Οι περισσότεροι άνθρωποι κρύβονται μέσα στο καβούκι τους, όταν ο δρόμος γίνεται δύσβατος και τραχύς. Τρέχουν να κρυφτούν στα καταφύγια. Απωθούν οτιδήποτε πάει να τους τραβήξει έστω και ελάχιστα έξω από το βόλεμα που έχουν συνηθίσει. Και δυστυχώς, κάνοντάς το αυτό, απωθούν συγχρόνως τις ευκαιρίες για ανάπτυξη, υπεροχή και επιτυχίες που αντέχουν στο χρόνο.
Οι γενναίοι δεν το βάζουν στα πόδια. Μην το ξεχάσεις ποτέ σου αυτό παλιόφιλε. Οι γενναίοι τρώνε το φόβο τους για πρωινό, πριν προλάβει ο φόβος να φάει αυτούς.
«Οι γενναίοι δεν το βάζουν στα πόδια», επανέλαβα ελπίζοντας ότι ποτέ στη ζωή μου δεν θα ξεχνούσα την τόσο σημαντική αυτή φράση.
«Θυμάμαι μια φορά που έκανα σκι στη Νέα Ζηλανδία. Ήταν προτού γίνω πρωταθλητής, αλλά ήμουν ήδη αρκετά καλός ώστε να κάνω κανονικές διαδρομές. Ο αρχηγός της σχολής του σκι, ένας παγκόσμιας κλάσης σκιέρ που τον έλεγαν Μισέλ, κι εγώ ανεβήκαμε με τα πόδια σε μια από τις ψηλότερες κορυφές. Φτάνοντας στην κορυφή, ένα κομμάτι του εαυτού μου μαγεύτηκε από την απίστευτη ομορφιά που μας περιέβαλε. Μπορούσαν να δω τις Νότιες Άλπεις και υπέροχες λίμνες να απλώνονται ως την άκρη του ορίζοντα. Έτσι είναι η Νέα Ζηλανδία. Αλλά ένα άλλο κομμάτι μου ήταν τρομοκρατημένο.
Κι όμως, ήξερα πως αν οπισθοχωρούσα και το έβαζα τότε στα πόδια, ήταν σαν να δραπέτευα και από τον προβιβασμό μου στην επόμενη κατηγορία σαν σκιέρ και από το πλεονέκτημα μιας πολύ μεγαλύτερης αυτοπεποίθησης. Επειδή, όπως ήδη ανέφερα, Μπλέικ, όταν εξωθείς τον εαυτό σου να φτάσει ως τα απώτατα όριά του, τότε τα όρια αυτά διευρύνονται. Μάντεψε, λοιπόν, τι έκανα τότε».
«Έφαγες το φόβο σου και κατέβηκες την πλαγιά», απάντησα χρησιμοποιώντας κάποια από τα δικά του λόγια, για να του δείξω πως δεν έχανα ούτε λέξη από αυτά που έλεγε.
«Μάλιστα. Γύρισα στο μηδέν τον ήχο της φωνής που ούρλιαζε μέσα μου από φόβο και κατέβηκα με τα σκι την πλαγιά, όπως ποτέ μου μέχρι τότε δεν είχα κατεβεί μια πλαγιά. Έδωσα σε αυτό που έκανα τα πάντα, όλα όσα είχα. Κατέβηκα το βουνό με τη σωστή κλίση, έσπρωξα τις ικανότητές μου στα όριά τους και αγωνίστηκα για το καλύτερο που μπορούσα. Κι επειδή στάθηκα στο ύψος της πρόκλησης που αντιπροσώπευε εκείνη η κορυφή, κατέκτησα μια εντελώς καινούρια κορυφή για τον εαυτό μου.
Εκείνο το πρωινό, φίλε μου, κατέκτησα ένα Έβερεστ που βρισκόταν μέσα μου. Η ικανότητά μου σαν σκιέρ αναβαθμίστηκε με εντυπωσιακό τρόπο. Η πίστη μου στον εαυτό μου δυνάμωσε. Και ο σεβασμός που είχα για τον ίδιο μου τον εαυτό ως ανθρώπινο ον, ανέβηκε μέχρι τον ουρανό.
Όλοι έχουμε ένα Έβερεστ μέσα μας που κρύβει τη χιονισμένη του κορυφή βαθιά μέσα στην καρδιά μας. Και πρέπει να δεσμευτούμε πως θα το σκαρφαλώνουμε κάθε μέρα από εδώ και πέρα. Να θυμάσαι: ποτέ δεν θα μάθεις πόσο ψηλά μπορείς να σκαρφαλώσεις αν δεν μπεις στον κόπο να προσπαθήσεις. Και δεν ζεις μια πραγματική ζωή παρά μόνο αν παίρνεις ρίσκα και καταβροχθίζεις τους φόβους σου», μου εμπιστεύτηκε ο Τάι με ζωηρή φωνή, ενώ βάδιζε προς το κέντρο του μικρού του καταστήματος.
«Έτσι, λοιπόν, οι Ηγέτες Δίχως Τίτλο κατανοούν πως οι δύσκολες συνθήκες είναι αυτές που αποκαλύπτουν την προσωπικότητα του ατόμου. Κατανοούν μάλιστα απόλυτα ότι οι δύσκολες συνθήκες, ακόμη και αν μοιάζουν τρομακτικές, είναι συγχρόνως συναρπαστικές. Και πάνω απ΄όλα, κατανοούν σε βάθος ότι οι δύσκολοι καιροί είναι και οι καλύτερες ευκαιρίες για να δείξει κάποιος ότι είναι ικανός αρχηγός. Όσο πιο ακραίες οι συνθήκες, τόσο περισσότερο αισθάνονται να τους διεγείρει η ευκαιρία, όχι μόνο να διαπιστώσουν ποιοι πραγματικά είναι αλλά και να βελτιώσουν τους εαυτούς τους.
Έτσι, λοιπόν, φίλε μου, αντί να το βάζουν στα πόδια μπροστά στις δυσκολίες, αυτοί τις επιδιώκουν. Και ακριβώς επειδή αυτός είναι ο τρόπος τους να εργάζονται και να ζουν, τα πράγματα που άλλοτε τους έκαναν να νιώθουν άβολα, τελικά τους κάνουν να νιώθουν άνετα. Σπουδαίο, έτσι;
Όσο περισσότερο βγαίνεις έξω από το χώρο στον οποίο νιώθεις ασφαλής, τόσο περισσότερο ο χώρος αυτός διευρύνεται. Κάτι που σημαίνει πως όσο περισσότερο εκτείνεσαι, τόσο περισσότερα πράγματα από αυτά που άλλοτε σε φόβιζαν τώρα πια σου φαίνονται απλά».
Πηγή : ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ
