Του Ανδρέα Παπαχαραλάμπους, Δημάρχου Στροβόλου
Τις προάλλες ήρθε κοντά μας μια καταγγελία από το Κίνημα Οικολόγων-Συνεργασία Πολιτών που πραγματικά με έβαλε σε σκέψεις. Κάποιοι δημότες μας κρατούσαν τον σκύλο τους στην ταράτσα του σπιτιού τους. Μια ταράτσα στην οποία δεν υπήρχαν κάγκελα ή κάποιου είδους προστατευτικό, με αποτέλεσμα να υπάρχει ο κίνδυνος ο σκύλος να τραυματιστεί ακόμα και θανάσιμα στην προσπάθειά του να διαφύγει. Όπως κατήγγειλαν οι γείτονες ο σκύλος γάβγιζε συνεχώς, κάτι που δείχνει ότι το ζώο δυσανασχετούσε. Το Δημαρχείο προέβη στις κατάλληλες ενέργειες με βάση τον Περί Σκύλων Νόμο.
Δυστυχώς η εμπειρία μας επιβεβαιώνει ότι αυτό δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Χωρίς να θέλω να στοχοποιήσω οποιονδήποτε, τέτοιου είδους συμπεριφορές αμέλειας απέναντι στα ζώα μου προκαλούν απορία. Ναι, από τον μακρύ κατάλογο συναισθημάτων που εκφράζουν οι εκάστοτε ευαισθητοποιημένοι πολίτες, φιλόζωοι και φιλοζωικές οργανώσεις, εμένα περισσότερο μου μένει η απορία. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί κάποιος να βλέπει έναν σκύλο στα μάτια και να μην συγκινείται. Δεν μπορεί να χωρέσει ο νους μου πώς κάποιος αφήνει έναν ανυπεράσπιστο σκύλο μόνο του σε κίνδυνο, στο έλεος των καιρικών συνθηκών. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι κάποιος αδιαφορεί για το πώς νιώθει ένα ζώο που στο κάτω κάτω υποτίθεται ότι βρίσκεται υπό την φροντίδα του.
Όποτε έρχομαι αντιμέτωπος με την σκληρότητα των ανθρώπων απέναντι στα άλλα ζώα σκέφτομαι τον Όσκαρ, το χρυσαφί λαμπραντόρ μας που δεν βρίσκεται πλέον μαζί μας. Ο Όσκαρ μεγάλωσε πλάι πλάι με τα παιδιά μου, βρισκόταν πάντα εκεί στις χαρούμενες και στις δύσκολες στιγμές μας. Μόνο και μόνο η παρουσία του μας έδινε χαρά. Λένε ότι τα ζώα είναι οι καλύτεροι θεραπευτές και μπορώ να επιβεβαιώσω από την εμπειρία μου ότι αυτό είναι αλήθεια. Δίνουν τόσα χωρίς να ζητούν οτιδήποτε σε αντάλλαγμα. Ο Όσκαρ μας άφησε και ήταν πολύ δύσκολο να διαχειριστούμε τον χαμό του. Όμως με καθησυχάζει το γεγονός ότι έζησε μια ευτυχισμένη ζωή μαζί με την οικογένειά του. Σε όλα τα πλάσματα αξίζει να έχουν μια οικογένεια και να νιώθουν αποδεκτά. Η ψευδαίσθηση ανωτερότητας που πλήττει το ανθρώπινο είδος με ενοχλεί βαθύτατα, γιατί αποτελεί πλάνη και τεράστια ύβρη, με την αρχαία ελληνική έννοια. Και ας μην ξεχνούμε ότι μετά την ύβρη στην τραγωδία ερχόταν η νέμεσις και η τίσις, η τιμωρία, η οποία πολύ φοβάμαι έχει αρχίσει να επικρέμαται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας, μιας και ο πλανήτης, τον οποίο καταστρέφουμε με τόσο θράσος, μας αποβάλλει σταδιακά, ίσως διότι είμαστε τα πιο επικίνδυνα όντα που τον κατοικούν…
