Αποζητάς με μανία τον έπαινο των ανθρώπων. Τρέμεις μήπως δεν έχεις την αποδοχή τους, στενεύεις και κόβεις τον εαυτό σου στο μέτρο εκείνο που θα σου επιτρέψει να κατακτήσεις τη θετική τους γνώμη.
Τυφλώνεσαι πνευματικά και δε σε ενδιαφέρει επειδή θέλεις να φανείς και να έχεις σημασία στη δική τους ορατότητα. Φοβάσαι μήπως δε σε αγαπούν και βυθίζεται στο σκοτάδι της αυτολύπησης επειδή δε σε αναγνωρίζουν. Και πιέζεσαι ακόμα περισσότερο…
Και χάνεις την πολύτιμη ζωή σου προκειμένου να κατακτήσεις την πολυπόθητη αποδοχή; ακόμα και αν είναι μηδαμινή. Αλλάζεις τα πάντα επάνω σου, ακόμα και τα μαλλιά σου, και τα ρούχα σου, τις συνήθειές σου, το χαρακτήρα σου ολόκληρο. Γίνεσαι ένας άλλος επειδή σου πέρασαν από παιδί την πεποίθηση πως πρέπει να αρέσεις και να σε επαινούν οι γονείς σου για τις επιδόσεις σου στα μαθήματα ή κάποιο ταλέντο που έχεις.
Αλλά μάταιος είναι ο κόπος. Διότι ο έπαινος των ανθρώπων είναι πρόσκαιρος και μαραίνεται όπως το χορτάρι. Σήμερα αυτός που σε αγαπάει, μπορεί να είναι ο ίδιος που θα σου γυρίσει την πλάτη. Αυτός που φωνάζει τώρα πως θα είναι δίπλα σου, να είναι τελικά ο ίδιος που θα εγκαταλείψει. Σήμερα αυτός που σου λέει πως θέλει να σε βλέπει, μπορεί να είναι και ο ίδιος που δε θα θέλει ούτε να σε πάρει τηλέφωνο. Για αυτό, δεν αξίζει να στηριζόμαστε απόλυτα σε κανέναν, ούτε να επιδιώκουμε μανιωδώς και με κομμένη την ανάσα την αποδοχή του άλλου.
Τη μεγάλη δόξα στο τέλος θα τη διαδεχθεί και η κατακρήμνιση. Διότι ο κόσμος πολύ συχνά σε ανεβάζει ψηλά επειδή θέλει να ευχαριστηθεί ακόμα περισσότερο την πτώση σου. Για αυτό μη βασίζεσαι απόλυτα στον κόσμο, ούτε να επιδιώκεις συνεχώς τον έπαινο. Ό,τι κάνεις να το κάνεις για σένα. Το καλό ακόμα και αν δεν το αναγνωρίζει κανένας, θα παραμένει καλό. Το κακό ακόμα αν είναι αρεστό σε πολλούς, δεν παύει να είναι κακό.
Άσε τον κόσμο και συγκεντρώσου στον πυρήνα σου. Οι έπαινοι των ανθρώπων κάλπικοι είναι και ξεθωριάζουν εύκολα..
Πηγή : enallaktikidrasi.com
