Ήταν περίπου το 32ο χλμ στον Μαραθώνιο Marine Corps, στην Washington το 2004. Παρόλο που ο αγώνας αυτός πέφτει πάντα την τελευταία εβδομάδα του Οκτωβρίου, αυτό το Σ/Κ ήταν ένα από τα πιο ζεστά που έχουν καταγραφεί ποτέ. Θυμάμαι πολύ καλά πως ήταν. Ένιωθα μια τεράστια πίεση στο κεφάλι μου, πως είναι όταν ένα αμάξι κατεβαίνει ή ανεβαίνει απότομα σε ένα βουνό και νιώθεις την ανάγκη να ξεβουλώσεις τα αυτιά σου; Ένα τέτοιο πράγμα.
Ο βηματισμός μου άρχισε να αλλάζει, κάτι σαν να είμαι λίγο μεθυσμένη, που και που έπεφτα δεξιά και αριστέρα σε άλλους δρομείς. Νόμιζα ότι είχα αφυδατωθεί, πιέστηκα και έβγαλα τα τελευταία 10χλμ, και μετά τον αγώνα προσπάθησα να αναπληρώσω τα υγρά που έχασα.
Την επόμενη μέρα, Δευτέρα, πήγα στην δουλειά. Έχω κάνει άλλους 5-6 μαραθωνίους, οπότε το να πάω στην δουλειά μετά από έναν μαραθώνιο δεν ήταν κάτι το τόσο περίεργο. Είμαι γραμματέας σε ένα υπουργικό γραφείο στην Washington, βοηθάω στην οργάνωση των διαφόρων ραντεβού lκαι γενικά κρατάω σε μια τάξη τα διάφορα τηλέφωνα και meeting. Αλλά από Δευτέρα ως Τετάρτη, το αφεντικό μου έχασε όλα του τα ραντεβού. Και όλο αυτό συνέβη εξαιτίας μου. Δεν λειτουργούσα καθόλου, ήμουν εντελώς εκτός. Να καταλάβετε, μπήκα στο τραίνο να πάω σπίτι μου, και αντί για την Virginia όπου έμενα, κατέληξα χωρίς να το καταλάβω στο Maryland.
Κάπου εκεί το αφεντικό μου με κάλεσε να καθίσω και να μιλήσουμε. Μου είπε ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν ήταν απλώς μια αφυδάτωση μετά τον μαραθώνιο. Έτσι έκλεισα ραντεβού με τον γιατρό μου, αρχικά θεωρήσαμε ότι είναι κάτι στο εσωτερικό του αυτιού που επηρεάζει την ισορροπία. Αλλά μιλώντας με τον οικογενειακό μας γιατρό που με ήξερε από μικρή, κατάλαβε ότι αυτό δεν πολυταιριάζει με την περίπτωσή μου. Μου ζήτησαν να κάνω μια μαγνητική.
Μια εβδομάδα μετά, ενώ ήμουν στο γραφείο, με κάλεσε ο γιατρός μου και μου ζήτησε να πάω να τα πούμε από κοντά. Είχα πολύ δουλειά, έτσι τον πίεσα –και τον έπεισα- να μου πει τα αποτελέσματα από το τηλέφωνο. Μου είπε ότι η μαγνητική έδειξε πως έχω έναν όγκο στον μετωπιαίο λοβό του εγκεφάλου.
Όταν έμαθα την διάγνωση, δεν ήξερα τίποτα για τον καρκίνο στον εγκέφαλο. Έκατσα σαστισμένη. Ήμουν στην Washington και η οικογένεια μου ήταν σε άλλη πολιτεία. Η μητέρα μου, είχε επανέλθει από τον αλκοολισμό 30 ετών. Τυχαίνει επίσης να είναι και η καλύτερή μου φίλη. Δεν ήθελα να πω τα κακά νέα στους γονείς μου. Η πρόγνωση δεν ήταν καλή και δεν ήθελα να είναι αυτό ο λόγος που η μητέρα μου να ξανακατρακυλήσει στο ποτό. Έτσι λοιπόν, δεν ήταν παρά λίγες εβδομάδες πριν το χειρουργείο μου, τον Απρίλιο του 2005 που τους είπα την καταστασή μου. Ο αλκοολισμός είναι μια άσχημη αρρώστια και φοβόμουν τι θα συνέβαινε αν τους το έλεγα.
Μια δύσκολη χρονιά.
· Ο νευροχειρούργος μου είπε να μην ελπίζω να τρέξω ξανά. Λόγω της θέσης που ήταν ο όγκος, θα έχω προβλήματα ομιλίας και μνήμης. Ο όγκος πάταγε στο αριστερό μου οπτικό νεύρο, έτσι μετά την πρώτη μου εγχείρηση έχασα σχεδόν το 90% της όρασής μου, στο αριστερό μάτι.
· Μερικές μέρες μετά την εγχείρηση, και καθώς ήμουν στην εντατική, έμαθα ότι οι γιατροί μου αφαίρεσαν και την υπόφυση, κάτι που σημαίνει ότι δεν θα μπορούσα να κάνω παιδιά. Μετά την εγχείρηση έπαθα ένα εγκεφαλικό στην αριστερή μου πλευρά. Ακόμα και σήμερα έχω διαταραχές και κρίσεις, και κάθε φορά σκοντάφτω προς την αριστερή μου πλευρά. Είναι η πιο αδύνατη πλευρά του σώματός μου.
· Αυτός ο πρώτος χρόνος ήταν πολύ δύσκολος. Έμαθα να μιλάω από την αρχή, και ήμουν κακόκεφη και δυσαρεστημένη με την ζωή μου. 3 μήνες μετά την πρώτη εγχείρηση ήμουν σε φάση αποκατάστασης στο σπίτι μου, όταν αποφάσισα να γραφτώ σε ένα 5άρι. Η μητέρα μου και η αδερφή μου ήθελαν να το περπατήσω.
Κάπου στα μισά άκουσα την φωνή του πατέρα μου. Μου θύμισε όταν ήμουν μικρή και έπαιζα hockey και ποδόσφαιρο, που μου φώναζε να τρέξω και να ανοίξω ρυθμό. Τότε κατάλαβα ότι θα τα καταφέρω. Δεν τερμάτισα γρήγορα όπως είναι φυσικό. Ο ρυθμός μου ήταν περίπου 11 λεπτά το χιλιόμετρο. Το κεφάλι μου είχε ακόμα τους επιδέσμους και δεν είχα μαλλιά. Αυτό όμως ήταν αρκετό για να βρεθώ στην αφετηρία του Marine Corps Marathon την επόμενη χρονιά, το 2005. Και από τότε είναι ένας αγώνας που δεν τον έχω χάσει. Δεν θα με νικήσει αυτός ο αγώνας.
Ο δρόμος για την δοκιμασία «World Marathon»
Μερικά χρόνια πιο μετά, τα Χριστούγεννα του 2007, έκανα και δεύτερο χειρουργείο. Ο όγκος μου είναι σαν ένα κομμάτι πάγου, που κάθε φορά το ξύνουν. Αλλά θα είναι πάντα εκεί. Η ουρά του, είναι γύρω από μια κεντρική αρτηρία στον εγκέφαλό μου. Αν το κόψουν, αυτόματα θα με σκοτώσει. Πλέον έτσι θα είναι η ζωή μου. Επίσης από τον καρκίνο στον εγκέφαλο δεν μπορούσα να ελέγξω και να συγκρατήσω τα ούρα μου. Οπότε έκανα και για αυτό άλλο ένα χειρουργείο, ώστε για να ουρήσω να πρέπει αναγκαστικά να βάζω καθετήρα για να φεύγουν τα υγρά μου. Είναι και αυτό μέρος του μεγάλου ταξιδιού μου, γιατί καθώς τρέχω αυτό επηρεάζει σημαντικά το πόσα υγρά μπορώ να πιώ και πως μπορώ να μείνω ενυδατωμένη. Για εμένα δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση να σταματήσω σε μια χημική τουαλέτα να κάνω την ανάγκη μου, κινδυνεύω πάρα πολύ από κάποια μόλυνση με τον καθετήρα. Δεν νιώθω και πολύ άνετα με αυτό, αλλά είναι κάτι που το αντιμετωπίζω.
Σε όλο αυτό το διάστημα έκαναν 2 με 3 μαραθωνίους τον χρόνο, μερικούς ημιμαραθωνίους και μερικούς μικρότερους αγώνες. Επίσης έχω ολοκληρώσει και 2 ironman πλήρης απόστασης.
Το 2012 ολοκλήρωσα το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ironman. Μου αρέσουν οι μεγάλες προκλήσεις , και ήθελα να κάνω κάτι πολύ ξεχωριστό και επικό ώστε να αποτελέσω έμπνευση για άλλους και να ευαισθητοποιήσω για τον καρκίνο στον εγκέφαλο.
Πριν περίπου 1,5 χρόνο ένας φίλος μου έδειξε το site World Marathon Challenge (http://www.worldmarathonchallenge.com/) , όπου τρέχεις 7 μαραθωνίους στις 7 διαφορετικές ηπείρους, σε 7 μέρες. Ήρθα σε επαφή με το ABC^2 , (Accelerate Brain Cancer Cure) http://abc2.org/, έναν μη-κερδοσκοπικό φορέα για περιπτώσεις όπως η δικιά μου, ρωτώντας αν θα μπορούσαν να στηρίξουν αυτή μου την ιδέα. Δεν πίστευα πραγματικά ότι θα το εγκρίνουν. Ήταν εξαιρετικά τεράστιο το εγχείρημα! Μου απάντησαν ότι αν οι γιατροί μου δώσουν το ΟΚ, τότε θα με στήριζαν. Ήθελα να συγκεντρωθούν χρήματα προς την ιατρική έρευνα για τον καρκίνο στον εγκέφαλο.
Πήγα λοιπόν στους γιατρούς μου, και πρώτα κυρίως στον νευροχειρούργο μου, τον κύριο dr. Henry Brem (https://tinyurl.com/5uohj3z ) ο οποίος ήταν θετικός. Μου είπε ότι αν κάποιος θα μπορούσε να καταφέρει κάτι τέτοιο, αυτός θα ήμουν εγώ. Και οι γιατροί των άλλων ειδικοτήτων ήταν θετικοί και στάθηκαν στο πλευρό μου. Κάπως έτσι έγινα δεκτή, και πέρασα όλη την επόμενη χρονιά κάνοντας προπόνηση με τον ίδιο προπονητή που με κατεύθυνε στο πρωτάθλημα του Ironman. Ήταν έντονη περίοδος, το λιγότερο που θα μπορούσα να πώ. Ξυπναγα στις 3 ή 3.30 τα ξημερώματα για να τρέξω. Αρκετές φορές έτρεχα σε διάδρομο, καθώς ήταν δύσκολο να τρέχεις στα μαύρα χαράματα, πόσο μάλλον αν είσαι τυφλός από το ένα μάτι. Μετά πήγαινα στη δουλειά, και έκανα σκάλες… Γυρνώντας σπίτι έκανα γιόγκα και είτε κολύμπαγα είτε έκανα λίγη ενδυνάμωση. Συνολικά έκανα 3 ή 4 προπονήσεις την ημέρα.
Απογείωση…
Στις 23 Ιανουαρίου του 2017, έτρεξα τον πρώτο μου μαραθώνιο στο Union Glacier της Ανταρκτικής. Μια μέρα πριν, βρήκα έναν κύριο που είχε περάσει 4 εβδομάδες εξερευνώντας με τα πόδια την ήπειρο αυτή. Μου είπε ότι ήθελε να κάνει cross-country ski τα 42χλμ μαζί μου, για να με ενθαρρύνει να τα καταφέρω, να μου κρατάει το παγούρι με το νερό κτλ. Γίναμε αμέσως φίλοι. Σε κάποια σημεία το χιόνι έφτανε μέχρι τα γόνατά μου, κάτι που το έκανε πολύ δύσκολο. Φοβόμουν, αλλά με αυτόν το νέο φίλο στον πλάι μου ένιωθα πολύ πιο άνετα.
Το απόγευμα πετάξαμε για το Punta Arena στην Χιλή, όπου τα πράγματα ήταν καταρχήν… πιο ζεστά. Η επόμενη μέρα ήταν στο Μαϊάμι, όπου εκεί ήταν το καλύτερο. Είχα και τους οπαδούς μου να με στηρίζουν. Γονείς και φίλοι είχαν έρθει να με δουν από τις άλλες πολιτείες κάτι που φυσικά μου έδωσε την ώθηση να καταφέρω και τα υπόλοιπα.
Στην Μαδρίτη της Ισπανίας, έκανα τον καλύτερό μου χρόνο, παρόλο που είχε και τις περισσότερες ανηφόρες. Το Μαρρακές του Μαρόκου, ήταν απίστευτα όμορφο και καθηλωτικό. Ένα κορίτσι ήρθε στο πλάι μου ντυμένη με μαντήλα… ήθελε λέει να τους δείξει ότι και οι γυναίκες μπορούν να τρέχουν.
Το Dubai, o 5ος αγώνας ήταν ο πιο δύσκολος. Έκανε τόση ζέστη, που έβαζα πάγο στον λαιμό μου και στο στήθος μου. Άκουσα το σώμα μου, και έκοψα ταχύτητα. Εξάλλου δεν ήμουν σε κάποιου είδους συναγωνισμό. Ήμουν εκεί απλά για να το καταφέρω.
Ήμουν εκεί απλά για να τα καταφέρω…
Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Σε λίγο θα έκανα τον τελευταίο μου αγώνα στο Σύδνεϋ. Δεν το πίστευα ότι θα τέλειωνε, στενοχωριόμουν. Ήθελα να συνεχίσω να τρέχω ακόμα και όταν πέρασα την γραμμή τερματισμού…
Καθ’ όλη την διάρκεια ένιωθα αυτό που λένε την ευφορία του δρομέα, το runner’s high. Δεν νόμιζα ότι έτρεχα εγώ. Σκεφτόμουν όλους όσους παλεύουν με τον καρκίνο, παιδιά ή ενήλικους. Σε όλους τους αγώνες φορούσα τα ειδικά φτιαγμένα και ραμμένα παπούτσια της New Balance, που ήταν αφιερωμένα σε 14 επιζήσαντες από καρκίνο στον εγκέφαλο. Και με κουβάλησαν ως το τέρμα.
Ακόμα και μετά από σχεδόν 300χλμ, το μόνο που με ενοχλούσε λίγο ήταν κάτι φουσκάλες στα μικρά δαχτυλάκια των ποδιών. Έχασα 7 κιλά σε αυτές τις μέρες, δεν είχα και πολύ όρεξη για φαγητό. Και όμως ένιωθα υπέροχα. Μια εβδομάδα πιο μετά… έκανα ένα μικρό 10άρι…
Ως και σήμερα, έχουμε μαζέψει για την έρευνα του καρκίνου, 900.000$. Ο στόχος είναι το 1.000.000…
Επόμενοι στόχοι…. Είναι να μην σταματήσω μέχρι να βρεθεί μια γιατρειά για αυτό. Θέλω να κάνω πολλά ακόμα που θα είναι έμπνευση για άλλους που πάσχουν και θα παίρνουν κουράγιο από όλα αυτά. Αν η ιστορία μου τους βοηθήσει έστω και λίγο, τότε αυτό ακριβώς θα συνεχίσω να κάνω…
Οι χρόνοι της…
Ανταρκτική: 6:11:41
Νότια Αμερική: 4:20:17
Βόρεια Αμερική: 4:27:56
Ευρώπη: 4:18:16
Αφρική: 4:36:05
Ασία: 5:59:59
Αυστραλία: 4:35:17
Μέσος χρόνος: 4:55:38
Πηγή: womenshealthmag
