Η Φωτεινή Δάρρα διανύει μία άκρως φωτεινή και δημιουργική περίοδο, ταξιδεύοντας το κοινό με την μαγική φωνή της και την ιδιαίτερη σκηνική της παρουσία. Η ξεχωριστή ερμηνεύτρια εντυπωσιάζει σε κάθε της εμφάνιση, με την επιβλητική της παρουσία, την αισθαντική φωνή της, και την άμεση επαφή της με το κοινό.
Σε πρόσφατη συνέντευξή της στο διαδικτυακό περιοδικό Μ, μίλησε, μεταξύ άλλων, για τον διαχωρισμό “έντεχνο” και “εμπορικό” τραγούδι, αλλά αποκάλυψε και αν θα μπορούσε να συνεργαστεί ποτέ με την Πάολα.
Η Ελλάδα της πίστας και του εύκολου σουξέ, δίνει εύκολα χώρο στην άλλη πλευρά;
Νομίζω πως αυτός ο χώρος έχει τους δικούς του κανόνες. Ο κόσμος που βγαίνει τη νύχτα έχει πρώτα από όλα στο μυαλό του -και δικαίως- να διασκεδάσει. Αυτό πρέπει να το καταλάβει κανείς όταν επιλέγει να βγει στην πίστα. Ο ίδιος κόσμος έχει τελείως διαφορετική στάση όταν πηγαίνει σε μια συναυλία. Θες να είναι η διαφορετική ώρα, θες να είναι το αλκοόλ που κάνει τη διαφορά… πάντως σίγουρα υπάρχει.
Το έντεχνο τραγούδι μπορεί κάλλιστα να είναι και εμπορικό. Το “Χαμόγελο της Τζοκόντας” του Χατζιδάκι και το “Άξιον Εστί” του Θεοδωράκη, είναι από τους πιο εμπορικούς ελληνικούς δίσκους όλων των εποχών. Ένα τραγούδι που “μιλάει” στον κόσμο μπορεί να γίνει επιτυχία εφόσον φτάσει σε αυτόν. Σήμερα, η εμπορικότητα δεν εξαρτάται μόνο από τη δυναμική του τραγουδιού, αλλά από το αν θα προωθηθεί από τα μέσα. Πιστεύω ότι υπάρχει “έντεχνο” τραγούδι που μπορεί να είναι εμπορικό και κακότεχνο που μπορεί να είναι εμπορικά και κυρίως ουσιαστικά αποτυχημένο
Έχει το δικαίωμα η Δάρρα να συνεργαστεί, με την Πάολα, ή θα πέσουν να τη «φάνε»; Ποιος τελικά θέτει τα όρια;
Συνταγματικά όλοι μας έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε ότι θέλουμε στα πλαίσια του νόμου και δε νομίζω πως κάτι τέτοιο είναι παράνομο! Θεωρώ πως παγκόσμια έχουν γίνει αντίστοιχες υπερβάσεις. Όμως στο μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων δεν αρέσουν οι συνδυασμοί που φαινομενικά δεν ταιριάζουν. Είναι όπως οι γεύσεις των φαγητών που σε πολλούς δεν αρέσει να τις μπερδεύουν. Πιστεύω πως σήμερα πολύ πιο εύκολα μπορεί να “πέσουν να σε φάνε” για μια ακραιφνώς ποιοτική επιλογή που έχει τη δυνατότητα να περάσει στη συνείδηση του κοινού. Τελικά όμως η άποψη του κόσμου, στο μακρύ χρονικό διάστημα, είναι αυτή που έχει τη μεγαλύτερη σημασία.
