Κι ας μη στο ’χουν μάθει. Κι ας ήταν από νωρίς βροχή η ανατροφοδότητη από ανθρώπους που και αυτούς κάποιος τους φόβισε να το διεκδικήσουν κι έμειναν να στέκουν πιστοί σκυφτοί στο «δεν αξίζω να είμαι καλά».
Υπήρξαν φορές που να παραδέχτηκες μέσα σου πως εσύ συνέχιζες να νομίζεις πως «δεν είσαι καλά», ενώ βλέποντας τα δεδομένα καθαρότερα να φαινόταν πως πρόκειται για μια ομορφότερη ημέρα; Υπήρξαν άνθρωποι που να σε πλησίασαν, δίνοντας σου το χέρι για να νιώσεις καλά κι όμως εσύ τους το έκοψες, άθελά σου, γιατί «πώς γίνεται να είμαι καλά»;
Και κάπως έτσι, οι άνθρωποι οδηγούμαστε ασυνείδητα σε σχέσεις εργασιακές, φιλικές, προσωπικές, που θα μας πληγώσουν. Σχεδόν θέλουμε να μας απογοητεύσουν και να τις απογοητεύσουμε, γιατί δεν είναι εύκολο να ξεφύγουμε από την τάση μας να επιβεβαιώνεται το μοτίβο που ο εγκέφαλος έμαθε να παπαγαλίζει «δεν είμαι καλά, δεν αξίζω να είμαι καλά και πάντα εδώ θα καταλήγω».
Κι όμως, υπάρχει και η αντίπερα όχθη. Υπάρχει και ο αντίλαλος. Οι γονείς μας, όσοι άνθρωποι βρέθηκαν από νωρίς στο ποτάμι μας, αλλά και τόσοι άλλοι που συνεχίζουν να βουλιάζουν μαζί με εμάς σε έναν απόλυτο πεσιμισμό, πιθανόν ακόμη να στέκονται στην από δω μεριά. Όμως εμείς, μπορούμε να διασχίσουμε με επίγνωση και κουπί που δεν πτοείται την όχθη και να πάμε να κάτσουμε αλλού.
Δεν είναι ούτε ροζ φιλοσοφία ούτε αποφυγή πραγματικότητας. Τα πράγματα είναι πιο απλά από ό,τι τα νομίζουμε. Και τα βιώματα δεν είναι ποτέ μόνο αρνητικά. Είναι θέμα φυσιολογίας του εγκεφάλου, είναι ζήτημα νευροδιαβιβαστών που στο κάτω-κάτω δικοί μας είναι. Ας το καταλάβουμε κάποτε. Γιατί να μην αρχίσουν να επαναπρογραμματίζονται προς μία κατεύθυνση «αξίζω να είμαι και καλά»; Όπως άλλωστε έχει αποδείξει η μακρά έρευνα, όλα θέμα εξάσκησης εγκεφάλου είναι. Διαβάστε αν θέλετε για το συμπαθητικό και το παρασυμπαθητικό σύστημα και πως αυτά επηρεάζουν τη συμπεριφορά, τη σκέψη, το σώμα και τις αισθήσεις μας.
Θέλει συνεχή παρατήρηση και του παιδικού προγραμματισμού που πάντα θα μας ακολουθεί αλλά και των ενήλικων στροφών που εμείς μπορούμε να πάρουμε. Η ζωή είναι ροή. Μέσα εκεί κυλούν πάντα αντίθετες δυνάμεις, γεύσεις παντός είδους.
Ο νόμος της αντινομίας είναι το κλειδί που θα ανοίγει άλλη μία πόρτα προς τα εμπρός του λαβυρίνθου. Ας το δούμε καθαρά πως είναι και δική μας ευκαιρία και ευθύνη να εκπαιδεύσουμε τον εγκέφαλο που άλλοι μας προγραμμάτισαν. Γιατί αξίζουμε να είμαστε και καλά. Και γιατί ό,τι προχώρησε αυτό τον κόσμο είναι ακριβώς γι ’αυτό το λόγο: επειδή νιώσαμε πως δεν είμαστε καλά και προσπαθήσαμε να γίνουμε.
Πηγή : enallaktikidrasi.com
