Ίσως σε κάποια περίοδο της ζωής σου έχεις αναγκαστεί να ξενιτευτείς. Είτε λόγω σπουδών, είτε από επιλογή. Αποχωρίστηκες φίλους, συγγενείς, τον σύντροφό σου. Βρέθηκες σε τόπους ξένους με ανθρώπους ξένους.
Δεν ήταν εύκολη επιλογή. Ίσως να μην υπήρχε άλλη λύση και μπήκες σε αυτό το τρυπάκι παρά την θέληση σου. Άλλαξες συνήθειες. Άλλαξες τρόπο ζωής. Αντίστοιχα, άλλαξαν και οι άνθρωποι σου. Υπήρξε τριβή. Υπήρξαν ζήλειες, νεύρα, τσακωμοί. Γιατί δεν είναι εύκολη υπόθεση η απόσταση. Γιατί είναι αβάσταχτος ο πόνος να μη μπορείς να δεις, να αγγίξεις, να αγκαλιάσεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γιατί όταν πάρεις την απόφαση αυτή, όταν πατήσεις το πόδι σου σε τόπο μακρινό, η μοναξιά θα είναι η μοναδική σου παρέα. Κι αυτή είναι που σε πνίγει, σε διαλύει και σε σπάει σε χίλια κομμάτια.
Η απόσταση θέλει κότσια και γερό στομάχι. Θέλει ανθρώπους δυνατούς και σχέσεις με γερές βάσεις. Θέλει προσπάθεια. Όλα διορθώνονται όταν υπάρχει θέληση, κατανόηση και επικοινωνία. Γι’ αυτό πρέπει να λες ότι σε πλήγωσε. Να παραδέχεσαι τυχόν λάθη σου. Έστω κι μέσα από ένα μήνυμα, ένα τηλέφωνο ή μία οθόνη. Γιατί θέλει να εκφράζεις όσα νιώθεις κι όχι να σωπαίνεις.
Δεν είναι η απόσταση που απομακρύνει τους ανθρώπους. Η σιωπή το κάνει. Μην γίνεις σαν όλους αυτούς που φοβήθηκαν και τα παράτησαν, βαφτίζοντας την δειλία τους σε λογική. Η πραγματική αγάπη δεν λογαριάζει τα χιλιόμετρα που σας χωρίζουν, λογαριάζει μόνο τις στιγμές που σας ενώνουν. Έχει μάθει να ξεπερνά κάθε εμπόδιο και να γίνεται ακόμη πιο δυνατή.
Μην δειλιάζεις, ρε άνθρωπε. Ζήσε. Χωρίς όρια. Χωρίς λογική. Ξεδίπλωσε τα συναισθήματα σου και προσπάθησε να κρατήσεις στη ζωή σου ό,τι αγαπάς. Μην τα παρατάς. Κι αν πρέπει κάτι να φοβάσαι, αυτό είναι η συναισθηματική απόσταση. Όχι η χιλιομετρική.
Πηγή : loveletters.gr
