Αν νιώθετε καταρρακωμένοι από την απώλεια μιας σχέσης, δεν είναι επειδή κάποιος δεν είναι πια στη ζωή σας. Θρηνείτε την ιδέα που είχατε για το πώς θα ήταν το μέλλον σας και για το τι σημαίνει το γεγονός ότι αυτό το άτομο δεν θα αποτελεί πια μέρος του, όπως είχατε ίσως σχεδιάσει.
Η ιδέα ότι «χάνουμε» μια σχέση προέρχεται από την ιδέα ότι μπορούμε επίσης να «κερδίσουμε» μια σχέση, όταν είμαστε αρκετά καλοί, και έξυπνοι και χαριτωμένοι και γενικά «καλύτεροι» από οποιονδήποτε υποψήφιο σύντροφο ή φίλο που θα μπορούσε να μας ανταγωνιστεί σε σχέση με τον αγαπημένο μας άνθρωπο. Αλλά η ζωή δεν λειτουργεί ακριβώς έτσι.
Τις σχέσεις δεν τις χάνουμε, απλώς κλείνουμε τον κύκλο τους. Δεν υπάρχει κάποιος κώδικας που να λέει ότι κάθε άνθρωπος που θα συναντάμε στη ζωή μας προορίζεται και να μείνει σε αυτή για πάντα. Για την ακρίβεια, πολλοί, πολλοί λίγοι άνθρωποι θα μείνουν μαζί μας σε όλη την πορεία της ζωής μας.
Και αυτό δεν σημαίνει ότι υστερούμε στην αγάπη. Ούτε υπάρχει κάποιος που ορίζει ότι κάθε σχέση που έχετε είναι προορισμένη με κάποιο τρόπο να ξεθωριάσει. Οφείλεται στο γεγονός ότι στην πορεία της ζωής σας εξελίσσεστε. Αλλάζετε.
Είστε διαφορετικοί. Οι σχέσεις έρχονται στη ζωή σας, κάνουν τον κύκλο τους, σας αλλάζουν με έναν σημαντικό τρόπο και ύστερα τον κλείνουν.
Οι σχέσεις δεν είναι το σωσίβιο που θα μας σώσει από τη μοναξιά. Δεν μπορείτε να περιορίζετε συνεχώς τον εαυτό σας, ώστε να είναι καλός και αποδεκτός με απώτερο στόχο να διασφαλίσετε ότι οι άνθρωποι δεν θα σας εγκαταλείπουν ποτέ.
Οι σχέσεις έρχονται και φεύγουν, αυτό είναι σχεδιασμένες να κάνουν. Ορισμένες φορές, φεύγουν σύντομα. Κάποιες από αυτές αφήνουν έναν οξύ πόνο. Άλλες ξεθωριάζουν και κάποιες φορές τυφλωνόμαστε από την επεισοδιακή αποχώρησή τους. Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου δεν συνειδητοποιούμε καν τι έχει συμβεί μέχρι να είναι πολύ αργά.
Είναι όμως και εκείνες που δείχνουν προειδοποιητικά σημάδια· εκεί κάποιοι προσπαθούμε να κρατηθούμε απ’ ό,τι έχει απομείνει, άλλοι αποφασίζουμε να αποχωρήσουμε. Όπως και να ‘χει, αν μια σχέση φύγει από τη ζωή σας, υπάρχει κάποιος λόγος γι’ αυτό. Υπάρχει ένα μέρος της που πλέον δεν σας ωφελεί. Κάποιες φορές, έχετε μεγαλύτερη ευθύνη, άλλες όχι. Η ανάλυση όσων συνέβησαν και η λήψη ευθυνών αποτελούν κρίσιμο μέρος της διαδικασίας επούλωσης και εξέλιξης.
Αλλά το αυτομαστίγωμα για κάθε σχέση που χάσατε στη ζωή σας είναι μια πραγματική σπατάλη χρόνου και βασίζεται στην ψευδή πεποίθηση ότι δεν αν ήσασταν καλύτεροι, όλοι θα έμεναν μαζί σας.
Όχι, δεν θα έμεναν. Οι σχέσεις τελειώνουν όταν έρχεται η ώρα τους να τελειώσουν. Τελειώνουν όταν χρειάζεται να τελειώσουν. Ερχόμαστε μόνοι σε αυτή τη ζωή και φεύγουμε επίσης μόνοι από αυτή. Όσους γνωρίζουμε στην πορεία, όσο προσωρινοί κι αν είναι, έρχονται για να μας καθοδηγήσουν σε έναν τόπο συμφιλίωσης με τον εαυτό μας.
Όποια συναισθήματα κι αν πυροδοτεί μέσα σας η απώλεια ενός ανθρώπου δεν αποτελεί δικό του πρόβλημα για να το λύσει. Είναι δικό σας. Είναι μια τρύπα που προσπαθείτε να γεμίσετε με έναν άλλο άνθρωπο που όμως δεν θέλει να παίξει αυτό το ρόλο στη ζωή σας, που σημαίνει ότι δεν έχετε καμία δουλειά να τον τοποθετείτε εκεί, απαιτώντας από αυτόν να μείνει και κατηγορώντας τον σε περίπτωση που δεν το δέχεται.
Ορισμένες φορές, ο τρόπος με τον οποίο φεύγει ένας άνθρωπος από τη ζωή μας αποτελεί το μάθημα που πρέπει να πάρουμε. Κάποιες άλλες, η απουσία τους είναι η εμπειρία που χρειάζεται να βιώσουμε ώστε να διεκδικήσουμε ξανά τον έλεγχο της ζωής μας. Το ίδιο διδακτική είναι και η συνειδητοποίηση ότι ήμασταν εγωιστές και αχάριστοι όταν είχαμε στη ζωή μας έναν σπουδαίο άνθρωπο.
Όμως, αυτό που δεν είναι πια μέρος της ζωής σας δεν είναι ούτε και ανάγκη σας, ακόμα κι αν δεν μπορείτε ακόμα να το δείτε ξεκάθαρα γιατί είναι νωρίς.
Δεν είναι γραφτό να είστε με τους ανθρώπους που σας αφήνουν, ούτε έχετε πάντα την ευθύνη για την αποχώρησή τους. Αποδεχόμενοι τη ροή και τους κανόνες της ζωής, την παροδικότητα των πραγμάτων, θα μάθετε να αγαπάτε τους ανθρώπους για όσο τους έχετε και να είστε ευγνώμονες γι΄ αυτούς όταν έχουν πια φύγει.
Πηγή : ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ / Brianna Wiest
