Η ζωή είναι σαν το τανγκό, χρειάζεται πάντα δύο. Δύο να αγαπούν και δύο να αγαπιούνται. Η μοναχική ζωή, παρόλο που μπορεί να είναι επιλογή, είναι ένας δύσκολος, ένας δύσβατος, ανηφορικός δρόμος. Χρειάζεται κότσια για να ανταπεξέλθεις, όντας μόνος χωρίς φίλους, χωρίς έναν σύντροφο ζωής. Εκεί λοιπόν βρίσκεται η αληθινή μαγεία, στο συνδυασμό, στο μαζί, στην ένωση. Δύο βήματα μπροστά και δύο πίσω, όπως συμβαίνει στο ταγκό. Το καλό βέβαια θα ήταν να εστιάζουμε στα βήματα που μας πηγαίνουν μπροστά, να μην εμμένουμε στο παρελθόν, ανεξάρτητα από το αν μας προσέφερε άλλοτε θετικές και άλλοτε αρνητικές εμπειρίες. Εμείς, επιλέγουμε συνειδητά να κοιτάμε μπροστά και η τακτική αυτή μακροπρόθεσμα σίγουρα θα μας ωφελήσει.
Η ζωή χρειάζεται έναν συνδυασμό, ένα κράμα από φαντασία, μεράκι, δημιουργικότητα και λίγη καλώς εννοούμενη τρέλα για να τα καταφέρεις, να ανταπεξέλθεις σε αυτή. Φυσικά και η λογική είναι απαραίτητη αλλά και ο συναισθηματισμός, μας ωφελεί σε άλλες περιστάσεις . Και τα δύο αυτά στοιχεία μας πηγαίνουν παρακάτω, στην επόμενη στάση, στον επόμενο σταθμό. Η ζωή μας διέρχεται από φάσεις, από στάδια, από τα οποία αν επιθυμούμε να είμαστε παραγωγικοί, κρατάμε όσα μας ενδιαφέρουν όσα μας βοηθούν, άλλοτε είναι οι θετικές εμπειρίες που εγγράφουν πάνω μας και άλλοτε οι αρνητικές που μας στιγματίζουν, μας διδάσκουν ένα σωρό χρήσιμα πράγματα, μας δίνουν ένα σωρό εφόδια για τη φαρέτρα μας στο μέλλον.
Είναι περίπλοκη, μυστηριώδης, μαγική η ζωή. Σε οδηγεί μόνη της σε νέα μονοπάτια, σε νέες περιπέτειες. Είναι γεμάτη εκπλήξεις, γεμάτη ανατροπές. Κάθε χρόνος που περνά σε γεμίζει ένα σωρό αναμνήσεις. Η γεύση που σου προσφέρει είναι άλλοτε γλυκιά κι άλλοτε πικρή. Εσύ επιλέγεις ποια γεύση θα επικρατήσει στο τέλος της μέρας. Είναι στο χέρι σου να την ονειρευτείς, να τη ζήσεις στο έπακρο, να σεργιανίσεις κάθε μυστικό και απόκρυφο μονοπάτι της. Είναι στο χέρι σου να τη ζήσεις όπως θέλεις, πέρα από τις κοινωνικές κατασκευές και τα στερεότυπα που αναπαράγει η εκάστοτε κοινωνία. Να γεμίσεις εμπειρίες και αναμνήσεις, χαρές και απογοητεύσεις.
Και όταν πια φτάσεις στα βαθιά σου γεράματα, θα νιώθεις περήφανος για τον εαυτό σου, θα είσαι πλήρης καθώς θα έχεις ζήσει, θα έχεις απολαύσει το κάθε της λεπτό σαν να ήταν το τελευταίο. Μεγάλη κατάκτηση αυτή, σπάνια, να νιώθεις πολύ τυχερός που τα κατάφερες να την ρουφήξεις ως το μεδούλι. Θα έχεις καταφέρει να αγαπήσεις, να αγαπηθείς, να κλάψεις, να πονέσεις, να γελάσεις. Ιt takes two for a tango. Mην το ξεχνάς αυτό. Εδώ βρίσκεται όλο το νόημα, όλη η ουσία της ζωής. Παρόλα αυτά, δε χρειάζεται να κάνεις συνεχώς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, γιατί έτσι θα απομακρύνεσαι συνεχώς από τον αρχικό σου στόχο, θα χάνεις την Ιθάκη σου, τον προορισμό σου. Μην υποβάλλεις συνεχώς τον εαυτό σου σε αυτή την κουραστική διαδικασία. Όλα χρειάζονται ένα μέτρο. Η υπερβολή δεν σου κάνει καλό, σε φθείρει μέρα με τη μέρα.
Να έχεις αξίες και ιδανικά, να μην τα κομματιάζεις σε ένα βράδυ, να μην τα θυσιάζεις σε κανένα βωμό. Να θυμάσαι ότι κόπιασες πολύ να τα αποκτήσεις. Αυτή τη σκέψη να κάνεις κάθε φορά που τα υποβιβάζεις, κάθε φορά που τα ευτελίζεις στο βωμό ενός έρωτα. Να πηγαίνεις μέχρι εκεί που μπορείς, όχι μέχρι εκεί που θέλεις. Ίσως να μην το αντέχεις αυτό και είναι μάταιο να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου. Να θυμάσαι ότι κάποιες φορές θα ήταν καλό να πηγαίνεις πάσο, όχι για τους άλλους αλλά για να προστατεύσεις τον εαυτό σου από την υπερέκθεση. Να ζεις πάντα με τους δικούς σου νόμους, με τους δικούς σου κανόνες. Άλλωστε, δεύτερη ζωή δεν έχει και αυτό το γνωρίζεις.
Πηγή : enallaktikidrasi.com
