Ο 38χρονος Σπύρος Γιαννιώτης, Ολυμπιονίκης και Παγκόσμιος πρωταθλητής της κολύμβησης στις μεγάλες αποστάσεις, με ειδικότητα την «κολύμβηση ανοιχτής θάλασσας», αργυρός ολυμπιονίκης στα 10 χιλιόμετρα κολύμβησης ανοικτής θαλάσσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016, έδωσε μια μεγάλη αλλά και πολύ σημαντική συνέντευξη στον Βαγγέλη Αυγουλά.
Διαβάστε τη συζήτησή μας με τον 5ο και 7ο ολυμπιονίκη ( το 2004), τον μοναδικό Έλληνα με τριπλή παρουσία σε τελικούς Ολυμπιακών Αγώνων που τo 2011 κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 10 χλμ σε ανοιχτή θάλασσα και αναδείχθηκε Αθλητής της Χρονιάς , όπως και τις επόμενες χρονιές 2012 και 2013.
{Άλλοι αθλητές, όταν αποσύρονται από την ενεργό δράση, ανοίγουν ας πούμε μια καφετέρια. Δεν το κρίνω, επένδυση κάνουν. Εγώ όμως ήθελα να επενδύσω σε κάτι που είναι όλη μου η ζωή, να μείνω στο χώρο της κολύμβησης και να προσπαθήσω να κρατήσω και νέα παιδιά στο χώρο.}
Πρόσφατα είχαμε δημοσίευση μια ιδιαίτερη αποκάλυψη του ίδιου: Ο θαυμαστός αυτός άνθρωπος, αθλητής, πρωταθλητής που μας έκανε να σηκωθούμε από τον καναπέ και να ζητωκραυγάζουμε βλέποντάς τον στην τηλεόραση να μας κάνει όλους περήφανους, είναι δυσλεκτικός.
Υπάρχουν ίσως αρκετοί που δεν ξέρουν τι είναι ένας «δυσλεκτικός» άνθρωπος. Μια μικρή, σύντομη, επιστημονική ανάλυση: «Η παγκόσμια ομοσπονδία της νευρολογίας καθορίζει τη δυσλεξία ως “διαταραχή που φανερώνεται από τις δυσκολίες στην εκμάθηση του διαβάσματος, παρά την επαρκή νοημοσύνη και τις κοινωνικές και πολιτιστικές ευκαιρίες του ατόμου. Η δυσλεξία δεν είναι αυστηρά μόνο μια διαταραχή ανάγνωσης που χαρακτηρίζεται από τις αντιστροφές. Είναι ένα σύνδρομο των πολλών και ποικίλων συμπτωμάτων που έχει επιπτώσεις σε εκατομμύρια των παιδιών και ενηλίκων. Από πολλούς αναγνωρίζεται ως “διαφορετικός τρόπος σκέψης” που γίνεται παραλληλίζοντας τη δυσλεξία με τη δυνατότητα που έχει κάποιος να “δει” πολυδιάστατα, την συνολική εικόνα, ή από οποιαδήποτε θέση κάθε φορά. Η δυνατότητα να σκέφτεται με εικόνες και να καταχωρούνται αυτές οι εικόνες ως πραγματικές. Κατά συνέπεια, αναμιγνύεται η δημιουργική σκέψη με την πραγματικότητα αλλάζοντας πολλές φορές αυτό που το δυσλεκτικό άτομο βλέπει ή ακούει».
Τα περισσότερα δυσλεκτικά άτομα αναπτύσσουν την ιδιαιτερότητά τους στην προσχολική ηλικία ( και μέχρι πριν από 20-30 χρόνια υφίσταντο αφόρητες πιέσεις από το οικογενειακό τους περιβάλλον) και κυρίως στο σχολείο , όπου υφίστανται από κοροϊδία, κακή πλάκα. Μέχρι και τραμπουκισμό.
Ο Σπύρος Γιαννιώτης είναι ένα τέτοιο άτομο που όχι μόνο πάλεψε «με τους δαίμονες» του σε μια εποχή που οι νευρολόγοι είχαν κάνει μεγάλη πρόοδο αλλά κατάφερε να γίνει υπεραθλητής. Σας υπενθυμίζουμε μια ανάρτησή του στα Κοινωνικά Δίκτυα, με αφορμή την έναρξη της φετινής σχολικής χρονιάς:
Η ανάρτησή του Έλληνα Ολυμπιονίκη
«Με αφορμή τον Τζέιμι Όλιβερ που βγήκε και μίλησε για την δυσλεξία, θα ήθελα να πω και εγώ δυο πράγματα. Ίσως και εγώ Αν δεν ήμουν δυσλεκτικός, δεν θα είχα φτάσει σήμερα εδώ που είμαι. Πάντα τέτοια εποχή νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι, ίσως να θυμάμαι το βουνό που είχα μπροστά μου γιατί έτσι έβλεπα το σχολείο, τον φόβο να μην μπορώ να ανταπεξέλθω στα διαβάσματά μου, στην ορθογραφία, στην γραφή μου, στο αν τα αλλά παιδιά θα με πουν αγράμματο, ίσως ο μεγαλύτερος φόβος μου. Αυτή την σκηνή δεν θα την ξεχάσω πότε, να κυλάει το δάκρυ στο Βιβλίο και να προσπαθώ να διαβάσω, και τα μάτια μου θολά. Να θέλω να είμαι καλός μαθητής και να μην μπορώ.
Πέρασαν τα χρόνια και έμαθα στο γυμνάσιο ότι έχω δυσλεξία, αλλά τα βιώματα μου με είχαν χαράξει, δεν αλλάζουν αυτά. Με τα χρόνια έμαθα να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος και να πηγαίνω κόντρα στην ανασφάλεια μου και στο φόβο μου, είναι ένας αγώνας που δίνω καθημερινά.
Όλα αυτά τα γράφω με αφορμή το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς, δεν θα ήθελα να νιώσει κανένα παιδί αυτά που ένιωσα εγώ.Από έναν δυσλεκτικό που ακόμα και τώρα που σας γράφει αγχώνεται αν θα κάνει λάθη, αλλά τα γράφει γιατί είναι ένας καθημερινός αγώνας με έναν νικητή.
Καλή σχολική χρονιά.».
Η συνέντευξη του Σπύρου Γιαννιώτη στον Βαγγέλη Αυγουλά
Ερώτηση: Θέλουμε να βγάζουμε θετικά παραδείγματα προς τα έξω, την ίδια στιγμή που τα ΜΜΕ παίρνουν συνήθως συνεντεύξεις από ηθοποιούς που κάνουν τηλεοπτικά, από ποδοσφαιριστές που βγάζουν πολλά λεφτά , από …μανεκέν, μπασκετμπολίστες …. Γιατί δεν ασχολούμαστε στην Ελλάδα με την κολύμβηση, με το στίβο, με άλλα αθλήματα; Γιατί δεν βγάζουμε τέτοια πρότυπα προς τα έξω; Σ΄ έχει απασχολήσει ποτέ;
– Σίγουρα το έχω σκεφτεί. Δεν είναι μόνο δικό μας φαινόμενο, είναι γενικότερο. Το ποδόσφαιρο έχει μεγάλη προβολή. Για κάποιους είναι πιο σημαντικό. Όπως και το μπάσκετ ή και άλλα αθλήματα. Νομίζω ότι το κολύμπι, ο στίβος, τα αθλήματα που είναι έτσι ερασιτεχνικά που λέμε, είναι θεαματικά, τα βλέπουμε –εμείς τουλάχιστον- με πολύ μεγαλύτερη ένταση και νομίζω ότι όποιος θέλει να δει, βλέπει. Και όποιος θέλει να ασχοληθεί, ασχολείται. Μπορεί να μην είναι αυτό το «μπαμ» που γίνεται σ’ αυτά τα δυο αθλήματα που είπα αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν. Γιατί το βλέπω κι εγώ καθημερινά ή με κάποιες συζητήσεις ανθρώπων που δεν τους γνωρίζω, δεν με γνωρίζουν σε προσωπικό επίπεδο και ξέρουν πολλά πράγματα, ή για το κολύμπι, δηλαδή για το άθλημά μου, για αθλητές, για προσωπικότητες, για επιδόσεις. Οπότε θεωρώ ότι έχει τα καλά του, έχει και τα αρνητικά του, που είναι αυτό με το θέμα προβολής, που θα μπορούσε να είναι πολύ περισσότερο γιατί αν μη τι άλλο, προάγει τον αθλητισμό, νομίζω σε πολύ υψηλό επίπεδο.
Ερώτηση : Αυτή την περίοδο σε βρίσκουμε φοιτητή στη Γυμναστική Ακαδημία, έτσι; Σε βρίσκουμε πατέρα…. τι άλλο κάνεις; Εδώ είμαστε στην πισίνα του…
– Του Πανελληνίου. Ναι, η αλήθεια είναι ότι μετά την ενεργό δράση, μετά το Ρίο, σταμάτησα και δραστηριοποιούμαι με τον Νίκο Γέμελο και τις γυναίκες μας την Ισμήνη και την Αλεξάνδρα σε ένα όνειρο του Νίκου. Τη δημιουργία ενός χώρου για παιδιά, Ακαδημίες δηλαδή, κάτι πάρα πολύ όμορφο και πολύ σημαντικό. Εγώ είμαι και προπονητής στον Πανελλήνιο. Άλλοι αθλητές, όταν αποσύρονται από την ενεργό δράση, ανοίγουν ας πούμε μια καφετέρια. Δεν το κρίνω, επένδυση κάνουν. Εγώ όμως ήθελα να επενδύσω σε κάτι που είναι όλη μου η ζωή, να μείνω στο χώρο της κολύμβησης και να προσπαθήσω να κρατήσω και νέα παιδιά στο χώρο.
– Νομίζω ότι είναι μια καινούρια σελίδα στη ζωή μου, πολύ πιο δύσκολη γιατί ξεκινάω από το μηδέν αλλά κάτι πάρα πολύ όμορφο, γιατί μου αρέσουν οι προκλήσεις!
Ερώτηση: Τι βοήθεια πήρες για να κάνεις εσύ, αναγνωρισμένος παγκοσμίως Ολυμπιονίκης , Ακαδημίες κολύμβησης στην Ελλάδα; Έχει έρθει η Πολιτεία, σ’ έχει βρει, σου είπε «Πώς να σε βοηθήσω; Πώς να βγάλουμε νέα παιδιά, νέα ταλέντα;». Ή όλα είναι ιδιωτική πρωτοβουλία;
– Ιδιωτική πρωτοβουλία ξεκάθαρα. Οι γνώσεις του Νίκου Γέμελου κυρίως που ήταν και προπονητής μου και οι δικές μου μέσα από το χώρο ήταν το αρχικό μας «κεφάλαιο». Τις βάλαμε κάτω και μαζί με –όπως είπα- με τις γυναίκες μας, (η Αλεξάνδρα, η γυναίκα του Νίκου είναι και προπονήτρια, η Ισμήνη, η γυναίκα μου έχει τελειώσει το Πάντειο αλλά το βάλαμε όλο κάτω και βρήκαμε τον τρόπο, το χώρο και έχουμε βάλει όλο το μεράκι μας και τις γνώσεις μας.
Ερώτηση: Δηλαδή, διαχρονικά τώρα, η ελληνική Πολιτεία δεν επενδύει στον αθλητισμό; Στα νέα παιδιά, τις Ακαδημίες….
– Σίγουρα δεν μπορώ να πω ότι δεν επενδύει, αλλά θα μπορούσε να επενδύει πολύ περισσότερο. Είναι πολύ σημαντικό να δίνονται ακόμα περισσότερα γιατί ο αθλητισμός είναι υγεία πάνω απ’ όλα, και αργότερα γίνεται πρωταθλητισμός και αργότερα μπορεί ένας αθλητής, ένα παιδί που έχει βγει από τις Ακαδημίες, από μια τέτοια προσπάθεια να φτάσει να εκπροσωπήσει τη χώρα του. Πρέπει και τα παιδιά που ήδη είναι στο χώρο, γιατί είναι αρκετά, να μένουν στο χώρο. Είναι πολύ σημαντικό αυτό, να δίνει κίνητρα, η Πολιτεία να δώσει κίνητρα σ’ αυτά τα παιδιά. Να τους βοηθήσει με το Πανεπιστήμιο να μην σταματάνε τον Πρωταθλητισμό. Να τους δώσει τις σωστές βάσεις. Αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Ερώτηση: Κάποιος θα σου έλεγε ότι «Ξέρεις τώρα Σπύρο, ωραία τα λες αλλά έχουμε οικονομική κρίση, γι’ αυτό δεν μπορούμε τα τελευταία δέκα χρόνια». Υπάρχουν πράγματα χωρίς κόστος που μπορούμε να κάνουμε για να ενισχύσουμε τους αθλητές; Δηλαδή, δεν είναι όλα οικονομικά, φαντάζομαι…
– Αυτό με την κρίση είναι πολύ σημαντικό και μάλιστα πολλές φορές μου λένε : «Μα δεν υπάρχει εκείνο, μα δεν έχουμε το άλλο». Και λέω το εξής: «όταν ένα- ας πούμε- νοσοκομείο δεν έχει πετρέλαιο, πώς μπορώ εγώ να ζητήσω το πετρέλαιο για το κολυμβητήριο;». Ή όταν του συνταξιούχου έχει κοπεί η σύνταξή του, πώς μπορούμε να ζητήσουμε χρήματα για τον αθλητισμό; Και όταν κάποιες άλλες κοινωνικές ομάδες ζορίζονται πολύ περισσότερο. Αλλά το θέμα είναι ότι προσπαθούμε να βρούμε λύσεις είτε είναι με τη γνώση μας, είτε με συμβουλές για να μπορούμε να κρατήσουμε και να ανεβάσουμε και να φτάσουμε σ’ ένα καλύτερο επίπεδο τον αθλητισμό. Υπάρχουν τρόποι. Είναι μεγάλη συζήτηση αλλά υπάρχουν τρόποι. Δεν είναι όλα θέμα κόστους. Να μπορούμε να βελτιώσουμε το χώρο μας. Ένας από τους πιο σημαντικούς τρόπους είναι, οι αθλητές που τελειώνουν, να μένουν στο χώρο. Γιατί έχουν γνώσεις πάνω στο αντικείμενο και είναι νέα μυαλά, που λέμε.
Ερώτηση: Είσαι Ολυμπιονίκης και έχεις σίγουρα συναντήσει πολλούς Παραολυμπιονίκες, σε πολλά αθλήματα. Πώς νιώθεις για τους ανθρώπους με αναπηρία που κάνουν και αυτοί περήφανη τη χώρα μας;
– Πραγματικά είναι ήρωες. Και τους βγάζω το καπέλο. Για τη θέλησή τους, τη δύναμή τους, την αθλητικότητά τους, την αγωνιστικότητά τους. Έχω επαφές με πολλά παιδιά γιατί ο αθλητισμός, μας ενώνει. Και ιδίως το κολύμπι. Έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος γιατί έχω μάθει πολλά απ’ αυτά τα παιδιά, σε συζητήσεις, όχι μόνο αυτά που έχω ακούσει. Να πω ένα παράδειγμα; Τον Καρυπίδη τον Δημήτρη, που είναι στην Αλεξανδρούπολη. Ένα παιδί πάρα πάρα πολύ…δραστήριο, σοφός άνθρωπος. Αυτά που λέει… είχα ακούσει μια συνέντευξη, που είχε ανεβάσει στο YouTube και συγκλονίστηκα. Το πώς αντιμετωπίζει καταστάσεις είναι κάτι που πρέπει όλοι μας να μάθουμε. Να τις αντιμετωπίζουμε και σίγουρα να παίρνουμε δύναμη, μαθήματα για να μπορούμε κι εμείς να αντιμετωπίσουμε κάθε τι που έρχεται στο διάβα μας.
{…είμαι πολύ πλούσιος από συναισθήματα, από φιλίες, από πολιτισμούς, από τα πάντα που έχω γνωρίσει μέσα από τον αθλητισμό, γιατί ο αθλητισμός ενώνει και νομίζω ότι το μεγαλύτερο παράδειγμα είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες.}
Και η συνέντευξη εξελίσσεται σε μια φιλική συζήτηση πλέον.
Β.Α. : Λίγο παραπάνω από είκοσι χρόνια πρωταθλητισμός, στη ζωή σου. Έχεις στερηθεί πράγματα για να χτίσεις όλο αυτό το όνομα, έτσι του Ολυμπιονίκη, την πορεία;
– Δεν έχω στερηθεί. Δεν το βλέπω σαν στέρηση.
Β.Α.: Πολλοί λένε «δεν θα τρώει τίποτα, δεν θα έχει ελεύθερο χρόνο». Δηλαδή, ξέρεις, φανταζόμαστε πολλά αρνητικά πράγματα σε μια καθημερινότητα.
– Όχι, όχι, όχι. Όταν βάζεις έναν στόχο και τον καταφέρνεις, ό,τι θυσίες και να ‘χεις κάνει, είναι τόσο όμορφη και γλυκιά η επιτυχία και η ικανοποίηση του στόχου που δεν μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς τι δεν έχεις. Σίγουρα είναι φορές που όταν είμαι πολύ κουρασμένος λέω «θα ήθελα να είμαι πιο ξεκούραστος, θα ήθελα να πάω ένα ταξίδι, να πάμε ένα τριήμερο με την Ισμήνη, την γυναίκα μου, να κάνουμε κάποια πράγματα που δεν μπορούσα να τα κάνω». Αλλά είναι πράγματα μικρά αυτά μπροστά στο μεγαλύτερο αυτό που έχει καταφέρει μέσα απ’ αυτό το στόχο που έχω εκπληρώσει και έχω φτάσει. Οπότε, σίγουρα υπάρχουν μικρά πράγματα που θα ήθελα να κάνω αλλά μπροστά σ’ αυτό το πολύ σημαντικό που έχω φτάσει, δηλαδή που έβαλα ένα τόσο μεγάλο στόχο και τα κατάφερα, δεν υπάρχει νομίζω κάτι άλλο καλύτερο.
Β.Α.: Ξέρεις, υπάρχει ένας μύθος, πάλι επηρεασμένος από το ποδόσφαιρο, μπάσκετ ότι όλοι οι παίκτες, οι αθλητές βγάζουν λεφτά από αυτό που κάνουν. Εσύ τώρα που έχεις κλείσει έναν πολύ μεγάλο κύκλο πρωταθλητισμού και έχεις ανοίξει μια νέα σελίδα, τι…. ταμείο κάνεις απ’ όλο αυτό;
– Εγώ ποτέ μα ποτέ δεν σκέφτηκα τα χρήματα στον αθλητισμό. Όπως και θεωρώ ότι όποιος σκέφτεται τα χρήματα πρώτα, δεν του βγαίνει. Θα φτάσει κάπου αλλά δεν θα φτάσει εκεί που πραγματικά μπορεί. Για μένα, το κάνεις επειδή σ’ αρέσει, επειδή σε εκφράζει και ο στόχος σου είναι πολύ σημαντικός. Από κει και πέρα, ναι είμαι πολύ πλούσιος από συναισθήματα, από φιλίες, από πολιτισμούς, από τα πάντα που έχω γνωρίσει μέσα από τον αθλητισμό, γιατί ο αθλητισμός ενώνει και νομίζω ότι το μεγαλύτερο παράδειγμα είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Όταν είσαι μέσα στο Ολυμπιακό χωριό που είναι τόσες χιλιάδες αθλητές από όλο τον κόσμο, βλέπεις διαφορετικές κουλτούρες, ακούς τόσες διαφορετικές γλώσσες.
Β.Α.: Γλώσσες. Ήθη, έθιμα, παραδόσεις, κουλτούρες…
– Ακριβώς. Μιλάς, συναναστρέφεσαι, μαθαίνεις. Γιατί δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από το να μιλήσεις και να μάθεις από κάποιον. Και σέβεσαι. Είναι το πιο σημαντικό πράγμα, να μάθεις να σέβεσαι. Είναι ό,τι καλύτερο μάθημα και από αυτά τα συναισθήματα είμαι πολύ πλούσιος.
Είναι μαγικό να δημιουργείς όμορφα συναισθήματα στα παιδιά.
Β.Α. : Υπάρχει αθλητής που θαύμαζες, θαυμάζεις, που ήθελες να γνωρίσεις, που δεν έχεις γνωρίσει ακόμα, κάποιο πρότυπο;
– Θαύμαζα και θαυμάζω, Γκεμπρεσελασιέ, τον Αιθίοπα δρομέα και το 2000 μάλιστα, στο αεροπλάνο προς το Σίδνεϋ, στους Ολυμπιακούς, τον γνώρισα! Τον θαύμαζα πολύ και για το θέμα της αγωνιστικότητάς του και το ήθος του. Εκείνες τις μέρες στο Ολυμπιακό χωριό είδα και τον Mohamed Ali. Θρύλος, κανονικά. Δεν κατάφερα να του μιλήσω, ήταν μακριά, μπήκε στο αμάξι. Αλλά μόνο που πατήσαμε στα πενήντα μέτρα κοντά, ήταν πολύ όμορφα!
Β.Α. : Στη δική σου στόφα, στη δική σου, ας πούμε… κατασκευή, έχεις αντιγράψει θετικά στοιχεία από άλλους πρωταθλητές;
– Θέλω να πιστεύω πως ναι. Δεν είναι κακό. Τώρα, παραδείγματα δεν ξέρω γιατί αυτά καμιά φορά όλα έρχονται φυσιολογικά και χωρίς να τα καταλαβαίνεις . Αλλά σίγουρα, παρακολουθώ… Από μικρός διάβαζα για διάφορους αθλητές και ακόμα διαβάζω, συνεντεύξεις τους, το πώς μιλάνε, πως συμπεριφέρονται…
Β.Α. : Οπότε, ο αθλητισμός θέλει διάβασμα, μπορεί κάποιος να τον σπουδάσει, δεν είναι μόνο πηγαίο ταλέντο, έτσι; Θέλει δουλειά;
– Θέλει δουλειά, ναι. Διάβασμα, να παρακολουθείς, να είσαι συνέχεια ενημερωμένος σε όλα τα επίπεδα . Αλλιώς δεν μπορείς να έχεις μια μεγάλη διάρκεια στο χώρο.
Β.Α. : Σ’ αναγνωρίζει ο κόσμος σήμερα, στο δρόμο; Σου μιλάει;
– Έχει τύχει, ναι, τυχαίνει και είναι πολύ όμορφο. Αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ είναι όταν με αναγνωρίζουν τα παιδιά . Τα παιδιά είναι το μέλλον μας, έτσι; Και όταν σε αναγνωρίζει ένα παιδί είναι κάτι πολύ πολύ έντονο μέσα μου και ο θαυμασμός του δείχνει αγνότητα. Είναι μαγικά συγκινητικό να δημιουργώ στα παιδιά όμορφα συναισθήματα.
Η Ελλάδα μετά από 108 χρόνια σε Ολυμπιακούς κολύμβησης
Β.Α. : Διάβασα ότι το 2004 κατάφερες μαζί με άλλους Έλληνες αθλητές να εκπροσωπηθεί η Ελλάδα μετά από 108 χρόνια σε Ολυμπιακούς κολύμβησης.
– Ναι. Να εκπροσωπηθεί σε τελικό αγωνίσματος. Και όχι μόνο εγώ, ήμασταν κι άλλοι αθλητές. Τώρα είναι πια αρκετοί. Πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια, το 2004, καταφέραμε να μπούμε σε τελικό κολύμβησης Ολυμπιακών Αγώνων. Από το Σίδνεϊ , το 2000, τέσσερα χρόνια ονειρευόμουν τη στιγμή που θα καταφέρω να μπω στο κολυμβητήριο και να είμαι στον τελικό και ν’ ακούσω το όνομά μου και «Ελλάς! Ελλάς!». Και όντως έγινε αυτό. Ήταν κάτι συγκλονιστικό για μένα.
Β.Α. : Όλες σου τις επιτυχίες τις αφιέρωνες κάπου;
– Ναι, ναι σίγουρα έχω αφιερώσει αρκετές…
Β.Α.: Πλέον στο παιδί σου;
– Δεν αφιέρωσα στο Διονύση γιατί ακόμα ήταν αγέννητος. Αλλά σίγουρα, θέλω μια μέρα να του πω για τον μπαμπά του. Ελπίζω να μην γίνω γραφικός αλλά θα του πω σίγουρα τις επιτυχίες, τα προσωπικά επιτεύγματα του μπαμπά του. Όσον αφορά την αφιέρωση, σε κάθε επιτυχία έχει μερίδιο και ο προπονητής. Οπότε κάθε φορά που ερχόταν μια επιτυχία ή μια αποτυχία έχει μερίδιο ο προπονητής. Και αυτό ο Νίκος, το ήξερε. Πολλές φορές του είχα πει ότι του το αφιερώνω. Κάθε φορά, όμως, ο Νίκος ήταν δίπλα μου σ’ αυτό. Από κει και πέρα, είναι η γυναίκα μου, η οποία με ανέχεται. Με ανεχόταν τόσα χρόνια σε αυτό το υψηλό επίπεδο. Τους ανθρώπους που είναι δίπλα σου και σε βοηθάνε, δεν τους ξεχνάς.
Β.Α. : Σε θυμόμαστε να δακρύζεις στο Λονδίνο και λίγα χρόνια αργότερα, πάλι να στενοχωριέσαι που δεν μπόρεσες να μας αφιερώσεις το χρυσό μετάλλιο στο Ρίο και ήρθε το αργυρό.
– Στενοχωρήθηκα, ναι. Στο Λονδίνο απογοητεύτηκα. Που ήρθα τέταρτος. Και πάλι στο Ρίο….
Β.Α. : Στο Ρίο βγήκες δεύτερος και αρνήθηκες να γίνει ένσταση που ίσως σου έδινε την 1η θέση.
– Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική πλευρά ήθελε να διεκδικήσει την πρώτη θέση με ένσταση και εγώ το αρνήθηκα γιατί δεν θα’ταν δίκαιο. Ο κανονισμός είναι κανονισμός. Ο Ολλανδός ήταν πρώτος. Προσπάθησα μέχρι το τέλος να το καταφέρω αλλά ήταν λίγο ικανότερος ο Ολλανδός και κατάφερε να βγει αυτός πρώτος. Και πρέπει να ξέρουμε να αποδεχόμαστε και την ήττα.
{Το «Be Α Winner» δεν έχει να κάνει να είσαι νικητής με την έννοια του νικώ, της νίκης αποκλειστικά. Είναι να είσαι μαχητής τις στιγμές που δεν νιώθεις καλά, που είσαι απογοητευμένος. Κάθε φορά. Κάθε μέρα. Κάθε μέρα που ξυπνάς. Κάθε στιγμή, ιδίως τις δύσκολες στιγμές.}
H Νίκη στην ανοιχτή Θάλασσα
Β.Α. : Να ρωτήσω κάτι άλλο. Έχεις μάθει να παίρνεις τις νίκες στη θάλασσα.. Τι διαφορά έχει το κολύμπι στην ανοιχτή θάλασσα ;
– Εδώ , στην πισίνα, είναι όλη η κούρσα ελεγχόμενη. Είναι ζεστό νερό, έχεις τη διαδρομή μόνος σου. Στο λεγόμενο «open water» έχεις πολλούς συναθλητές σου ακριβώς πάνω στη χεριά σου, χτυπιέσαι, δεν ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις, ρεύματα, πολλές διαφορετικές τακτικές. Είναι πολύ διαφορετικό. Είναι πολύ δύσκολο, είναι η απόσταση πολύ μεγαλύτερη, υπάρχει μεγαλύτερη κούραση και ένταση κι αν είναι θάλασσα κι όχι ποτάμι ή λίμνη, έχει να κάνει και με το αλμυρό νερό. Έχει πολλά, είναι πολύ πολύ πολύ πιο δύσκολο!
Β.Α. : Έχεις γεννηθεί στο Liverpool. Έχεις σκεφτεί να εγκαταλείψεις την Ελλάδα τώρα που είναι όλα γύρω μας τόσο δύσκολα, που φεύγει πολύς κόσμος, φεύγουν νέα παιδιά….;
– Όχι, δεν το σκέφτηκα ποτέ. Αυτό δεν το έχω απαντήσει ούτε εγώ γιατί δεν έχω φύγει. Ξέρω, όμως γιατί έχω μείνει, ότι θέλω να είμαι εδώ. Θέλω ν’ αγωνίζομαι. Οπότε, δεν έχω απάντηση σ’ αυτό, είναι δύσκολο. Κάποια στιγμή, ίσως στη ζωή μου το αποκωδικοποιήσω μέσα μου. Ξέρω, όμως ότι θέλω ν’ αγωνιστώ εδώ και να προσπαθήσω εδώ.
Β.Α. : Τον γιο σου θα τον ζορίσεις να ασχοληθεί με την κολύμβηση ή θα το αφήσεις κι όπου πάει;
– Μεγάλο ερώτημα. Είναι μεγάλο ερώτημα αυτό. Δεν θέλω να τον ζορίσω σε σημείο να πει ότι ο μπαμπάς του τον ζόρισε. Θέλω να τον καθοδηγήσω, ναι. Να του δώσω, ίσως, κάτι που δεν γνωρίζει ο μικρός, ναι. Δηλαδή, να του δώσω λίγο τα ερεθίσματα. Αν δεν του αρέσει, δεν θα τον υποχρεώσω να κάνει πρωταθλητισμό αλλά θα προσπαθήσω να επιμείνω να κάνει αθλητισμό. Αυτό είναι για μένα κάτι αδιαπραγμάτευτο.
Β.Α. : Σε είδαμε σε πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες και όσο προχώραγες βελτιωνόσουν. Στην τελευταία Ολυμπιάδα ήσουν δεύτερος. Και στην πρώτη ήσουν 20ος. Πώς το έκανες έτσι ανάποδα; Πώς γίνεται να μεγαλώνεις και να βελτιώνεσαι;
– Με τη δουλειά. Δουλειά και εκπαίδευση, σώμα και ψυχή. Είχα κι άλλα να δώσω και είχα και ένα απωθημένο και προσπαθούσα να το εκπληρώσω. Το κίνητρο με οδηγούσε πάρα πολύ σε σημείο που το σώμα μου δεν ήθελε άλλο αλλά η ψυχή μου και το μυαλό μου μού έλεγε «συνέχισε», οπότε θεωρώ ότι το μυαλό μου έχει δουλέψει πολύ περισσότερο απ’ ότι το σώμα μου για να φτάσω μέχρι εδώ.
Β.Α. : Είχαμε δημοσιεύσει προ δυο-τριών μηνών ένα συγκλονιστικό σου μήνυμα. Στον αγιασμό της σχολικής χρονιάς, όπου έλεγες ότι ήσουν δυσλεκτικός και πέρασες και εσύ δύσκολα . Έχουμε πολλά παιδιά γύρω μας που νιώθουν τη διαφορετικότητα. Είναι άλλο χρώμα, είναι ανάπηρα, έχουν κάποιο θέμα και στοχοποιούνται γι’ αυτό. Έχεις να πεις κάτι; Πρώτον, στα παιδιά που νιώθουν διαφορετικά, ίσως απομονωμένα, ίσως ότι τα δείχνουν με το δάχτυλο και δεύτερον, στα άλλα παιδιά που αναπαράγουν αυτή τη διαφορετικότητα;
– Είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο κοινωνικό φαινόμενο . Αυτό που θα πω στα παιδιά τα οποία νιώθουν διαφορετικά, είναι ότι δεν είναι διαφορετικά. Πρέπει να είναι αυτό που είναι. Αυθεντικοί. Να μην τους πειράζει τίποτα, να μην τους ενοχλεί τίποτα. Είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό. Κι εμένα κάποια εποχή με ενοχλούσε και με πείραζε. Θα τους πω, όμως, το εξής: Προσπαθώντας, δουλεύοντας και βάζοντας στόχο, θα βγουν όχι μόνο πιο δυνατοί, θα βγουν πιο δυνατοί και απ’ όλους τους υπόλοιπους που κάνουν το ίδιο πράγμα. κάτι τέτοιο. Όταν αντιλαμβάνομαι κάτι τέτοιο προσπαθώ, κυρίως στα παιδιά που νιώθουν έτσι, και κάθομαι πολύ περισσότερο μαζί τους να μιλήσω, να προσπαθήσω. Είναι μεγάλο στοίχημα εκεί για μένα. Να τα κάνω να νιώσουν αυτοπεποίθηση. Γιατί συνήθως δεν έχουν . Κι εγώ, όταν ετοιμαζόμουν να αρχίσω μια σχολική χρονιά, ένοιωθα ένα κόμπο στο λαιμό μου. Κι όμως. Το παιδί είναι αδιανόητο να σκέφτεται τέτοια πράγματα. Πρέπει να πηγαίνει στο σχολείο και να είναι χαρούμενο και ότι μπορεί να κάνει. Δεν έχει να κάνει αν είναι καλός μαθητής ή όχι. Έχει να κάνει με το να νιώθει αυτός καλά με τον εαυτό του.
Β.Α. : Έχουν έρθει, τώρα που έγινες διάσημος, παλιοί σου συμμαθητές, δάσκαλοι να πούνε «Συγγνώμη Σπύρο, δεν θέλαμε να σε φέρουμε σ’ αυτή τη θέση, δεν ξέραμε να σ’ αντιμετωπίσουμε »;
– Δεν έχουν πει κάτι τέτοιο, όχι. Αλλά καταλαβαίνω από την αποδοχή τους ότι είναι τελείως διαφορετικοί απέναντί μου απ’ ότι όταν ήμουν στο σχολείο. Αλλά δεν πρέπει να μένουμε στο τι έγινε γιατί τότε, συνήθως μπαίνουμε σε μια άλλη διαδικασία να σκεφτόμαστε πράγματα αρνητικά που έχουν γίνει και να κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Εμείς πρέπει να ανοίξουμε για να φύγουμε και να μην σκεφτόμαστε κανέναν. Και ξέρω ότι είναι δύσκολο αυτό που λέω, έτσι; Και εγώ μέσα μου ακόμα παλεύω αλλά πρέπει ο καθένας να μπορεί να τ’ αφήσει πίσω ή τουλάχιστον αυτά που πέρασε να τα πάρει σαν θεμέλια και να γίνει δυνατός και δυνατός.
«Be Α Winner»
Β.Α.: Έχεις κάποια αγαπημένη σου φράση , μότο, ρητό που σε αντιπροσωπεύει και το λες και ανακυκλώνεις τις δυνάμεις σου;
– Ναι. «Be Α Winner». Το «Be Α Winner» δεν έχει να κάνει να είσαι νικητής με την έννοια του νικώ, της νίκης αποκλειστικά. Είναι να είσαι μαχητής τις στιγμές που δεν νιώθεις καλά, που είσαι απογοητευμένος. Κάθε φορά. Κάθε μέρα. Κάθε μέρα που ξυπνάς. Κάθε στιγμή, ιδίως τις δύσκολες στιγμές.
Β.Α. : Θέλω να μου πεις μια – δυο συμβουλές που λες στα παιδιά στις Ακαδημίες όταν έρχονται να δουν αν θέλουν να κάνουν κολύμβηση, τι είναι αυτή η κολύμβηση, τι σημαίνει κολύμβηση αφού αυτά κολυμπάνε στη θάλασσα; Μια- δυο κατευθύνσεις που τους δίνεις για να γνωριστείτε και να χτίσετε μια σχέση για ν’ ακούσουν κι άλλα παιδιά;
– Αυτό που σου είπα και πριν: ότι πρωταθλητισμό δεν ξέρουμε αν θα κάνει το παιδί. Ίσως γίνει αργότερα. Αλλά αυτό που λέω είναι ότι αθλητισμό πρέπει να κάνει εφ’ όρου ζωής. Ξεκινάς από πολύ μικρός και βάζεις τα θεμέλια για να συνεχίσεις στη ζωή σου να κάνεις αθλητισμό. Πρωταθλητισμός είναι μια άλλη διάσταση, την οποία.. Ο πρωταθλητισμός θέλει αγάπη, ν’ αγαπάς. Ούτως ή άλλως και ο αθλητισμός θέλει αγάπη αλλά ο πρωταθλητισμός θέλει ν’ αγαπάς που κάνεις, να σέβεσαι και να το κάνεις με αξίες και ήθος. Με τις αξίες σου και με το ήθος σου. Και αυτά είναι τα βασικά θεμέλια. Όλα τα υπόλοιπα θα ‘ρθουν. Βλέπω τα παιδιά εδώ. Είναι δυο ώρες , δυο ώρες το απόγευμα εδώ και δεν είναι δυο ώρες στο κινητό . Αθλούνται και προοδεύουν και γίνονται καλύτεροι και βάζουν στόχους. Νομίζω ότι βάζοντας τα παιδιά στον αθλητισμό, αποφεύγεις πολλά κακά.
Πηγή : meallamatia.gr
