ενσυνείδητα και να λέμε: «Ακούω την καμπάνα. Αυτός ο υπέροχος ήχος με επαναφέρει στο αληθινό μου σπίτι»
Το αληθινό μου σπίτι βρίσκεται στο εδώ και στο τώρα. Το παρελθόν δεν είναι το αληθινό μου σπίτι. Ίσως να θέλεις να πεις στο παιδάκι μέσα σου ότι το παρελθόν δεν είναι το σπίτι σας· το σπίτι μας είναι εκεί όπου μπορούμε να ζήσουμε πραγματικά τη ζωή μας. Εδώ, στο παρόν, μπορούμε να βρούμε όλη τη θρέψη και την ίαση που χρειαζόμαστε. Μεγάλο μέρος του φόβου, της ανησυχίας και της αγωνίας που βιώνουμε οφείλεται στο γεγονός ότι το εσωτερικό παιδί δεν έχει απελευθερωθεί.
Αυτό το παιδί φοβάται να βγει στο παρόν· αλλά η ενσυνείδηση, η αναπνοή σου, μπορεί να βοηθήσει αυτό το παιδί να αντιληφθεί ότι είναι ασφαλές και ότι μπορεί πια να είναι ελεύθερο. Όταν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε τη συνήθεια να ξαναπροβάλουμε παλαιότερες καταστάσεις και να αντιδρούμε σε νέες καταστάσεις σαν να επρόκειτο για τις παλιές, αρχίζουμε να παρατηρούμε πότε παράγεται αυτή η ενέργεια της συνήθειας.
Τότε μπορούμε να υπενθυμίσουμε στοργικά στον εαυτό μας ότι έχουμε κι άλλη επιλογή. Ότι μπορούμε να δούμε τη στιγμή όπως είναι, να αντιληφθούμε δηλαδή ότι πρόκειται για μια νέα στιγμή, και να αφήσουμε το παρελθόν στην άκρη, για να το κοιτάξουμε αργότερα με πιο συμπονετικό βλέμμα.
Μπορούμε να βρούμε τον χρόνο και τον χώρο – όχι όταν είμαστε απασχολημένοι με άλλα πράγματα, αλλά σε μια στιγμή ηρεμίας – για να πούμε στο πονεμένο, πληγωμένο παιδί μέσα μας ότι δε χρειάζεται να υποφέρει άλλο.
Μπορούμε να το πάρουμε από το χέρι και να το προσκαλέσουμε να έρθει μαζί μας στο παρόν, να δει με τα ίδια του τα μάτια όλα τα θαύματα της ζωής που βρίσκονται μπροστά μας εδώ και τώρα: «Έλα μαζί μου, γλυκό μου παιδί. Έχουμε μεγαλώσει πια. Δεν χρειάζεται πια να φοβόμαστε. Δεν είμαστε πια ευάλωτοι. Δεν είμαστε πια εύθραυστοι. Δεν είμαστε πλέον αναγκασμένοι να φοβόμαστε».
Πρέπει να διδάξεις το παιδί μέσα σου. Πρέπει να το προσκαλέσεις να έρθει να ζήσει μαζί σου στο παρόν. Φυσικά, μπορούμε να στοχαζόμαστε συνειδητά το παρελθόν και να μαθαίνουμε από αυτό, αλλά όταν το κάνουμε, πρέπει να μένουμε ριζωμένοι στο παρόν. Όταν πατάμε γερά στο παρόν, μπορούμε να κοιτάξουμε με μαεστρία το παρελθόν και να διδαχτούμε από αυτό χωρίς να του επιτρέψουμε να μας απορροφήσει και να μας κατακλύσει.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Thich Nhat Hanh «Φόβος
