«Στα δυο άοσμα και άχρωμα χρόνια της πανδημίας, κλείστηκα στο καταφύγιό μου. Στην γκαρσονιέρα μου στο Μετς, στην πρώην εργένικη κατοικία μου, νυν home studio. Μια ανάσα από τον λόφο του Αρδηττού. Χωρίς μουσικούς και μπάντα.
Με ‘κανα γείτονα μόνο, το Νίκο κυρίως, που πέρναγε λαθραία, χτύπαγε κουδούνι κι άκουγε τι γράφω κι έλεγε και μια γνώμη.
Bedroom pop το λένε στα ξένα, από Αμερική κυρίως ξεκίνησε. Όταν έφηβοι και νέοι, λίγο πριν το μεγάλο μπανγκ, μονάχοι και μοναχικοί, ξεκινάνε δίσκους στα υπνοδωμάτιά τους με μόλις ένα μικρόφωνο κι ένα λαπτοπ.
Bedroom artist κι εγώ. Με κεκτημένη νεανική ορμή, ειλικρινή μεν -μπορεί λίγο λανθάνουσα δε, με ισχυρές δόσεις μεσήλικης απομάγευσης, με τρυφερότητα και αγωνία γι’ αυτούς που αγαπώ και βλέπω να αλλάζουν στην καλύτερη ή να λείπουν στη χειρότερη. Με κατάδυση στα mini DV και στις Hi8 κασέτες που θα δείτε και στο βίντεο κλιπ, στην χρονοκάψουλα του Αγρινίου, της Λευκάδας και του Μπάρι, της Κεφαλονιάς και της Αθήνας.
Με σύνθια που ξεσκόνισα από τα 80ς, με ρυθμοκούτια ντουλαπιού και κιθάρες στραβωμένες. Με λίγες φάλτσες νότες και χίλιες φάλτσες συγκινήσεις.
“Ξεχασμένη ενηλικίωση”.
Κι εμείς ξεχνιόμαστε κι ο χρόνος περνάει μα είμαστε ακόμη εδώ.
Σε συναυλίες και σε πλατείες, μεγαλώνουμε με μουσικές και με τραγούδια, όμορφα, μακριά από τη σκοτεινιά της ειδησεογραφίας, μακριά από κορναρίσματα και πάσης φύσεως φωνασκίες.
Καλή χρονιά αδέρφια.
Ανοιχτωσιά κι αγάπη. Για κάθε χρόνο που περνά.»
Ο Κωστής Μαραβέγιας, μετά την «Ρίτα», μας παρουσιάζει ένα ακόμα πολύ προσωπικό τραγούδι, μέρος του ολοκληρωμένου project του που θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2023.
Το single «Ξεχασμένη Ενηλικίωση» είναι ένα ευαίσθητο και τρυφερό τραγούδι που σε συνδυασμό με το music video που το συνοδεύει, αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές μας ξυπνώντας συναισθήματα από αναμνήσεις του παρελθόντος που κρύβουμε όλοι μέσα μας.
Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι γεμάτο συναισθήματα!
Μια ξεχασμένη ενηλικίωση
Έκλεισε ο κύκλος των χαμένων εραστών
Εσύ είσαι πια ο μόνος Αύγουστος
Η σύνταξη μου
Το σωσμένο παρελθόν
Εννιά μποφόρ διώχνεις τα σύννεφα
στο βουνό της μοναξιάς μου είχαν αράξει
Ήρθες πρωί στο κορφοβούνι μου
Χωρίς φτερά έχω πετάξει
Μία φωνή στα δυο κορμιά μας κατοικεί
Μία βραχνή φωνή που αγωνιά
για κάθε σώμα που γερνά
Για κάθε χρόνο που περνά
Αυτά τα χρόνια που μας έμειναν
Δεν φτάνουν για να σε χορτάσω
Λέω να σε πάω στο διάστημα
Εκεί που ο χρόνος δεν θ’ αλλάξει
Κι εσύ θα είσαι εντάξει
Θα είσαι άτρωτη κι αθάνατη
Από πλανήτη σε πλανήτη θα πηγαίνεις
Η κοσμοναύτης των ονείρων μου
του παιδικού μου γαλαξία
Μία φωνή στα δυο κορμιά μας κατοικεί
Μία βραχνή φωνή που αγωνιά
για κάθε σώμα που γερνά
Για κάθε χρόνο που περνά
