Πολύ δύσκολο να μην μιλάς, ενώ πρέπει. Πολύ δύσκολο να «καταπίνεις», δίνοντας τόπο στην οργή, προσπαθώντας να κατανοήσεις τα κίνητρα της εκάστοτε συμπεριφοράς και παράλληλα να προσπαθήσεις να σκεφτείς και να κρίνεις όσο το δυνατόν ορθότερα και ψύχραιμα για το τι έχεις απέναντι σου και το πώς και αν θα πρέπει να αναλωθείς και να απαντήσεις ή να το αντιμετωπίσεις.
Πολύ δύσκολο να προσπερνάς και να αγνοείς, έστω και αν είναι το σωστότερο, διότι δεν ξέρεις τι αντιλαμβάνεται ο άλλος, τι εισπράττει και τι συμπεραίνει από αυτή σου τη στάση. Το πιο πιθανό είναι να νομίζει ότι σε κέρδισε, πως σε τάπωσε και σε αποστόμωσε. Και εκεί θα μου πεις είναι το γ@μώτο. Και πράγματι, γ@μώτο θα είναι να του δημιουργηθεί αυτή η αίσθηση, αφήνοντας του την επίγευση της νίκης. Γι’ αυτό είναι και πολύ δύσκολο να αγνοείς.
Μα για σκέψου λίγο, τι νόημα έχει να προσπαθείς να εξηγήσεις και να υπεραμυνθείς των δικαίων σου, ακολουθώντας την ροή της συζήτησης, που θα σου επιβάλλει χωρίς να το καταλάβεις; Πόσο μάταιο, αλήθεια, πες μου. Πόσο πιο μάταιο, όταν έχεις απέναντι σου έναν άνθρωπο, που δεν ακούει τίποτα άλλο παρά μόνο τον τόνο της φωνής του. Ούτε καν τα λεγόμενα του! Πες μου, πόσο; Σε οποιαδήποτε περίπτωση ή περίσταση και αν βρίσκεσαι, ένα πράγμα να θυμάσαι, να προσπαθείς και να κάνεις. Ποτέ να μην απολογείσαι, να μην χρυσώνεις το χάπι για τα δικά τους αυτιά και να μην δίνεις καμία αναφορά για την ζωή σου, που είναι μόνο δική σου και που μόνο εσύ την ζεις. Να διατυπώνεις την αλήθεια σου και πως το αντιλήφθηκες εσύ. Και μόνο αυτό. Και μόνο μία φορά!
Το τι θα συμπεράνει και πως θα σε κρίνει ο άλλος είναι δική του δουλειά και δεν φέρεις ευθύνη καμιά.
Είναι αρρωστημένο να αρέσουμε σε όλους, δεν προσφέρει καμία αίγλη και εκμηδενίζει την προσωπικότητα σου. Σε κάνει δεδομένο, αόρατο. Να μην αρέσεις σε πολλούς. Εξάλλου εκεί είναι η μαγεία. Μέσα στο χαοτικό πλήθος, να σε ψυχανεμίζονται εκείνοι, που σε αξίζουν και αξίζεις.
Πηγή : awakengr.com
