«Τι κάνω λάθος; Γιατί ο άλλος δε μπορεί να δει σε μένα αυτά που βλέπουν οι υπόλοιποι; Μήπως τελικά δεν είμαι και τίποτα ξεχωριστό; Μήπως τελικά έχει δίκιο; Δε ξέρω πια σε τι να πιστέψω. Απλά αισθάνομαι ανασφάλεια και έναν έντονο κόμπο στο στομάχι που δε λέει να φύγει κάθε φορά που σκέφτομαι αυτό το θέμα.»Θα σου πω αυτό και κράτησέ το: Η αξία σου δε μειώνεται από την αδυναμία κάποιου να τη δει. Αν ο άλλος δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει αυτό που έχεις να δώσεις ίσως δεν είναι αρκετά ώριμος. Όπως και να χει, είναι δικό του θέμα, όχι δικό σου.Αν κάποιος έχει μυωπία και δε μπορεί να δει τα γράμματα στο σινεμά, τι θα πεις; Ίσως τα γράμματα τελικά να μη βγάζουν νόημα και να είναι μια σειρά από παραμορφωμένα σχήματα ή απλά «πήγαινε βάλε γυαλιά» στο άτομο που έχει το πρόβλημα; Η απάντηση είναι προφανής. Ίσως αυτή θα έπρεπε να είναι και η απάντησή μας όταν κάποιος δεν πιστεύει σε εμάς, μας υποτιμά, μας θεωρεί δεύτερη επιλογή. «Πήγαινε βάλε γυαλιά».
Και να μην πηγαίνει η αυτοεκτίμησή μας στα τάρταρα και περνάμε μέρες και νύχτες υπεραναλύοντας προβληματικές καταστάσεις στο κεφάλι μας. Και να μη ξοδεύουμε χρόνο και ενέργεια για κάτι που δε μας κάνει χαρούμενους. Γιατί η αξία μας δε μειώνεται από την αδυναμία κάποιου να τη δει. Γιατί ο χρόνος είναι η πιο πολύτιμη μορφή ενέργειας, που ούτε τα χρήματα δε μπορούν να αγοράσουν. Και η ζωή είναι μικρή και οι δυνατότητές της μεγάλες για να περιμένεις στωικά λίγα ψίχουλα αγάπης.
Γιατί δεν αξίζεις λίγα ψίχουλα αγάπης, αξίζεις το όλον. Και όποιος σε κάνει να αμφισβητείς αυτό και να αισθάνεσαι ότι είναι δύσκολο να αγαπηθείς –guess what- δεν έχει θέση στη ζωή σου. Γιατί; Γιατί πιάνει χώρο από άτομα που μπορούν να σου δοθούν ολοκληρωτικά και να δημιουργήσετε μαζί κάτι. Το δικό σας κάτι. Και κάτι τελευταίο: να θυμάσαι πάντα ότι ο μεγαλύτερος σου εχθρός δεν είναι κάποιος άλλος παρά το ίδιο σου το μυαλό όταν παίρνει ανάποδες στροφές, πέφτει σε παγίδες, έχει αυτοκαταστροφικές και εμμονικές τάσεις.
Αλλά από την άλλη,εσύ είσαι ο Κύριος του μυαλού σου. Και από τη στιγμή που συνειδητοποιείς την εκμετάλλευση που συμβαίνει στη ζωή σου, έχεις τη δυνατότητα επιλογής. Να φύγω ή να μείνω; Σε παρακαλώ φύγε. «Μα φοβάμαι μήπως πετύχω χειρότερα.»
Μη φοβάσαι, τα χειρότερα είναι ήδη εδώ. Ξέφυγε από τα δεσμά του μυαλού σου και προχώρα μπροστά. Ακολούθησε τον ήλιο, ακολούθησε το χαμόγελο, ακολούθησε τη ζεστασιά. Θα σε πάνε στο σωστό δρόμο. Γιατί καμιά φορά πρέπει να ξεχάσουμε αυτό που «θέλουμε» για να θυμηθούμε αυτό που αξίζουμε.
Γιατί η αξία μας δε μειώνεται από την αδυναμία κάποιου να τη δει.
Σιμόνη Ζαρκάδα
Πηγή: enallaktikidrasi.com
