Ο Θεατρικός Πολυχώρος ΕΣΤΙΑ παρουσιάζει σε πανελλήνια πρώτη το έργο του Γουίλλιαμ Μαστροσιμόνε «Κάτι για να σε θυμάμαι» σε μετάφραση Χλόης Βερίτη (Εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ/Σειρά Παγκόσμιο Θέατρο/αρ. 185).
Πρόκειται για ένα έργο για δύο πρόσωπα, τον Κλιφ, έναν σκληροτράχηλο οδηγό νταλίκας που ψάχνει να περάσει λίγες ώρες στη Φιλαδέλφεια όταν απρόσμενα χαλάει το φορτηγό του εκεί και τη Ρόουζ, μια υπερευαίσθητη νεαρή με τραυματικό παρελθόν. Παρότι εκ διαμέτρου αντίθετοι, οι δύο αυτοί χαρακτήρες καταφέρνουν να επικοινωνήσουν σε ένα βαθύτερο επίπεδο.
Με τους: Ελεωνόρα Σερένα, Αντρέα Παπαμιχαλόπουλο. Σκηνοθεσία: Άγις Παΐκος. Πρεμιέρα: 17 Νοεμβρίου 2017. Τακτικές παραστάσεις: Παρασκευή 20.30., Κυριακή 18.30. Πληροφορίες: 97 790533 – 99 588330.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος Γουίλιαμ Μαστροσιμόνε γεννήθηκε το 1947 στο Τρέντον του Νιου Τζέρσευ. Σπούδασε δραματουργία στη σχολή Mason Gross School of the Arts, του Πανεπιστημίου Rutgers. Εκτός από θεατρικά έργα , από το 1988 γράφει και σενάρια για χολιγουντιανές κινηματογραφικές παραγωγές καθώς και για τηλεοπτικές σειρές. Αν και στην Ελλάδα είναι περισσότερο γνωστός από το δεύτερο θεατρικό του έργο Ακρότητες (Extremities), η αρχή της επαγγελματικής του καριέρας ως θεατρικού συγγραφέα έγινε το 1981 όταν εκδόθηκε το θεατρικό του έργο Κάτι για να σε θυμάμαι ( The Woolgatherer) για το οποίο έλαβε την επόμενη χρονιά (1982) το Βραβείο L.A. Drama Critics. Έκτοτε έχει τιμηθεί με μια σειρά βραβείων που αφορούν στο θεατρικό και τηλεοπτικό του έργο. Η πένα του εμβαθύνει στην ανθρώπινη φύση, την οποία καταγράφει με απίστευτη ακρίβεια και ειλικρίνεια, δημιουργώντας ήρωες αληθινούς και τολμώντας να αγγίξει θέματα καυτά όπως η τρομοκρατία, η βία ακόμα και οι αυτοκτονίες νέων ανθρώπων. Ο συγγραφέας έγραψε δεκάδες έργα και εξακολουθεί να γράφει περίπου δύο έργα το χρόνο στο γραφείο του, που βρίσκεται στο υπόγειο του σπιτιού του στο Νιου Τζέρσευ.
ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΡΙΑΣ
Το Κάτι για να σε θυμάμαι (The Woolgatherer), είναι το πρώτο θεατρικό του συγγραφέα. Ανέβηκε για πρώτη φορά το 1979 στο Θέατρο του Πανεπιστημίου Rutgers στο Νιου Τζέρσευ, όπου και διαδραματίζεται το έργο. Το βιβλίο εκδόθηκε αργότερα, το 1981 και την επόμενη χρονιά κέρδισε το βραβείο L.A. Drama Critics. Στη συνέχεια το έργο πήρε και άλλες διακρίσεις και βραβεία.
Ο Γουίλιαμ Μαστροσιμόνε έχει ένα μοναδικό ταλέντο. Μπορεί να διεισδύει βαθιά μέσα στη ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων του, να τους κτίζει έναν απίστευτα χιουμοριστικό διάλογο ενώ την ίδια ώρα παρακολουθεί, σαν από μια κλειδαρότρυπα, τη ζωή και τα όνειρά τους.
Ο συγγραφέας δεν κρύβει ότι τη Ρόουζ τη γνώρισε στ’ αλήθεια. Δεν πήγαν στο διαμέρισμά της, αλλά πήραν ένα τσάι σε μια καφετέρια. «Δεν ήταν τρελή. Ήταν απλώς ένα υπερβολικά ευαίσθητο κορίτσι. Την ενοχλούσαν διάφορα πράγματα όπως το φως ή ο θόρυβος». Αυτά για την αληθινή Ρόουζ που εξελίχτηκε μέσα από την πένα του Μαστροσιμόνε σε μια εύθραυστη, ονειροπαρμένη προσωπικότητα που ζει ξεκομμένη από τον πραγματικό κόσμο σ’ ένα φτηνό, μικρό διαμέρισμα με τα παράθυρά του καρφωμένα με σανίδες, χωρίς φως και χωρίς θόρυβο, όπου ένα νεαρό κορίτσι είχε αυτοκτονήσει παλιά.
Σ’ αυτόν τον αλλόκοτο κόσμο μιας νεαρής πωλήτριας κάποιου μικρού μαγαζιού, εισβάλλει με πολύ θόρυβο ένας άγαρμπος και αμόρφωτος φορτηγατζής. Ο Κλιφ δεν τα πάει πολύ καλά με τις λέξεις, αλλά αυτές τα πάνε πολύ καλά με τον ποιητή που κρύβει μέσα του. Οι ανησυχίες του εκφράζονται μέσα από μια πνευματώδη Εθνική Οδό που οδηγεί σε ευθεία πορεία στη ζωή της Ρόουζ. Εκεί θα ανακαλύψει μια σπάνια, λεπτεπίλεπτη ομορφιά που ακρωτηριάστηκε βάναυσα ένα βράδυ, σαν τα πουλιά που εκείνη αγαπά τόσο πολύ. Όπως και η Μπλανς του Τέννεσσυ Γουίλιαμς, έτσι και η Ρόουζ του Μαστροσιμόνε είναι μια μορφή τρυφερά ποιητική. Έτσι δυο ποιητές συναντιούνται χωρίς κανένας από τους δυο να γνωρίζει καν τι είναι ποίηση. Και τότε ξεκινά η μαγεία και για τους δύο.
Οι δυο χαρακτήρες είναι πολύ διαφορετικοί. Μοιράζονται όμως τις παράξενες, προσωπικές τους ακροβατικές ισορροπίες καθώς χάνονται ο καθένας στο λαβύρινθο του δικού του ονείρου προσπαθώντας να δραπετεύσουν από μια σκληρή και άδικη πραγματικότητα. Κοινός παρονομαστής είναι η αναζήτηση της αγάπης.
«Αγαπάς κάτι που δεν υπάρχει κι ύστερα αρχίζεις να μισείς αυτό που υπάρχει. Κόλαση είναι, σου λέω». Το ρομάντζο εξελίσσεται με αγωνία, στην κόψη μιας λεπίδας γιατί κανείς δεν ξέρει αν οι δυο τους μπορούν να συνυπάρξουν. Η τραμπάλα ισορροπεί τελικά όταν συναντιούνται στη θέα του ωκεανού της αληθινής αγάπης.
Στο θεατρικό αυτό οι ηθοποιοί θέλουν δυνατή χημεία μεταξύ τους για να αποδώσουν αυτή την περίεργη ισορροπία μεταξύ των χαρακτήρων. Πρέπει να εμβαθύνουν στο ρόλο του παρτενέρ τους. Οι λέξεις ακροβατούν ρυθμικά, οι ατάκες τρέχουν με γοργούς ρυθμούς, οι παύσεις αποκτούν τεράστια σημασία και οι λυρικοί μονόλογοι επιβραδύνουν, ενίοτε σκηνοθετικά επικίνδυνα, μεταφέροντας τον θεατή σε άλλους κόσμους. Η σπίθα μεταξύ της Ρόουζ και του Κλιφ πρέπει να ανάψει στην πρώτη πράξη και να γίνει φλόγα στη δεύτερη.
ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Το να ανέβει αυτή η παράσταση ήταν ένα δύσκολο και περιπετειώδες εγχείρημα, για πολλούς λόγους. Είναι λοιπόν με ιδιαίτερη χαρά που γράφω αυτό το σημείωμα τώρα, αρκετά χρόνια μετά από την πρώτη απόπειρα να παρουσιαστεί το κείμενο επί σκηνής.
Ο συγγραφέας είναι γνωστός στο ελληνικό κοινό κυρίως για το περίφημο έργο του «Ακρότητες», το οποίο έχει παρουσιαστεί αρκετές φορές τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο.
Γραμμένο το 1979, το «Κάτι για να σε θυμάμαι» είναι το πρώτο θεατρικό έργο του Γουίλλιαμ Μαστροσιμόνε. Πρόκειται για ένα ψυχογράφημα δύο, εκ πρώτης όψεως, εντελώς αντίθετων χαρακτήρων. Από τη μια πλευρά, ο Κλιφ, σκληροτράχηλος αλλά και πλακατζής νταλικέρης που διασχίζει τις αχανείς Η.Π.Α., ψάχνοντας τρόπους να σκοτώσει τον ελεύθερο χρόνο του, κατατρεγμένος από υποψίες για τις απιστίες της γυναίκας του κι από την άλλη, η Ρόουζ, ψυχικά τραυματισμένη, υπερευαίσθητη, κακοποιημένη από τον αλκοολικό πατέρα της αλλά και αθεράπευτα ρομαντική που ονειρεύεται να ζήσει τον μεγάλο έρωτα.
Παρόλο το βαρύ συναισθηματικό φορτίο των χαρακτήρων, ο συγγραφέας επιτρέπει ένα περιθώριο ελπίδας, ένα αμυδρό φως στο βάθος του τούνελ, σαν αυτό που αντικρίζει καθημερινά ο Κλιφ όταν περνάει μέσα από σήραγγες με το φορτηγό του. Σήραγγες, στην πραγματικότητα, κυριολεκτικές και μεταφορικές. Ίσως εκείνο το θαύμα που σε μια πολύ προσωπική του στιγμή ομολογεί ότι περιμένει να συμβεί ,να είναι δυνατόν να συμβεί τελικά, στην καθημερινότητα, χωρίς ιδιαίτερες τυμπανοκρουσίες, μέσα από κάτι πολύ απλό, το οποίο πολύ συχνά όμως αποτελεί -στην εποχή μας, στις πόλεις του σύγχρονου δυτικού κόσμου- αντικείμενο παραμέλησης και κακοδιαχείρισης : την ειλικρινή διαπροσωπική επικοινωνία.
Έτσι, και η Ρόουζ, ίσως, μέσα απ αυτή την επικοινωνία, καταφέρει να αγναντέψει τελικά τον πολυπόθητο ωκεανό και να δει αυτά τα εμβληματικά σύμβολα ελευθερίας, τα πουλιά-με τα οποία τόσο πολύ μοιάζει να ταυτίζεται-να πετάνε, ελεύθερα, σ ένα καταγάλανο ουρανό.
Η Χλόη Βερίτη πέτυχε να αποδώσει θαυμάσια στα ελληνικά, με τη γλαφυρή γλώσσα που χρησιμοποίησε, τον τόσο ζωντανό διάλογο του έργου ενώ οι χαρακτήρες, ζωντανεύουν απαράμιλλα μέσα από τις ερμηνείες δυο νέων και πολύ ταλαντούχων ηθοποιών, της Ελεωνόρας Σερένα και του Αντρέα Παπαμιχαλόπουλου.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΩΝ:
ΧΛΟΗ ΒΕΡΙΤΗ Η Χλόη Βερίτη γεννήθηκε στο Λονδίνο και μεγάλωσε στη Λευκωσία. Έχει πτυχίο Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης καθώς και μεταπτυχιακό στην Εκπαίδευση με ειδίκευση στη Δια Βίου Μάθηση από το Πανεπιστήμιο Middlesex Λονδίνου, όπου η μεταπτυχιακή της εργασία έτυχε διάκρισης. Έχει ακόμα διπλώματα στις Δημόσιες Σχέσεις, στην Στρατηγική Διοίκησης και στην Διοίκηση Προσωπικού (Henley Management College Λονδίνου) καθώς και πιστοποιητικό διαδικτυακών μαθημάτων για το έργο του Σαίξπηρ από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Επαγγελματικά ασχολήθηκε με ποικίλους τομείς ξεκινώντας από το Τμήμα Τηλεόρασης του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου όπου εργάστηκε ως μεταφράστρια, στη συνέχεια ως δημοσιογράφος σε καθημερινή εφημερίδα γράφοντας άρθρα κοινωνικο-πολιτικού περιεχομένου και αργότερα ως Υπεύθυνη Προγραμματισμού σε Ραδιοτηλεοπτικό Σταθμό. Από το 1995 εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Λευκωσία ενώ υπήρξε σύμβουλος για θέματα επαγγελματικής ανάπτυξης των εκπαιδευτικών Μ.Ε. στο Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου. Συνεργάστηκε επίσης επί σειρά ετών με το Πανεπιστήμιο Middlesex (Λευκωσία) ως ακαδημαϊκός σύμβουλος. Σήμερα είναι Βοηθός Διευθύντρια σε σχολεία Μ.Ε.Ασχολείται σταθερά με την λογοτεχνική μετάφραση και γράφει ποίηση και λογοτεχνία. Το μεγαλύτερο πάθος της όμως είναι το θέατρο. Μετά την παρακολούθηση μαθημάτων θεάτρου έπαιξε ως ερασιτέχνης ηθοποιός, για μία περίπου δεκαετία, σε πληθώρα παραστάσεων που έγιναν για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
ΑΓΙΣ ΠΑΙΚΟΣ Γεννήθηκε στη Λευκωσία. Απόφοιτος Σορβόννης με αντικείμενο κινηματογραφικές και θεατρικές σπουδές. Συνέχισε τις σπουδές του αργότερα στις Η.Π.Α. Επιστρέφοντας στην Κύπρο εργάστηκε για αρκετά χρόνια ως τηλεοπτικός σκηνοθέτης σε ιδιωτικούς σταθμούς. Έχει σκηνοθετήσει τόσο για τον Θ.Ο.Κ. όσο και για άλλα θεατρικά σχήματα. Οι μικρού μήκους ταινίες του “Ashes of Summer” και “September” έχουν τιμηθεί με Βραβείο Κοινού στο «Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κύπρου» το 2010 και το 2011.Το 2012 ίδρυσε τον Θεατρικό Πολυχώρο ΕΣΤΙΑ. Τρεις παραστάσεις του ξεχώρισαν για τις ερμηνείες τους: «Μανώλη» του Γ. Νεοφύτου (Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας Θ.Ο.Κ. για την Ι. Σιαφκάλη), «Η Μπαλάντα της Φρίκης» της Η. Παπά (Υποψηφιότητα Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας Βραβείων Θ.Ο.Κ. για τη Φ. Πέτσα), «Δεσποινίς Τζούλια» του Α. Στρίντμπεργκ (Υποψηφιότητα Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας Βραβείων Θ.Ο.Κ. για την Ε. Σερένα).
ΕΛΕΩΝΟΡΑ ΣΕΡΕΝΑ Γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σπούδασε Θεατρικές Τέχνες στο Middlesex University, στο Λονδίνο. Παρακολούθησε σεμινάρια μουσικού θεάτρου και επιλέγηκε για να συμμετάσχει σε σεμινάριο υποκριτικής/αυτοσχεδιασμού του Εθνικού Θεάτρου Ελλάδας. Συμμετείχε σε διάφορες αγγλόφωνες και ελληνόφωνες θεατρικές και κινηματογραφικές παραγωγές και σε εγχώριες τηλεοπτικές παραγωγές ενώ παράλληλα συνεργάζεται με διάφορα μουσικά σχήματα ως lead singer. Είναι μόνιμη συνεργάτις του Θεατρικού Πολυχώρου ΕΣΤΙΑ ως ηθοποιός και βοηθός σκηνοθέτη ενώ παράλληλα εργάζεται ως ραδιοφωνική παραγωγός. Στον Πολυχώρο ΕΣΤΙΑ έχει πρωταγωνιστήσει σε σημαντικά έργα του κλασσικού ρεπερτορίου. Για την ερμηνεία της στον ομώνυμο ρόλο στο έργο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ «Δεσποινίς Τζούλια» προτάθηκε για το Βραβείο Θ.Ο.Κ. Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας.
ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ Σπουδές: Απόφοιτος της δραματικής σχολής «MELISSA ART SCHOOL» της Έλντας Πανοπούλου στην Αθήνα (2010-2013).Ως ηθοποιός έπαιξε/πρωταγωνίστησε μεταξύ άλλων στις παραστάσεις «Ιππόλυτος», «Μια γιορτή σου Αλ-Νουρί», στο ΘΟΚ, στα έργα «Τρομοκρατία», «Εμείς οι νέοι… τη γενιά μας», «Νυχταλούδα» στο Σατυρικό Θέατρο, καθώς επίσης και σε αρκετές ανεξάρτητες παραγωγές. Τηλεοπτικά πρωταγωνίστησε μεταξύ άλλων στις σειρές εποχής «Πέτρινο ποτάμι» στο ΡΙΚ και «Τα μαύρα μάθκια» στον ALPHA Κύπρου.Είναι επίσης κάτοχος πτυχίου κιθάρας, με διάκριση από το «TRINITY GUILD HALL LONDON» Αγγλίας. Συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον Πολυχώρο ΕΣΤΙΑ.
ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΕΣΤΙΑ – Ιστορικό:
Ο Θεατρικός Πολυχώρος ΕΣΤΙΑ αποτελεί μια ιδιωτική πρωτοβουλία του σκηνοθέτη Άγι Παίκου. Ξεκίνησε τη λειτουργία του ως χώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων φιλοξενώντας σεμινάρια, εκθέσεις φωτογραφίας και παρουσιάσεις βιβλίων. Στεγάζεται σε ένα αναπαλαιωμένο νεοκλασικό κτίριο στην περιοχή του Λυκαβητού, στη Λευκωσία. Έχει χωρητικότητα τριάντα πέντε περίπου θέσεων, σκηνή δεκαπέντε τετραγωνικών μέτρων και μπαρ. Παρά το μικρό μέγεθος και τους εξαιρετικά περιορισμένους οικονομικούς πόρους, ο Πολυχώρος ΕΣΤΙΑ έχει παρουσιάσει έργα ρεπερτορίου με μεγάλη επιτυχία.
Ως αμιγώς θεατρικός χώρος εγκαινιάστηκε τον Ιανουάριο του 2013 με τον μονόλογο Η Αναγνώριση του ‘Ακη Δήμου που παρουσιάστηκε σε μορφή αναλογίου. Ακολούθησε η συρραφή γυναικείων μονολόγων από έργα κλασικού ρεπερτορίου με τίτλο Della Robbia (Ι. Σιαφκάλη) και βραδιές μονοπράκτων- φόροι τιμής σε κλασσικούς συγγραφείς (Ζαν Κοκτώ, ’Αντον Τσέχωφ, Αύγουστος Στρίντμπεργκ, Τενεσί Ουίλλιαμς) με ομάδες αποτελούμενες κυρίως από νέους ηθοποιούς (Φ. Πέτσα, Ε. Σερένα, Ναντ. Χαραλάμπους, Γ. Χατζηκυριάκος, Σ. Γκρέκο, Δ. Δημοσθένους, Μ. Δρουσιώτης, Χρ. Καραγιάννη, Σ. Πολυκάρπου, Ε. Οδυσσέως) αλλά και παλαιότερους (Νίκος Χαραλάμπους, Μαρία Μίχα, Μήδεια Χάννα, Ιωάννα Σιαφκάλη). Τον Χειμώνα της ίδιας χρονιάς η Ιωάννα Σιαφκάλη τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας Θ.Ο.Κ. για την ερμηνεία της στο έργο του Γιώργου Νεοφύτου Μανώλη που παρουσιάστηκε στην ΕΣΤΙΑ σε σκηνοθεσία ‘Αγι Παίκου.
Ακολούθησαν παραστάσεις που προσδιόρισαν τον Πολυχώρο ΕΣΤΙΑ, καθιερώνοντάς τον στη συνείδηση του θεατρόφιλου κοινού της χώρας μας, ως ένα χώρο με ποιότητα και συνέπεια, έναν πυρήνα πολιτισμού και φυτώριο νέων ταλέντων. Ενδεικτικά αναφέρουμε: Δεσποινίς Τζούλια του Α. Στρίντμπεργκ (υποψηφιότητα στα βραβεία Θ.Ο.Κ., κατηγορία Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας, για την Ελεωνόρα Σερένα), Η μπαλάντα της φρίκης της Η. Παπά (υποψηφιότητα στα βραβεία Θ.Ο.Κ., κατηγορία Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας, για τη Φάνη Πέτσα/η παράσταση ανέβηκε και στην Αθήνα, στο ‘Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, μετά από πρόσκληση), Η Αγνή του Θεού του Τζ. Πιλμέιερ, Οι δακτυλογράφοι του Μ. Σίζγκαλ, Μια γυναίκα μόνη της Φρ. Ράμε, Ήρθες και θα μείνεις των Τζ. Μπολόνια-Ρ. Ταίηλορ, Ο εραστής του Χ. Πίντερ καθώς και πλήθος άλλων έργων τα οποία παρουσιάστηκαν υπό τη μορφή θεατρικού αναλογίου, σε ρυθμό σκηνοθετημένης παράστασης.
Ας σημειωθεί επίσης, ότι ανάμεσα σε άλλους στόχους του Πολυχώρου ΕΣΤΙΑ είναι και η προώθηση της κυπριακής θεατρικής γραφής. Πέρα από τον βραβευμένο Μανώλη του Γιώργου Νεοφύτου έχει παρουσιαστεί επί σκηνής το έργο του Άγι Παίκου Εστεμμένες ενώ επίκεινται παρουσιάσεις έργων του Πάνου Ιωαννίδη και της Ειρένας Ιωαννίδου Αδαμίδου (1937-2016).
Το όραμα υλοποιήθηκε αλλά η προσπάθεια για βελτίωση σε όλα τα επίπεδα συνεχίζεται ασταμάτητη.
