Όλοι ψάχνουμε την ευτυχία σαν πολύτιμο και σπάνιο θησαυρό. Κάθε φορά που νομίζουμε πως την έχουμε στα χέρια μας, αυτή, η πανούργα, σαν να δραπετεύει.
Όσο πιο άπιαστη μοιάζει, τόσο πιο έντονα γίνεται σκοπός μας να την κατακτήσουμε. Μέχρι που καταλήγουμε να νιώθουμε εξαντλημένοι από το χωρίς διέξοδο κυνηγητό. «Νίπτουμε τας χείρας μας» κι έτσι μαθαίνουμε να ζούμε δίχως αυτήν. Γιατί συχνά η ελπίδα της προσμονής της ευτυχίας μοιάζει μάταιη.
Ο πόνος και η απελπισία όμως έγκειται στο ότι δεν την βλέπουμε ενώ αυτή στέκει κοντά μας και προσμένει ένα μας νεύμα για να φανερωθεί. Η ευτυχία κρύβεται στα απλά καθημερινά πράγματα που δεν εκτιμάμε τόσο γιατί μοιάζουν εύκολα και προσβάσιμα στον κάθε έναν.
Μας προστάζει κάτι μέσα μας, να βγούμε στα ανοιχτά, σε θάλασσες που μοιάζουν άπιαστες στα μάτια. Αυτή η κινητήριος δύναμη, μας προκαλεί να φύγουμε μακρυά από όσα μας δίνουν δειλά την γεύση της. Μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να δούμε καθαρά, αποστασιοποιημένοι πια, πως αυτή που αναζητούμε βρίσκεται εκεί κοντά, στον εαυτό μας, εκεί από όπου ξεκινήσαμε.
Έτσι σαν τις κατακτήσουμε τις «θάλασσες» αυτές, σαν αγγίξουμε πολλά από όσα ονειρευτήκαμε, η μαγεία τους, η χρυσόσκονη που τα περιβάλει στον νου μας, ξάφνου χάνεται. Σβήνει μαζί με τα σύννεφα στον απέραντο ουρανό, που μας έκαναν να ονειρευτούμε. Στο τέλος όλα εξομοιώνονται. Γίνονται γήινα στην όψη μας, φθηνά, κοινά, ίσως για τον κάθε έναν.
Ακόμα και όσα πολλοί δεν μπορούν να αγγίξουν, όσο και αν πασχίσουμε, όσοι τα κατακτήσουμε, αν δεν μιλούν στην ψυχή, αν δεν τα προστάζει η καρδιά, αν δεν χαρίζουν γαλήνη, αδυνατούν να προσφέρουν οποιονδήποτε πλούτο. Παρά μονάχα επιφανειακή, παροδική ικανοποίηση.
Και σαν πλησιάσουμε την πηγή, σαν επιστρέψουμε στον εαυτό μας, ώριμοι πλέον, γεμάτοι γνώση, ξέρουμε καλά, πως ευτυχία είναι όλα τα φευγαλέα φτερουγίσματα της καρδιάς, όλα τα χαμόγελα που σκορπάμε ανέμελα, όλα όσα μας αγγίζουν την καρδιά και μιλάνε στην ψυχή μας. Ό,τι κρατάει λίγο.. γιατί η ζωή κρατάει λίγο.
Έρχονται και φεύγουν οι στιγμές ευτυχίας, αλλά συνάμα κρατάνε για πάντα.. όταν έχουμε αληθινούς ανθρώπους να κοιτάμε στα μάτια και αγνή αγάπη στην καρδιά..
Γράφει η Μαρία Πολυμήλη
