Η Εύη Τσάφου μετατρέπεται σε Νανά και συμμετέχει σε μια ποπ τραγωδία «το ασανσερ». Η ίδια μας μιλά για αυτό το «θεατρικό ζάπινγκ» στο οποίο συμμετέχει , τον ρόλο της εκεί , τις φοβίες που «παρουσιάζονται» σε αυτό αλλά και τις δικές της. Μια έξυπνη, ειλικρινής ηθοποιός με κάποιες φοβίες τις οποίες προσπαθεί να νικήσει και η οποία θα ήθελε να γίνει το antimisery χάπι για κάποιον.
Συνέντευξη στη Στέλλα Παπά
- Κυρία Τσάφου ο Μάιος σας βρίσκει να συμμετέχετε σε ένα έργο βραβευμένο από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της UNESCO Ι.Τ.Ι το Ασανσερ , θέλετε να μας πείτε δυο λόγια για αυτό ;
Είναι τιμή μου που συμμετέχω σε ένα έργο βραβευμένο από την UNESCO. Ο λόγος που βραβεύτηκε έχει να κάνει με μια συγγραφική καινοτομία που πέτυχε ο Σταυριανός Κιναλόπουλος. Ένα “θεατρικό ζάπινγκ”,το οποίο ξαφνικά αλλάζει όσα βλέπει ο θεατής, χωρίς, φαινομενικά λόγο και αιτία, σαν να αλλάζει κάποιος κανάλι στην τηλεόραση. Μόνο στο τέλος του έργου αποκαλύπτεται γιατί έγινε αυτό το ζάπινγκ και τι έδειξαν τα «κανάλια» που είδε! Δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω γιατί θα κάνω spoil! Είναι ένα έργο που εναλλάσσεται από κωμωδία σε δράμα και το αντίστροφο, σαν Σκωτσέζικο ντους.
- Στο δελτίο τύπου την ονομάζει ποπ τραγωδία , θέλετε να μας το εξηγήσετε λίγο αυτό;
Έτσι το ονόμασε ο κύριος Κώστας Γεωργουσόπουλος. Πρώτον διότι έχει τη δομή της αρχαίας τραγωδίας φτάνοντας με τον ίδιο τρόπο στην κάθαρση αλλά μέσα από ένα ποπ, mainstream, σύγχρονο πρίσμα. Δεύτερον, ασχολείται με όλες τις ποπ, mainstream, σύγχρονες φοβίες της γενιάς μας και όχι με τα μεγάλα ιδανικά όπως οι αρχαίες τραγωδίες. Οπότε κάπως έτσι παντρεύτηκε η τραγωδία με το ποπ!
- Από μια απλή κουβέντα της κοπέλας αρχίζει ένα «παιχνίδι» ανταλλαγής απόψεων ;
Όχι ακριβώς. Από μια απλή κουβέντα αρχίζει ένα παιχνίδι σχεδόν κυριολεκτικά από την Νανά (Η ηρωίδα που υποδύομαι) όπου φαίνεται να κινεί τα νήματα αρχικά. Άραγε θα βγει η νικήτρια;
- Να υποθέσω θα είναι ένα κείμενο που μιλά για τις φοβίες των ανθρώπων και αν ναι, ποιες ;
Για ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Από τις πιο συνηθισμένες όπως υψοφοβία, κλειστοφοβία, αγοραφοβία. Τις φοβίες που δημιουργεί μόνη της η Νανά όπως π.χ. η «βαροφοβία» ο φόβος του να μην πάρει βάρος. Αλλά θίγει και θέματα πιο βαθιά. Αυτά που δεν τολμάμε να αγγίξουμε. Παρελθόν, χρόνο και μέλλον.
- Μήπως σε αυτή την κουβέντα γίνεται αναφορά και σε «θέματα» που υπάρχουν μεταξύ αντρών και γυναικών;
Μα φυσικά. Είναι μέρος του παιχνιδιού.
- Αλήθεια εσάς σας έτυχε να μείνετε στο ασανσέρ και αν ναι πως νιώσατε ;
Για να είμαι ειλικρινής όσο αστείο και αν ακούγεται είχα κλειστοφοβία. Ένας από τους μεγαλύτερους παιδικούς εφιάλτες μου ήταν το ασανσέρ στο σπίτι της ξαδέρφης μου στον Πειραιά. Δεν είμαι σίγουρη αν είχα αποκαλύψει τη φοβία μου. Μεγαλώνοντας την ξέχασα καλύπτοντας την με μια βαθύτερη. Τον χρόνο.
- Πως είναι ο ταλαντούχος κύριος Γκέλιας ως παρτενερ ;
Είναι δώρο να δουλεύεις με τον Νίκο. Καλό παιδί, καλός συνεργάτης, καλός ηθοποιός. Αλήθεια τώρα που το σκέφτομαι ποια ελαττώματα έχει;
- Υπάρχει πιθανότητα να έρθει και στην Κύπρο η παράσταση ;
Αν μας γινόταν κάποια πρόταση θα ήταν μεγάλη μας χαρά.
- Τόσο η δική σας παράσταση όσο και άλλες ανεβαίνουν μόνο για λίγες μέρες. Γιατί πιστεύετε γίνεται αυτό;
Το «ασανσέρ» ανέβηκε για πρώτη χρονιά τέλος του 2017 και συνέχισε το 2018. Υπήρχε η σκέψη να συνεχιστεί, αλλά ο Νίκος Γκέλια ήταν όλη τη θεατρική σεζόν στην Κύπρο για την «οργή». Οπότε μόλις επέστρεψε εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία να «εγκλωβιστούμε πλάι στους φόβους μας, πλάι στο παρελθόν μας» όπως λέει και στο έργο. Αλλά ένας λόγος που γίνεται αυτό με τις παραστάσεις, είναι για οικονομικούς λόγους.
- Πιστεύετε πως ο άνθρωπος κάτω από τέτοιες συνθήκες λέει και κάνει πράγματα που τον ξεγυμνώνουν , βγάζει όλες τις φοβίες τους ;πράγματα που δεν θα έλεγε ποτέ αν δεν ήταν κάτω από τέτοιο στρες;
Λένε πως ο πραγματικός χαρακτήρας φαίνεται κάτω από δύσκολες καταστάσεις και θα συμφωνήσω. Πολλές φορές μέχρι και οι ίδιοι ανακαλύπτουμε πτυχές του εαυτού μας που δεν γνωρίζαμε. Τώρα, όσον αφορά τις φοβίες, ένα σοκ όπως το να κλειστεί στο ασανσέρ ένας κλειστοφοβικός, μπορεί να αποδειχτεί και λυτρωτικό, διότι βιώνοντας το ίσως μπορέσει να ξεπεράσει . Καμιά φορά το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια
- Στην παράσταση μένετε στο ασανσέρ με έναν μίζερο τύπο ; Εσείς πως αντιμετωπίζετε αυτούς τους τύπους ;
Δεν πιστεύω σε μίζερους ανθρώπους. Πιστεύω σε μίζερες καταστάσεις που μπορούν να σε οδηγήσουν σε μίζερη φάση της ζωής σου ή σε συμπεριφορές. Οπότε σε μια τέτοια κατάσταση θα χαρώ να γίνω το antimisery χάπι για κάποιον!
- Τέλος θα ήθελα να μου πείτε την πιο δυνατή ατάκα του κειμένου.
Μπορώ να πω 3; Όχι δυνατές αλλά αγαπημένες. Η δικιά μου είναι «φοβάμαι το κάθε μου χθες που γίνεται το κάθε μου αύριο». Του Νίκου είναι το «Κάθε μέρα μου λείπει αυτό που δεν καταφέραμε να ζήσουμε» και του Συγγραφέα « Στην αρχή ζητούσαμε δώρα . Μετά ζητούσαμε κατανόηση. Μετά μεγαλώσαμε κι άλλο και θέλαμε έρωτες. Τώρα ψάχνουμε κάτι χωρίς χρόνο. Αγάπη».
