Παρακολουθώντας την πορεία του Ηλία Βρεττού την τελευταία δεκαετία, του τονίζω πως θεωρώ ότι είναι από τους καλλιτέχνες που κάνουν σταθερά ανοδικά βήματα. Μπορεί η πρώτη του επαφή να ήταν το 2004 με τη συμμετοχή του στο Eurostar (ένα διαγωνισμό με σκοπό την ανάδειξη του προσώπου που θα εκπροσωπούσε τη χώρα μας στη Eurovision), ωστόσο η αναγνωρισιμότητα ήρθε αργότερα μέσω της δουλειάς του.
Ο ίδιος δηλώνει γελώντας: «Κανένας δεν έγινε γνωστός από το Eurostar. Ήταν μια εκπομπή που δεν σημείωνε υψηλή τηλεθέαση». Το θετικό όμως αυτής της δοκιμασίας ήταν πως η επιτυχία του να φτάσει μέχρι τον τελικό τον έκανε να πιστέψει στον εαυτό του και να ακολουθήσει τον πολλά υποσχόμενο καλλιτεχνικό δρόμο που ανοιγόταν μπροστά του.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας μου τονίζει συχνά πως ο χώρος του είναι δύσκολος και θέλει επιμονή και υπομονή. Τον ρωτάω αν στην αρχή της καριέρας του βρέθηκε αντιμέτωπος με περιστατικά αθέμιτου ανταγωνισμού και μου απαντάει χωρίς δισταγμό: «Έχω δεχτεί πάρα πολύ πόλεμο, αμφισβήτηση, ανταγωνισμό, και μάλιστα από πολύ μεγάλα ονόματα. Μάλιστα τότε εγώ δεν ήμουν κάποιος που θα μπορούσε να τους απειλήσει.
Κι όμως, αυτή η δουλειά είναι πολύ σκληρή. Στην πλειονότητά τους οι τραγουδιστές είναι άνθρωποι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου κι όλο αυτό καταλαβαίνεις σε τι συμπεριφορές μπορεί να οδηγήσει. Φυσικά υπάρχουν και μορφωμένοι συνάδελφοι.
Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος που θέλει να ακολουθήσει την καριέρα του τραγουδιστή πρέπει να έχει μόρφωση, αρκεί να είναι καλλίφωνος και να κάνει καλά τη δουλειά του, αλλά νομίζω ότι η παιδεία και η μόρφωση εκφράζονται σε διάφορες πτυχές. Όταν εγώ εισπράττω από κάποιον τον πόλεμο και την ανασφάλεια χωρίς λόγο, θλίβομαι.
Έχω να θυμάμαι αυτά τα περιστατικά ως σημεία αναφοράς για να μη λειτουργήσω ποτέ έτσι. Μετά από δέκα χρόνια δισκογραφίας μπορώ να σου πω ότι, όταν υπάρχει ένα νέο παιδί και μου ζητάει μια συμβουλή, προσπαθώ να λειτουργώ προστατευτικά και καλοπροαίρετα».
Πηγή : showbiz
