{Το μεγαλύτερο όπλο μου είναι η αγάπη του κόσμου.
Και πάνω σ’ αυτό βασίζομαι και μπορώ και προχωράω και παίρνω αποφάσεις
και αφήνω ή επιλέγω και δεν επιλέγω πράγματα.
Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που έχω εμπιστοσύνη στο τι θα μου φέρει η ζωή.
Πιστεύω ότι ο καθένας έχει μια διαδρομή να διανύσει.}
Συνέντευξη στον Βαγγέλη Αυγουλά
Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη , σήμερα, δεν θα μπορούσε να είναι ο,τιδήποτε άλλο από μια πολυαγαπημένη τραγουδίστρια τόσο της νέας όσο και της παλαιότερης γενιάς.
Όχι επειδή απασχολεί εντυπωσιακά τη μουσική σκηνή από όταν μάς χάρισε το υπέροχο «Έλα» (Sunny Μπαλτζή & Βασίλης Κασούρας) και έγινε το νέο must της μουσικής μας πραγματικότητας που διψούσε για κάτι τέτοιο και δεν το έβρισκε.
Όχι γιατί ήταν παιδί των σπουδαίων Γιάννη Ζουγανέλη και της Ισιδώρας Σιδέρη και ήταν βέβαιο ότι είχε πάρει και καλλιτεχνικά κύτταρα και παιδεία από μικρή.
Αλλά απλώς, επειδή την χρειαζόμασταν. Επειδή έπρεπε να υπάρχει στο προσκήνιο μια τέτοια φυσιογνωμία, μια τέτοια προσωπικότητα, φτιαγμένη από καλά υλικά και «θείο άγγιγμα» που είχε πολλά χρόνια να μας συμβεί με τέτοια ένταση, τόσο πάθος και ποιότητα, τόσες υποσχέσεις. Τις οποίες τήρησε στο ακέραιο, συνεχίζοντας με όλες της τις εμφανίσεις να δίνει και νέες. Και να τις τηρεί.
Συμμετείχε από παιδάκι και ως ηθοποιός σε παιδικές θεατρικές παραστάσεις, αλλά και ως τραγουδίστρια σε παιδικά τραγούδια.
Μιλώντας μαζί της, «εισπράττεις» και μια συγκλονιστική ειλικρίνεια και επιθυμία εξομολόγησης. Μου λέει :
Ελεωνόρα Ζουγανέλη: «Το μεγαλύτερο όπλο μου είναι η αγάπη του κόσμου. Και πάνω σ’ αυτό βασίζομαι και μπορώ και προχωράω και παίρνω αποφάσεις και αφήνω ή επιλέγω και δεν επιλέγω πράγματα. Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που έχω εμπιστοσύνη στο τι θα μου φέρει η ζωή. Πιστεύω ότι ο καθένας έχει μια διαδρομή να διανύσει. Είμαι ένας άνθρωπος που έχω περάσει και από δυσκολίες και από ευκολίες, οπότε έχω ξεπεράσει τους φόβους μου σε σχέση μ’ αυτό. Σίγουρα θα ήθελα να συνεχίσω να παράγω και να μείνω δημιουργική και συνεπής σ’ αυτό που έχω επιλέξει και θέλω να μπορώ να ισορροπήσω όσο το δυνατόν περισσότερο και τη ζωή μου, σε προσωπικό επίπεδο εννοώ. Την καθημερινότητά μου. Θέλω να μπορώ να έχω ένα περιβάλλον το οποίο να μπορεί να με εξελίξει και να με κρατάει σε υγιή κατάσταση».
Όπως διαβάζω στο βιογραφικό της, έκανε το πρώτο της επαγγελματικό βήμα στο χώρο του τραγουδιού με τη συμμετοχή της στη Δεύτερη Ακρόαση Νέων Ερμηνευτών της Μικρής Άρκτου του Παρασκευά Καρασούλου. Στο πλαίσιο του ίδιου διαγωνισμού, συμμετείχε στον δίσκο “Δεύτερη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου” με τραγούδια των Γεράσιμου Ευαγγελάτου, Κώστα Τσίρκα, Μαρίας Πολυδούρη και Μιλτιάδη Σελητσανιώτη.
Το 2008 κυκλοφόρησε ο πρώτος της δίσκος που έγινε πλατινένιος, το “Έλα” που έγραψαν οι Φίλιππος Πλιάτσικας, Αντώνης Μιτζέλος, Νίκος Μωραΐτης, Λίνα Δημοπούλου, Sunny Μπαλτζή, Σταύρος Λογαρίδης, Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, Κίτρινα Ποδήλατα, Κώστας Τζάνος, Τρύφωνας Κουτσουρέλης, Αχιλλέας Διαμαντής, Λάκης Παπαδόπουλος, Μαριανίνα Κριεζή. Στον δίσκο συμπεριλαμβάνεται το ομότιτλο τραγούδι “Ελα” αλλά και το “Κόψε και μοίρασε” που πολύ σύντομα έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Το ταξίδι προς την απόλυτη καταξίωση είχε αρχίσει.
Ένας σύντομος διάλογος μαζί της, αποκαλύπτει μερικές πλευρές της προσωπικότητάς της αφού είναι ακομπλεξάριστη, μιλά ελεύθερα και σου δημιουργεί την ανάγκη να υποβάλλεις και άλλες ερωτήσεις.
Πόσο την έχει επηρεάσει το επώνυμο «Ζουγανέλης»
Β.Α.: Βοήθησε, επηρέασε, δημιούργησε πρόβλημα ή δεν σε άγγιξε καθόλου το επώνυμο «Ζουγανέλης» σε σχέση με την πορεία του Γιάννη Ζουγανέλη;
Ε.Ζ.: Το « δεν με άγγιξε» δεν μπορώ να το πω, σίγουρα όμως δεν μου δημιούργησε πρόβλημα, τουλάχιστον δεν μου έχει δημιουργήσει πρόβλημα που να’ χει γίνει κατανοητό από μένα. Υπήρξε ελάχιστα ένας φόβος στην αρχή για το θέμα της σύγκρισης, επειδή είμαστε δυο πολύ διαφορετικοί άνθρωποι με τον πατέρα μου.
Β.Α.: Δεν σκέφτηκες πάντως να ….κουρευτείς γουλί πάντως για να είστε ίδιοι!!
Ε.Ζ.: (γελάει) Όχι! Παρ’ όλα αυτά και κουρεύτηκα και ξυρίστηκα! Οπότε, ναι έχω υπάρξει και ξυρισμένη. Νομίζω ότι πάνω στην αναζήτηση του εαυτού μου και της ταυτότητάς μου πέρασα από διάφορα στάδια, οπότε ένα απ’ αυτά ήταν και αυτό. Δεν ήταν πάντως επαναστατικό, μην φανταστείς, ούτε αναρχικό.
Β.Α.: Ήταν απλώς μια εκκεντρική προσέγγιση;
Ε.Ζ.: «Ναι, έχω περάσει τέτοιες φάσεις. Γενικά, ό,τι περνάω φαίνεται στο πρόσωπό μου και στην καθημερινότητά μου και στη μορφή μου».
Β.Α.: Οπότε αυτό που βλέπει ο κόσμος αυτό είσαι καθημερινά; Δεν σε νοιάζει να έχεις δυο εικόνες;
Ε.Ζ.: «Μπορεί να είχα περισσότερες εικόνες αλλά προσπαθώ να τις κάνω μια. Και είναι και ο μεγαλύτερος αγώνας της ζωής μου, να μπορέσω να ενώσω όλα τα κομμάτια μου και τις διαφορετικές πτυχές προσωπικότητας που έχω. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ το τραγούδι σ’ αυτό και νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη που μπορώ και το κάνω οπότε σιγά σιγά όλα τα κομμάτια μου αρχίζουν και μαζεύονται και γίνονται πιο «ομαλά»».
Οι γονείς μου με έχουν αφήσει να κάνω τις επιλογές μου και τα λάθη μου
Β.Α.: Επαγγελματικά για σένα τι ήταν ο Γιάννης Ζουγανέλης; Ήταν συμβουλές; Ήταν σπρώξιμο στη δισκογραφία; Βοήθεια που λέμε; Ήταν ένας ακροατής αυστηρός;
Ε.Ζ.: «Ήταν ένας ακροατής θα έλεγα που απλά του έχω εμπιστοσύνη. Δεν ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος είχε την τάση να με συμβουλεύει, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια. Τώρα η αλήθεια είναι πως μέσα στα χρόνια έχει αρχίσει και με συμβουλεύει πιο πολύ. Παραδόξως. Συνήθως πάει ανάποδα το πράγμα. Αλλά γενικά είναι ένας άνθρωπος ελεύθερος κατά βάση και με έχει αφήσει να κάνω τις επιλογές μου και τα λάθη μου. Είναι δύσκολο να αφήσεις το παιδί σου να βρει τους δικούς του δρόμους και να περάσει από διαδρομές που γνωρίζεις ότι δεν θα το βγάλουν πουθενά. Αλλά είναι ένα πράγμα που εκτιμώ πολύ στην οικογένειά μου, γιατί ήταν και ο πατέρας μου και η μητέρα μου έτσι και το χαίρομαι πάρα πολύ. Με έχουν αφήσει να κάνω τα λάθη μου, να κάνω τις προσωπικές μου βουτιές και είναι δίπλα μου να με στηρίξουν και είναι πολύ σημαντικό αυτό».
Β.Α.: Σήμερα που ότι κάνεις γίνεται επιτυχία, τι νιώθεις; Η αγωνία ποια είναι; Να διατηρηθείς σ’ αυτή τη διαδρομή ή κάτι πιο εσωτερικό;
Ε.Ζ.: «Για μένα το τραγούδι αποτελεί, δυστυχώς ή ευτυχώς, αν όχι την πιο σημαντική χαρά της ζωής μου, μέσα από τις πιο σημαντικές. Και λέω χαρά γιατί η επικοινωνία μου με τον κόσμο με βοηθάει πάρα πολύ να θέλω να ανακαλύψω και να γνωρίσω όσο το δυνατόν περισσότερο τον εαυτό μου για να μπορώ να είμαι ειλικρινής και τίμια απέναντι στους ανθρώπους που έρχονται να με ακούσουν οπότε με έχει βάλει σε μια διαδικασία πάρα πολύ μεγάλης δημιουργικότητας την οποία δεν σου κρύβω ότι δεν θα ήθελα να τη στερηθώ οπότε προσπαθώ να δουλεύω γι’ αυτό όσο περισσότερο μπορώ. Έχουν αρχίσει να είναι πιο συνειδητές οι επιλογές μου, εγώ, η ζωή μου, οι άνθρωποι που συνεργάζομαι, τα πάντα. Είναι μια πολύ μεγάλη μαθητεία για εμένα το τραγούδι και νιώθω πολύ ευτυχισμένη από ότι εισπράττω από τον κόσμο, γιατί κακά τα ψέματα αν δεν υπήρχε ο κόσμος και δεν με αγαπούσαν και δεν με στήριζαν, δεν θα μπορούσε να γίνει τίποτα απ’ όλα αυτά».
Β.Α.: Πόσο εύκολο είναι εσένα που σε περικυκλώνουν και θέλουν να σε πλησιάσουν λόγω της επιτυχίας και της αναγνωρισιμότητας, να ξεχωρίσεις τους φίλους απ’ τους γνωστούς; Να υπάρχει μια ουσιαστική φιλία από μια διπλωματική σχέση στο χώρο που κινείσαι;
«Η πρόθεσή μου ως ανθρώπου γενικότερα είναι να βρίσκω φίλους απέναντί μου, οπότε έχοντας αυτή τη λογική και θέση νομίζω ότι έρχονται συνήθως φίλοι κοντά μου και όχι άνθρωποι οι οποίοι ν’ αποσκοπούν σε κάτι άλλο. Παρ’ όλα αυτά έχω πολύ εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή μου. Έχω πληγωθεί πάρα πολλές φορές και σκοπεύω να πληγωθώ κι άλλες γιατί μ’ αρέσουν οι ανθρώπινες σχέσεις. Δεν μ’ απασχολεί, ούτε με σταματάει αν κάποιος δεν εκτιμήσει την αγάπη μου και την φιλία μου. Συνεχίζω. Σαφώς περνάω την περίοδο του πόνου και της απογοήτευσης αλλά μετά συνεχίζω και έτσι έχουν έρθει στη ζωή μου άνθρωποι που πραγματικά έχουν εκτιμήσει αυτό που είμαι. Είμαι ένας δύσκολος άνθρωπος, δεν είμαι ο πιο εύκολος, δεν είμαι και ο πιο δύσκολος φυσικά, αλλά οι φίλοι μου που είναι δίπλα τιμούν αυτό που είμαι και τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, είτε συμφωνούν είτε όχι. Σίγουρα είναι πιο βαθύς, άλλες φορές πιο σκοτεινός, άλλες φορές πιο φωτεινός αλλά μ’ έχουν αποδεχτεί και είναι κοντά μου και για μένα είναι πολύ σημαντικοί».
{Είμαι στην αρχή αυτών που ονειρεύομαι! Θέλω να συνεργαστώ με πάρα πολλούς ακόμα,
θέλω να τραγουδήσω σημαντικά τραγούδια, θέλω ν’ αγγίξω όσο περισσότερο κόσμο μπορώ,
οπότε δεν ξέρω πότε αυτό το πράγμα θα τελειώσει. Ελπίζω να μην τελειώσει ποτέ.}
Είμαι μια πολύ ευαίσθητη κοπέλα, η οποία ζει κανονικά
Β.Α.: Σε μια ομιλία που έδωσα πρόσφατα στο TedX Athens και προσπαθούσα να διερευνήσω αν ο έρωτας είναι τυφλός, έκανα την εξής ερώτηση και ζήτησα μια άμεση απάντηση, αυθόρμητη: «Για ποιο λόγο θα ερωτευόσουν τον εαυτό σου;».
Ε.Ζ.: «Για ποιο λόγο θα ερωτευόμουν τον εαυτό μου; Έχω μια κανονικότητα. Η εικόνα μου πολλές φορές δεν συνάδει. Νομίζουν όλοι ότι είμαι ένα πολύ δυναμικό κορίτσι, επειδή έχω τη μηχανή, επειδή τα μαλλιά μου πότε γίνονται έτσι, πότε αλλιώς. Κατά τ’ άλλα, όμως, στην πραγματικότητα είμαι μια πολύ ευαίσθητη κοπέλα, η οποία ζει κανονικά και προσπαθεί να ζει κανονικά, όσο και αν το μέσα της πάλευε, πολλές φορές και το μυαλό μου πάλευε, προσπαθώ να διατηρώ μια κανονικότητα. Να έχω μια υγιή επαφή με την πραγματικότητα, με την καθημερινότητα, είτε αυτό σημαίνει να ξυπνάω, να μαγειρεύω, να βγαίνω στην αγορά να ψωνίζω, να έχω επαφή με τη γειτονιά μου και αυτό νομίζω είναι ένα στοιχείο που θα ερωτευόμουν στον εαυτό μου».
Β.Α.: Πού θα σε συναντήσει το κοινό τον επόμενο καιρό;
Ε.Ζ.: «Τώρα ετοιμάζω πολλά πράγματα. Έχω ηχογραφήσει ένα τραγούδι το οποίο κυκλοφόρησε 13 Μαΐου σε στίχους και μουσική του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου. Είναι ένα τραγούδι που αγαπώ πολύ και μου ‘χει δώσει τη χαρά να ξεκινήσω την καλοκαιρινή περιοδεία. (Μπορείτε να το ακούσετε εδώ: Eλεωνόρα Ζουγανέλη – Κάπου Σ’ Έχω Ξαναδεί ). Τέλος Ιουνίου θα κάνω μια παράσταση. Ο Γιάννης ο Μαρκόπουλος, πολύ σπουδαίος δημιουργός κλείνει τα 80 του χρόνια και γίνεται μια παράσταση στο Ηρώδειο. Θα τραγουδήσω τραγούδια δικά του μαζί με τον Γιάννη Χαρούλη και είμαι πάρα πάρα πολύ χαρούμενη γι’ αυτή τη δουλειά. Τη λαχταράω. Έχουμε ξεκινήσει πρόβες και κάθε φορά που συμβαίνει κάτι παράλληλο με την δική μου προσωπική σταδιοδρομία, συνήθως μου αφήνει πάρα πολύ μεγάλο θησαυρό. Τώρα, ειδικά με τον Γιάννη Μαρκόπουλο αρχίζω σιγά σιγά και ξεπερνάω τις ντροπές μου γιατί είμαι πολύ ντροπαλή και έτσι προσπαθώ να ρουφήξω όσο το δυνατόν περισσότερα μπορώ με τον πολύ γλυκό και γλαφυρό λόγο. Προσπαθώ να μάθω όσα περισσότερα μπορώ. Και στη συνέχεια, μετά απ’ αυτή τη συναυλία θ’ ακολουθήσει η δική μου περιοδεία. Ιούλιο, Αύγουστο, Σεπτέμβριο θα βρίσκομαι σε όλη την Ελλάδα».
Β.Α.: Γύρισες από το εξωτερικό πρόσφατα.
Ε.Ζ.: «Ναι, ήμουν στην Αυστραλία, που ήταν μια επίσης πολύ ωραία φάση. Δεν είχα πάει ποτέ, ούτε σε τόσο μεγάλο ταξίδι, ούτε σε αυτό το μέρος. Το ερωτεύτηκα. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα μου αρέσει η Αυστραλία και όμως την αγάπησα πολύ. Μετά πήγα Ισραήλ, τώρα θα φύγω για Γερμανία. Γενικά μετά το χειμώνα που ήταν πάρα πολύ όμορφος, πολύ δημιουργικός, στο Hotel Ermou, έχω ξεκινήσει την περιοδεία».
Β.Α.: Δεν είσαι ούτε 36 χρόνων και όμως σου έχουν εμπιστευτεί τραγούδια κορυφαίοι του είδους νιώθεις ότι έχουν μείνει πολλά ακόμα να κάνεις; Υπάρχει κάποια συνεργασία που ονειρεύεσαι να προλάβεις να πραγματοποιήσεις, για οποιοδήποτε λόγο;
Ε.Ζ.: «Νιώθω ότι έχω κάνει το ένα χιλιοστό των ονείρων μου. Και το ένα χιλιοστό είναι λίγο. Όχι, θεωρώ ότι είμαι ακόμα πάρα πολύ… και μικρή και στην αρχή αυτών που ονειρεύομαι! Θέλω να συνεργαστώ με πάρα πολλούς ακόμα, θέλω να τραγουδήσω σημαντικά τραγούδια, θέλω ν’ αγγίξω όσο περισσότερο κόσμο μπορώ, οπότε δεν ξέρω πότε αυτό το πράγμα θα τελειώσει. Ελπίζω να μην τελειώσει ποτέ. Και δεν πιστεύω ότι κανονικά τελειώνει. Σε όσους τελειώνει νομίζω ότι φεύγουν απ’ αυτό το χώρο. Είναι αρκετά σκληρός για να μπορέσεις ν’ αντέξεις, αν δεν έχεις τη λαχτάρα των ονείρων. Οπότε νομίζω ότι όσοι υπάρχουν εκεί έχουν ακόμα πολύ ζωντανά όνειρα».
Δεν έχει εύκολο δρόμο το να γίνεις τραγουδιστής
Β.Α.: Το να γίνεις καλός τραγουδιστής, έχει εύκολο δρόμο; Είναι κάτι σαν ένα reality, ας πούμε;
Ε.Ζ.: «Γενικά το να γίνεις τραγουδιστής, με τη δική μου έννοια δεν έχει εύκολο δρόμο. Αλλά δεν έχει να κάνει με το αν επιλέξεις reality ή όχι. Έχει να κάνει με το ότι επιλέγεις μια διαδρομή. Αλλά για όλα τα επαγγέλματα υπάρχει διαφορετική οπτική. Υπάρχουν δικηγόροι και δικηγόροι και γιατροί και γιατροί. Μιλώντας για το τραγούδι μέσα απ’ τα δικά μου μάτια δεν έχει καμία εύκολη διαδρομή. Έχει μόνο μια πολύ συνειδητή και καθημερινή απόφαση ότι θες ν’ ακολουθήσεις αυτό το δρόμο. Τώρα δουλεύω ακόμα πιο πολύ διότι έχω κατανοήσει τις ανάγκες και τι χρειάζεται να κάνω, πού υστερώ, πού είμαι καλή και πού χρειάζεται να προσπαθήσω περισσότερο. Οπότε, τώρα δουλεύω πιο συνειδητά. Μικρότερη δούλευα βάσει αυτών που μου έλεγαν οι δάσκαλοι. Τώρα πια ξέρω. Γνωρίζω κάποια πράγματα και μπορώ καλύτερα να ξέρω πού θέλω δουλειά και πού μπορώ να χαλαρώσω.
Β.Α.: Έχεις νιώσει ανταγωνισμό; Να σε αντιγράφουν, να σου κλέβουν ιδέες, να σε μιμούνται αλλά με κακό τρόπο;
Ε.Ζ.: «Παρακολουθώ τα πάντα αλλά δεν νιώθω ότι με μιμούνται ή με αντιγράφουν γιατί είμαι πολύ νέα ακόμη για κάτι τέτοιο. Ανταγωνισμό σαφώς νιώθω. Είναι μια βαθιά ανταγωνιστική δουλειά, οπότε αν δεν ένιωθα δεν θα ήμουν καν ρομαντική, θα ήμουν μάλλον χαζή. Και δεν είμαι. Υπάρχει ανταγωνισμός, το θέμα είναι να μπορείς να το διαχειριστείς και να κρατήσεις το υγιές κομμάτι του ανταγωνισμού γιατί υπάρχει και αυτό. Υπάρχει και ένα πράγμα το οποίο μπορεί να σε κινητοποιήσει και να σε κάνει να θες και εσύ να δουλεύεις γι’ αυτό που θες να κάνεις, να μην επαναπαύεσαι. Άμα σε πάρει η μπάλα είναι το πρόβλημα, δεν μ’ έχει πάρει η μπάλα και ούτε έχω αισθανθεί ότι έχει πάρει κάποιον άλλον γύρω μου η μπάλα σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Αλλά υπάρχει, είναι φανερός και ολοφάνερος»
{Φεύγω από οτιδήποτε δεν μ’ αφήνει να ονειρεύομαι.
Με πόνο, γιατί όταν φεύγεις από κάπου δεν είναι εύκολα τα πράγματα,
οτιδήποτε και να ‘ναι αυτό αλλά μετά σου φέρνει η ζωή
και διάφορα άλλα ευχάριστα.}
Φεύγω από οτιδήποτε νιώθω ότι με κρατάει στάσιμη
Β.Α.: Και δυο λόγια να πούμε για το Ίλιον. Το επισκέπτεσαι συχνά, έχεις μεγαλώσει εκεί, έχεις πάει κάποια χρόνια σχολείο…
Ε.Ζ.: «Στο δημοτικό. Η γιαγιά μου μένει ακόμα εκεί, η αδερφή της μαμάς μου και ξαδέρφια μου είναι εκεί, οπότε έχω σχέσεις με το Ίλιον. Και λογικά θα έχω πάντα. Αλλά εγώ είμαι ένας άνθρωπος που φεύγω γενικότερα. Έχω αποφασίσει να ζω εδώ στο κέντρο γιατί το αγαπώ πολύ. Ο μπαμπάς μου παλεύει να με πάρει στα μέρη τα δικά του, εκεί στα βόρεια. Αλλά δεν μπορώ με τίποτα. Αρρωστημένα θέλω κέντρο».
Β.Α.: Φεύγεις από μέρη, φεύγεις από σχέσεις, φεύγεις από καθημερινότητα φεύγεις από ρουτίνα… πώς το ερμηνεύουμε αυτό;
Ε.Ζ.: «Φεύγω από οτιδήποτε νιώθω ότι με κρατάει στάσιμη και δεν με κάνει να μπορώ να ονειρεύομαι. Για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικό να έχεις στη ζωή σου πράγματα που να σε κάνουν να μπορείς να ονειρεύεσαι. Και δεν εννοώ για τα υλικά, ευτυχώς είμαι ένας άνθρωπος που δεν δένομαι με τα υλικά, γι’ αυτό και μπορώ να αλλάζω, δεν με κρατάει τίποτα. Αγαπάω τα σπίτια που έχω βρεθεί αλλά γενικώς θέλω να φεύγω από κει που νιώθω ότι όλα έχουν ρυθμιστεί. Οπότε ναι, φεύγω από οτιδήποτε δεν μ’ αφήνει να ονειρεύομαι. Με πόνο, γιατί όταν φεύγεις από κάπου δεν είναι εύκολα τα πράγματα, οτιδήποτε και να ‘ναι αυτό αλλά μετά σου φέρνει η ζωή και διάφορα άλλα ευχάριστα»
Β.Α.: Θα δοκίμαζες κάτι τηλεοπτικό;
Ε.Ζ.: «Ναι, αν είχε ενδιαφέρον. Αν ένιωθα ότι θα μπορώ να αντεπεξέλθω».
Β.Α.: Δεν φοβάσαι το καινούριο δηλαδή.
Ε.Ζ.: «Όχι, καθόλου. Το παλιό φοβάμαι! Αυτό είναι το πρόβλημα. Φοβάμαι το παλιό, δεν φοβάμαι το καινούριο!»
Β.Α.: Αν κάτι έχει ρίσκο, ας πούμε κάτι αν είναι 50 – 50, θα το πάρεις το ρίσκο ή θα πας σε δρόμους ασφαλείς;
Ε.Ζ.: «Όχι, το παίρνω το ρίσκο. Το παίρνω ακόμα κι αν δεν είναι 50 -50, ας είναι 40-60 . Είμαι ένας άνθρωπος που ρισκάρει γενικά. Και μ’ αρέσει πάρα πολύ. Και γι’ αυτό θα ήθελα να έχω και δίπλα μου ανθρώπους που να είναι λίγο πιο τολμηροί. Γιατί καμιά φορά και εγώ φοβάμαι και ανησυχώ και εκεί θέλω να έχω έναν δίπλα μου κάποιον που να μου πει «όχι ρε παιδί μου, κάντο».
Β.Α.: Να σε παρασέρνει λίγο και το περιβάλλον.
Ε.Ζ.: «Ναι, δεν είναι εύκολο γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται».
Β.Α.: Ένας φόβος σου; Δικός σου φόβος;
Ε.Ζ.: «Έχω πάρα πολλούς φόβους δυστυχώς και προσπαθώ να τους ξεπεράσω σταδιακά. Οι περισσότεροι προκύπτουν σε σχέση με μένα, δεν φοβάμαι τους άλλους. Δικά μου πράγματα με ανησυχούν. Αντιδράσεις, συμπεριφορές. Δεν φοβάμαι τα απλά! Τα απλά τα ‘χω ξεπεράσει! Έχω πάει στα πιο σύνθετα. Πάντως συμμερίζομαι το μεγαλύτερο φόβο που έχουν οι άνθρωποι, δηλαδή τον θάνατο».
Β.Α.: Μια τελευταία ερώτηση, τι σε κάνει να γελάς;
Ε.Ζ.: «Τι με κάνει να γελάω; Με κάνουν να γελάω μερικοί φίλοι μου. Με κάνει να γελάω πολύ συχνότερα ο εαυτός μου και κάποιες αντιδράσεις που έχω. Προσπαθώ κι εγώ να κάνω να γελούν τους γύρω μου. Είμαι πιο καλή στο να προκαλώ το γέλιο παρά στο να απελευθερώνομαι. Νομίζω ότι κάποιοι με κάνουν να γελάω, άνθρωποι που έχουν αναγνωρίσει το χιούμορ μου».
Τελετή έναρξης – λήξης Special Olympics
Β.Α.: Και μια τελευταία σου τοποθέτηση: Τελετή έναρξης – λήξης Special Olympics. Τι συναισθήματα είχες βλέποντας την προσπάθεια όλων αυτών των ανθρώπων, συμμετέχοντας και εσείς με τον δικό σας τρόπο σε όλο αυτό;
Ε.Ζ.: «Για μένα ήταν μια πάρα πολύ σημαντική στιγμή, αρχικά γιατί ήμουν πάρα πολύ μικρή. Είχα μεγάλη χαρά που καλέστηκα και συμμετείχα σ’ αυτή τη διοργάνωση και η αλήθεια είναι πως δέχτηκα και πάρα πολύ αγάπη από τα παιδιά εκεί που έτρεξαν και έκαναν όλη αυτή τη δουλειά και όλη την προσπάθεια. Με κάποια από τα παιδιά ακόμα έχω επαφή, δηλαδή μου στέλνουν διάφορα σημειώματα, φωτογραφίες από εκείνη τη βραδιά ή ζωγραφιές και ανταλλάσσουμε βιντεάκια, ευτυχώς τώρα με την τεχνολογία έγινε και λίγο πιο βοηθητικό και τότε γενικά ήταν μια στιγμή που ήταν πολύ συγκινητική, κυρίως για την αποδοχή. Γιατί όπως σου είπα ήμουν σε πάρα πολύ μικρή ηλικία και ήταν και για την σταδιοδρομία μου σημαντικό βήμα αλλά κυρίως για το πόσο καταφέραμε να επικοινωνήσουμε και να ανταλλάξουμε ο καθένας τις εμπειρίες του μέχρι τότε και η αποδοχή και η αγκαλιά που δέχτηκα από τον κόσμο που ήταν εκεί σ’ αυτή τη βραδιά».
Β.Α.: Σου είναι οικεία η εικόνα της αναπηρίας έτσι κι αλλιώς και από τους παππούδες σου.
Ε.Ζ.: «Έχω ζήσει και με τους παππούδες μου. Τους πρόλαβα πολλά χρόνια ευτυχώς. Ο παππούς μου πέθανε λίγο νεότερος, βέβαια αλλά έχω ζήσει μαζί τους. Σαφώς έχω επαφή και από τη μεταφορά του πατέρα μου που πάντα είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος τρέφει ιδιαίτερα συναισθήματα, ίσως και επειδή η οικογένειά του τον έστρεψε προς αυτό και έχει την κατανόηση. Γιατί χρειάζεται κατανόηση αρχικά, χρειάζεται να έρθεις σ’ επαφή με ανθρώπους με αναπηρία για να μπορέσεις όχι να τους αποδεχτείς αλλά για να τους καταλάβεις και ν’ αρχίσεις να μπαίνεις στη δική τους λογική και νοοτροπία. Εγώ είχα πολύ καλή σχέση με τους παππούδες μου, άργησα πάρα πολύ να καταλάβω την αναπηρία τους. Κυρίως μικρή θυμάμαι ότι δεν είχα αντιληφθεί ακριβώς, γιατί ήταν άνθρωποι πάρα πολύ ικανοί και στη ζωή και στην καθημερινότητα κινούνταν πάρα πολύ «κανονικά», οπότε άργησα πολύ να καταλάβω. Είχα καταλάβει ότι έχουν μια περίεργη εκφορά λόγου. Όταν άρχισα να μιλάω δηλαδή, αλλά επειδή και μένα τα πρώτα χρόνια όπως όλα τα παιδιά, δεν μιλάς πολύ καθαρά νόμιζα ότι ήταν μια τέτοια κατάσταση. Ήταν πολύ χαρισματικοί άνθρωποι σε πολλά επίπεδα οπότε έχω πολύ καλή εικόνα.
Β.Α.: Η παραστατικότητα της νοηματικής γλώσσας έχει περάσει και σε εσένα;
Ε.Ζ.: «Σίγουρα, και εγώ θεωρώ ότι είμαι παραστατική και νομίζω ότι έχω και εγώ ευκολία, τουλάχιστον σε σχέση με το τραγούδι επιτρέπω να φανούν τα συναισθήματά μου στο πρόσωπο. Μπορεί να είναι ελάχιστα παρμένο από κει. Όταν κάποια στιγμή, όμως προσπάθησα να μάθω τη νοηματική γλώσσα, είχα μια παραπανίσια ντροπή. Δεν κατάφερα να φτάσω ως το τέλος. Αλλά εντάξει νομίζω ότι κάπως τη μιλάω, μπορώ να καταλάβω αλλά δεν ξέρω αν μπορούν να με καταλάβουν το ίδιο εύκολα».
Πηγή : meallamatia.gr
