Ο πιο ουσιαστικός τρόπος να θυμηθείς την αληθινή Αλίκη, πίσω από τους ρόλους του σινεμά, είναι ξαναθυμηθείς μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές της δηλώσεις της σε συνεντεύξεις στην τηλεόραση και τα περιοδικά, αυτές που ξετυλίγουν την κοσμοθεωρία της και φωτίζουν τη λαμπερή της προσωπικότητα. Ας θυμηθούμε, λοιπόν, την Αλίκη με δικά της λόγια.
Τι έλεγε η Αλίκη για την Αλίκη:
«Αφήνω τους άλλους να με φαντάζονται όπως εκείνοι θέλουν. Δεν έχω δικαίωμα πλέον να επεμβαίνω στο όνειρο!».
«Ταλέντο, συνέπεια, ζήλος για τη δουλειά. Αγώνας και πείσμα, αντρικές -πολλές φορές- αρετές. Φωτιά και σίδερο, αλλού πάλι όνειρο και πλάνη. Να περίπου από τι είναι φτιαγμένη η Αλίκη Βουγιουκλάκη».
Αγάπησα πολύ και, για να βλάψω, δεν μου ‘μεινε ποτέ χρόνος
«Το μεγαλύτερο όπλο μου είναι η αγάπη, γιατί δεν σε κάνει να γερνάς, όπως σε κάνουν ο φθόνος και η μιζέρια. Εισπράττω αγάπη και αυτό που προσφέρω είναι αγάπη και όνειρα. Τι άλλο χρειάζεται κανείς για να νιώθει και να δείχνει νέος;».
«Τα ‘χω κάνει όλα με τον έρωτα. Όλα! Ό,τι έχω αγγίξει, ό,τι έχω ζήσει είναι γεμάτα έρωτα. Γι’ αυτό ίσως διαρκώ στο χρόνο. Νομίζω ότι είναι ένα μαγικό πράγμα, ένα μαγικό έγκλημα να ερωτεύεσαι, να πάσχεις από τον έρωτα, αλλά να κάνεις και τους άλλους να πονάνε».
«Η λέξη “απαισιοδοξία” υπάρχει σε όλα τα λεξικά, εκτός από το δικό μου».
Για την προσφορά της:
«Τι έχεις προσφέρει στον ελληνικό λαό, ώστε να δικαιολογείται η τόση φασαρία που ξεσηκώνεις δεκαετίες;»
Ένα χαμόγελο. Τεράστια υπόθεση!
«Δεν νομίζω ότι έχω “ναρκώσει” τον κόσμο. Μπορεί να μην του έδωσα πνευματική τροφή υψηλής ποιότητας, αλλά του δίνω το γέλιο, την ξεγνοιασιά, την ξεκούραση».
«Σε μια εποχή μελαγχολική και χωρίς πολλές ελπίδες για καλύτερες μέρες, ήθελα να δώσω την ευκαιρία στον κόσμο να ονειρευτεί, να του δώσω έστω μια μικρή δόση ελπίδας».
Για το χρόνο:
«Ο χρόνος, αυτός ο ανελέητος εχθρός, παραμονεύει για όλους μας. Τώρα, εξαρτάται από τη διαγωγή που δείχνουμε. Αν είμαστε καλοί άνθρωποι, ο χρόνος είναι με το μέρος μας».
«Μέχρι τα 40, πιστεύω όλοι οι άνθρωποι δεν έχουμε δει το φως το “πορτοκαλί” να ανάβει. Απ’ τα 40 και ύστερα, το “κόκκινο” είναι στο βάθος. Δηλαδή, ξέρουμε πια πολλά πράγματα. Ξέρουμε ότι και πολλά είναι μάταια. Τουλάχιστον εγώ το ξέρω».
«Ο χρόνος είναι που δικαιώνει, ή όχι, μια πράξη».
Για το θάνατο:
«Ανακάλυψα από πολύ μικρή πως η ζωή έχει ένα τέλος, πως ο θάνατος είναι αυτός που θα βάλει τελεία. Κατάλαβα πως η ζωή δεν κρατάει για πάντα, αλλά είναι όμορφη. Γι’ αυτό ζω κάθε μέρα μου σαν να είναι η πρώτη και μαζί η τελευταία της ζωής μου. Προσπαθώ να μην τραυματίζομαι από τις πικρίες και τις απογοητεύσεις. Ούτε να απογειώνομαι από τις χαρές και τα χειροκροτήματα».
Λίγο πριν το «ταξίδι» της στον ουρανό:
«Εγώ πιστεύω ότι ο χρόνος είναι αμείλικτος για όλους μας. Και θα έρθει η ώρα που θα με “τακτοποιήσει” κι εμένα!» (Σ.σ.: Και χαμογελάει στον τηλεοπτικό φακό!) – 8 Μαρτίου 1996
«Εμείς οι ηθοποιοί “φεύγουμε” μαχόμενοι. Είμαστε σαν τους στρατιώτες που περιμένουμε το βόλι να ‘ρθει έτσι απρόβλεπτα και απρόοπτα. Και “φεύγουμε” χαμογελώντας!» (Σ.σ.: Και χαμογελάει στον τηλεοπτικό φακό!) – 8 Μαρτίου 1996
«Πολλά είναι τα όνειρα που κανείς δεν μπορεί να εκπληρώσει. Η ζωή είναι πολύ λίγη, όταν έχεις πλατιά όνειρα και μεγάλα. Κι έτσι νομίζω ότι θα “φύγω”, με πολλά όνειρα ανεκπλήρωτα. (Σ.σ.: Γέλια!) Είδες; Το λέω ότι θα “φύγω” και γελάω. Έτσι είναι!».
-16 Μαρτίου 1996, τι θα κάνεις στο μέλλον;».
«Ίσως να ταξιδέψω στο φεγγάρι, ίσως βγάλω φτερά να πετάω σαν γλάρος.». – 31 Μαρτίου 1996 (Απεβίωσε στις 23 Ιουλίου του 1996).
Για την αιωνιότητά της:
«Όταν μια μέρα “φύγω”, πείτε πως χάσατε ένα χαμόγελο και πως δεν ήμουν τίποτα παραπάνω».
«Εκείνο που με στενοχωρεί είναι που δεν θα είμαι εδώ, για να διαβάσω τι θα γραφτεί μετά το θάνατό μου. Νομίζω ότι τότε θα μου αναγνωρίσουν πολλά. Να, κάπως έτσι βλέπω κάποιο άρθρο στις εφημερίδες: “Η Αλίκη ήταν ένα πλάσμα από τα ξεχωριστά πλάσματα, είχε αυτό το κάτι που χαρακτηρίζει τους ηθοποιούς που δεν πεθαίνουν με την εποχή τους, αλλά αφήνουν ανέπαφο το μύθο τους για τις επόμενες γενιές”. Αλήθεια, κρίμα που δεν θα ζω να τα διαβάσω αυτά και να δω ότι τότε δεν θα με αμφισβητεί κανείς. Γιατί ξέρω ότι αυτό θα συμβεί».
«Προσωπικά, πιστεύω ότι η δική μου σφραγίδα από τον 20ό αιώνα θα περάσει και στον 21ο».
Πηγή: ladylike.gr
