Δυο είδη μοναξιάς υπάρχουν: Αυτή που προέρχεται από τον εαυτό μας και αυτή που προέρχεται από τους άλλους. Ο κόσμος τις μπερδεύει τόσο μεταξύ τους που στο τέλος την κάνει μια. Αναγνωρίζει μόνο την επιφανειακή μοναξιά του τύπου “δεν έχω κανέναν άλλο μαζί μου στο σπίτι”.
Η μοναξιά από έλλειψη ανθρώπων είναι κατά καιρούς ένα παροδικό γεγονός που αλλάζει σαν τις εποχές. Θα απευθυνθώ σ’ αυτήν την υγιή μοναξιά, χωρίς να απλώσω τα δίχτυα μου σε παθολογικά δολώματα. Καθημερινές ερωτικές σχέσεις που τελειώνουν, φιλικές σχέσεις που διακόπτονται, άνθρωποι που πεθαίνουν και αφήνουν τις σχέσεις τους μετέωρες.
Αρνητικά συναισθήματα πλέκουν το φουλάρι της μοναξιάς από ανθρώπους. Και κλείνεσαι εντός και πιο εντός στον πεσιμισμό σου, όπως πλήθος μέτριων ανθρώπων. Και βγαίνουν τα αυτοάνοσα μετά. Και πας στον γιατρό. Και ζεις με αυτά. Γιατί σου λείπουν εκείνοι οι τοξικοί σου.
Αλλά μέσα στο πλήθος των ανθρώπινων φωνών, πάντα θα υπάρξει μια νέα φωνή, που θα μας κάνει να γυρίσουμε το κεφάλι και να ξανά αισθανθούμε την παρέα, την συντροφιά ,τον έρωτα. Τσάμπα θεραπεία έκανες. Ήταν τόσο απλό και φυσικό τελικά.
Η άλλη μοναξιά που φθονείται, θρηνείται και διώκεται σαν αρρώστια λέγεται μοναχικότητα και δουλεύει υπέρ σου, μόνο εάν έχεις καταλάβει την σπουδαιότητά της. Μπορείς να την γνωρίσεις κυρίως όταν έχεις ξεμείνει από ανθρώπους. Όταν δεν βιάζεσαι να αντικαταστήσεις τον πρώην με τον νυν. Όταν δεν φοβάσαι να μείνεις μόνος εσύ και εσύ.
Λιγοστοί άνθρωποι αγκαλιάζουν τον εαυτό τους ένα ήσυχο καθημερινό απόγευμα και πίνουν καφέ μαζί του. Βλέπεις, θέλει αρετή και τόλμη να ακούσεις το τίποτα να μιλά. «Δεν έχω να πω τίποτα με μένα. Μια χαρά είμαι εγώ. Οι άλλοι μου κάνουν κακό, δεν με καταλαβαίνουν, δεν μ’ αγαπούν στα αλήθεια».
Είμαι μια χαρά εγώ, ξαναλές. Θέλει αρετή και τόλμη να πεις την αλήθεια. Ποιο Εγώ μπορεί να κάτσει μέσα στο σπίτι, ακούγοντας μουσική, φορώντας ένα καθαρό απλό μπλουζάκι, κερνώντας σε κρυστάλλινο ποτήρι το κόκκινο κρασί και να χορεύει με τις αναμνήσεις, τις σκέψεις και τα ερωτήματα;
Ένας τρελός θα πεις αμέσως. Γιατί βλέπεις όλοι οι άλλοι που δεν είναι τρελοί, είναι έξω στις μασκοφόρες παρέες να παίζουν παιχνίδια εντυπωσιασμού. Στην μοναχικότητα μένεις από επιλογή. Και αυτό είναι μια ύψιστη μορφή ελευθερίας. Μένεις όσο θέλεις εσύ.
Τόσο όσο χρειάζεται για να αγαπήσεις ξανά το πονεμένο σου εγώ⋅ για να βρεις την χαμένη σου πνευματικότητα, να εμπνευστείς και να δημιουργήσεις ποιήματα, πίνακες ζωγραφικής, μουσική. Μόνο γνωρίζοντας την μοναχικότητα, θα καταλάβεις πόσο μάταιη είναι η πολυλογία.
Η μον-αξιά είτε από την απουσία των ανθρώπων είτε από την ανεπάρκεια του πνευματικού μας εαυτού ζυγίζεται εκεί ανάμεσα στην αξία και την αρετή. Μην την μποϊκοτάρετε. Αφήστε τη να υπάρχει. Καλοπιάστε και χαϊδέψτέ την και θα σας οδηγήσει σε εφευρετικούς δρόμους αυτοβελτίωσης.
Πηγή : ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ / Σοφία Χρήσταινα
