Το ότι αγαπάς κάποιον, δεν πρέπει να σε κάνει δεδομένο. Επειδή αγαπάς, δε σημαίνει ότι πρέπει να ανέχεσαι προσβολές, βία, χειριστικές συμπεριφορές, προδοσίες και φυγές. Γιατί αυτό που κάνει τον έρωτα όμορφο, δεν είναι από μόνο του όλο αυτό το αίσθημα που έχεις μέσα σου αλλά και για ποιον το έχει.
Γιατί είναι ωραίο να ερωτεύεσαι, αλλά είναι ακόμη πιο ωραίο όταν σε θέλουν αυτοί που θέλεις και δεν εκμεταλλεύονται αυτά που νιώθεις για να κάνουν τα δικά τους. Ο έρωτας μπορεί εύκολα να σε κάνει μαριόνετα στα χέρια αυτού που αγαπάς κι αυτό τον κάνει δυσάρεστο και κατ’ επέκταση όλη τη ζωή σου.
Ναι, είναι ωραίο να σε θέλουν. Κι αυτούς θα έπρεπε να διαλέγει πάντα η καρδιά σου. Αυτούς που ανυπομονούν να σου πουν καλημέρα. Που ρωτάνε πως πέρασες τη μέρα σου. Που καίγονται να σε δουν, σε φιλάνε και σε χαιδεύουν χωρίς ενδοιασμούς. Που μοιράζονται μαζί σου τις σκέψεις και τα όνειρά τους και τους αρέσει να σου μιλούν και να σε ακούν να μιλάς. Που σκέφτονται τις πράξεις και τα λόγια τους για να μη σε πληγώνουν και που δε σε διώχνουν με τις κακές τους συμπεριφορές, για να μη ρισκάρουν να σε χάσουν.
Ακούγεται πολύ καλό για να είναι αληθινό, όμως, από την άλλη για έναν άνθρωπο που αγαπάει, όλες αυτές οι συμπεριφορές βγαίνουν φυσικά και αβιάστα.
Το να αγαπάς είναι τελικά το ίδιο σημαντικό όπως και το να αγαπιέσαι. Δίνεις και παίρνεις ισότιμα κι έτσι γεμίζεις.
Το θέμα είναι να βρεις τον αποδέκτη και δότη συναισθημάτων στον ίδιο άνθρωπο. Αυτό σπανίζει και ίσως πολλές φορές να μη διαρκεί για πάντα. Όμως, για όσο υπάρχει, θα πρέπει να αξίζει. Τουλάχιστον, να είναι κυρίαρχη η ευτυχία και όχι το δράμα και το κλάμα.
Γιατί ο έρωτας τα φέρνει όλα μαζί όταν έρχεται. Είναι σαν θάλασσα. Τι πιο πολλές μέρες μπορεί να είναι γαλήνια, όμως, περνάει και μέρες με φουρτούνες. Κι όποιος απολαμβάνει τις όμορφες μέρες της, μπορεί να αντέχει και τις καταιγίδες της.
Κανείς, όμως, δεν μπορεί να επιβιώσει σε μία θάλασσα μονίμως φουρτουνιασμένη. Θα έρθει η στιγμή που θα εξαντληθεί, που θα παραδοθεί, που θα ψάξει απεγωσμένα τη στεριά όσο κι αν δε θέλει να τη χάσει, όσο κι αν αγαπάει την αλμύρα και το χρώμα της. Και μετά τη στεριά θα έρθει μία άλλη θάλασσα πιο δοτική, πιο ήρεμη, πιο αγαπησιάρα.
Η ζωή μας είναι μία συνεχής αναζήτηση για τον αληθινό έρωτα, για να βρούμε τη δική μας θάλασσα. Κάποτε τον βρίσκουμε και τον χάνουμε, άλλες φορές τον βρίσκουμε και δεν τον αντέχουμε και άλλες φορές τον βρίσκουμε και έχουμε ένα μοναδικό συνοδοιπόρο στη ζωή, που μαζί του αντιμετωπίζουμε τις καταιγίδες της ζωής και όχι τις καταιγίδες που αυτός ή η σχέση μας, μας δημιουργεί.
Είναι ωραίο να σε θέλουν κι είναι ωραίο να σε κρατάνε αγκαλιά και να σου λένε: “για να δούμε τι θα μας φέρει το αύριο. Ό,τι κι αν είναι αυτό, μαζί θα το αντιμετωπίσουμε”.
Πηγή : psychologik-faros.blogspot.com
