Υπάρχει μια (αληθινή) ιστορία για μια γυναίκα που ζούσε κάποτε στην Ινδία την εποχή του Μεσαίωνα και είχε για κατοικίδιο έναν πύθωνα, τον οποίο λάτρευε. Το φίδι είχε τέσσερα μέτρα μήκος και φαινόταν υγιές μέχρι που μία μέρα ξαφνικά σταμάτησε να τρώει.
Η ανορεξία του πύθωνα συνεχίστηκε και τις επόμενες εβδομάδες. Η απελπισμένη γυναίκα έκανε τα πάντα, αλλά τίποτα δεν βοήθησε το φίδι να ξαναβρεί την όρεξη του. Στο τέλος αποφάσισε να το πάει στον κτηνίατρο ως έσχατη λύση. Ο κτηνίατρος άκουσε προσεκτικά όσα του είπε η γυναίκα και μετά τη ρώτησε: «Το φίδι σας κοιμάται μαζί σας τη νύχτα και τυλίγεται γύρω σας;». Η γυναίκα έκπληκτη από την ερώτησή του κτηνιάτρου και κυρίως από το πόσο μέσα είχε πέσει, απάντησε καταφατικά: «Ακριβώς έτσι, γιατρέ μου. Και λυπάμαι πολύ, γιατί δεν μπορώ να το βοηθήσω».
Ο κτηνίατρος τότε απάντησε: «Κυρία μου, το φίδι σας δεν είναι άρρωστο. Ετοιμάζεται να σας φάει. Κάθε φορά που έρχεται δίπλα σας και νομίζετε ότι σας αγκαλιάζει τυλίγοντας το σώμα του γύρω σας, απλά υπολογίζει το μέγεθος σας και προετοιμάζεται για να σας επιτεθεί. Δεν τρώει ώστε να έχει αρκετό χώρο να σας χωνέψει πιο εύκολα».
Το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας; Κάθε άτομο που θεωρείς φίλο μπορεί να έχει άλλες προθέσεις. Μπορεί να έχεις φίλους κοντά σου με τους οποίους μιλάς συχνά και μοιράζεσαι τα πάντα, τους αγαπάς και τους νοιάζεσαι και νομίζεις ότι και εκείνοι το ίδιο κάνουν. Μα εκείνοι σκέφτονται αλλιώς. Είναι φίλοι-φίδια. Γιατί οι καλοσύνες, οι αγκαλιές και τα φιλιά δεν είναι πάντα ειλικρινή. Πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε ποιοι είναι οι φίλοι και ποιοι τα φίδια.
Όλοι όσοι ρωτάνε να μάθουν για μας, δεν το κάνουν γιατί τους ενδιαφέρει πραγματικά, αλλά για κουτσομπολιό ή την ικανοποίηση πως κάποιος άλλος βρίσκεται σε χειρότερη θέση.
Φοβόμαστε να ανοιχτούμε για να μην πληγωθούμε και καταλήγουμε να δίνουμε απλόχερα την καρδιά μας, την ενέργεια και το χρόνο μας σε λάθος ανθρώπους. Άτομα που μπορεί να μας φαίνονται καλοί και αγνοί, μα να υποκρίνονται για να κερδίσουν κάτι από εμάς ή μέσω εμάς.
Καλύτερα να φοβάσαι τους ψεύτικους φίλους που τη μια στιγμή σε αγκαλιάζουν και την άλλη καραδοκούν για να σε «φάνε» και μηχανεύονται το κακό σου. Αυτοί που θεωρείς εχθρούς μπορεί τελικά να μην είναι. Όλοι όσοι σε προδίδουν και σε πληγώνουν είναι αυτοί με τους οποίους μοιράστηκες ένα κομμάτι της ψυχής σου γιατί τους έδωσες τον τρόπο να σε πειράξουν.
Όσο και να μας πονάνε, τέτοιες εμπειρίες μας δίνουν μαθήματα. Μας ανοίγουν τα μάτια και μας διδάσκουν πως δεν είναι όλα τόσο αθώα όσο η αφελή ματιά με τα οποία τα βλέπουμε.
Κρατώντας τον εαυτό μας σε επιφυλακή, μαθαίνουμε να διαβάζουμε καλύτερα τους ανθρώπους γύρω μας και να ζυγίζουμε σε ποιους αξίζει να αφεθούμε.
Όπως είχε πει ο Δανός φιλόσοφος Soren Kierkegaard, «Τη ζωή την κατανοούμε κοιτώντας πίσω, αλλά πρέπει να την βιώνουμε προχωρώντας μπροστά».
Εμείς επιλέγουμε τους ανθρώπους που θα μας συνοδεύουν στο ταξίδι της ύπαρξής μας, και με ποιους θα μοιραζόμαστε τις σημαντικότερες στιγμές μας. Αυτοί που αξίζουν, μας το αποδεικνύουν χωρίς καν να τους ζητηθεί.
Πηγή : enallaktikidrasi.com
