Για σένα έρωτας τι είναι; Πόσο αστεία και συνάμα παιδιάστικη ερώτηση να σου κάνει κάποιος… μια ερώτηση τόσο απλή μα και τόσο αφοπλιστική. Άκου εκεί τι είναι έρωτας; Έρωτας είναι… και κάπου εκεί κολλάς, σταματάς να γελάς, δεν ξέρεις τι ακριβώς να απαντήσεις. Κάπου εκεί χάνεσαι και προσπαθείς να σκεφτείς, να θυμηθείς τι να ‘ναι άραγε ο έρωτας. Όχι, δεν είναι μόνο πεταλουδίτσες, λουλουδάκια και τρυφερά λογάκια. Είναι κάτι πολύ πιο δυνατό, πολύ πιο σημαντικό, κάτι μοναδικό. Και πάλι όμως αυτή δεν είναι απάντηση. Μια απλή περιγραφή είναι, μια περιγραφή όπως κάθε άλλη. Η περιγραφή μιας ανάγκης.
Μιας ανάγκης σαν όλες τις υπόλοιπες, ίσως όμως λίγο πιο ξεχωριστής. Φυσικά δεν είναι ζωτικής σημασίας, ούτε και προαπαιτούμενο για μια καλή ζωή, ούτε καν για μια ευτυχισμένη οικογένεια, για μια καλή σταδιοδρομία. Όχι, δεν είναι και τόσο σημαντική. Δεν μπορεί να συγκριθεί καν με την αξία των υπολοίπων. Την ανάγκη για οξυγόνο, νερό, τροφή, ασφάλεια, εξέλιξη. Όχι δα, δεν είναι και τόσο σημαντική… Υπάρχει όμως μια μικρή διαφορά, μια μικρή λεπτομέρεια που κάνει τον έρωτα λίγο πιο ξεχωριστό. Δεν τον χρειάζεσαι μέχρι που να τον συναντήσεις.
Δε χρειάζεται να ξέρεις πως πρέπει να ανασάνεις, όχι αυτό γίνετε αυτόματα, ούτε χρειάζεται να ξέρεις πως πρέπει να τραφείς, απλά το κάνεις. Δε χρειάζεται καν να το σκεφτείς, αυτή είναι μια διαδικασία από την οποία κανένας δε ξεφεύγει, η σκέψη, η εξέλιξη, η αυτοβελτίωση, ακόμα και η ανάγκη για συντροφικότητα, για σεξουαλική ικανοποίηση είναι όλα μέρος μιας καλά προσχεδιασμένης διαδρομής. Τον έρωτα όμως δεν τον έχεις ανάγκη, δεν ξέρεις καν πως μοιάζει. Δεν τον αποζητάς, κι ούτε τον χρειάζεσαι για να ζήσεις. Μόνο όταν τον συναντήσεις καταλαβαίνεις πως τίποτα δε θα ‘ναι ξανά το ίδιο, μόνο όταν τον νιώσεις ξέρεις πως αυτή η τόσο καλά προσχεδιασμένη διαδρομή σου έχει αλλάξει. Μόνο όταν τον χάσεις συνειδητοποιείς πως είναι στιγμές που τον έχεις ανάγκη ακόμα και για να ανασάνεις.
Όχι δεν είναι μόνο τα γλυκανάλατα χαμόγελα, ο περίεργος κόμπος στο στομάχι, η ανεξήγητη ευτυχία που γεμίζει το κάθε σου πρωινό. Ούτε τα πονηρά βλέμματα, το ασυγκράτητο πάθος, ο ηλεκτρισμός που διαπέρνα το κορμί σου στην ιδέα ενός και μόνο φιλιού. Όχι δεν είναι μόνο αυτά. Είναι επίσης μια αψεγάδιαστη χημική αντίδραση που πάντα θα σας ενώνει, που πάντα θα σου θυμίζει εκείνη τη στιγμή. Τη στιγμή που το θάρρος ήταν το μόνο που αποζητούσες. Θάρρος για να σκεφτείς. Να καταφέρεις να σκεφτείς τι είναι έρωτας για σένα, το θάρρος να το πεις μα και να το αποδεχτείς. Κι αν κάποτε τελειώσει, το θάρρος να τον αποζητήσεις και πάλι. Το θάρρος να τον επαναφέρεις. Το θάρρος να καταλάβεις πως χωρίς έρωτα κανείς δεν ήταν και ποτέ δε θα παραμείνει ο ίδιος. Μια ανάγκη είναι λοιπόν, λίγο πιο ξεχωριστή από τις υπόλοιπες, λίγο πιο μοναδική απ’ τις βασικές. Μια ανάγκη λίγο πιο ανθρώπινη, μια ανάγκη που απαιτεί θάρρος.
Πηγή : lifeshallbe.com
