Ο αγαπημένος Ολυμπιονίκης ανοίγει την καρδιά του και εξομολογείται.
Συνέντευξη στον Βαγγέλη Αυγουλά.
Ο Νίκος Κακλαμανάκης είναι δύο φορές Ολυμπιονίκης (Ατλάντα 1996- χρυσό, Αθήνα 2004- αργυρό) και επιπλέον, μεταξύ άλλων πολλών διακρίσεων, είναι και τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής. Γεννημένος στη Βάρκιζα στις 19 Αυγούστου 1968 . Ξεκίνησε από πολύ μικρός την ιστιοπλοΐα και αναδείχθηκε στην κλάση ιστιοσανίδων Μistral η οποία δεν χρησιμοποιείται πλέον στους Ολυμπιακούς Αγώνες για το windsurfing αφού έχει αντικατασταθεί από την RSX που θα χρησιμοποιηθεί και στο Τόκιο. Τα τελευταία 9 χρόνια, συστηματικά, «μιλάει» σε σχολεία, στα μικρά παιδιά και θέλει να τα «βάλει στο παιχνίδι» της αγάπης για τη θάλασσα.
Έλεγε σε μια συνέντευξή του πριν από 6 χρόνια: «Θέλω να μιλάω σε 40 σχολεία τον χρόνο. Μέχρι στιγμής έχω μιλήσει σε 150 και σκοπεύω να ξεπεράσω τα 550 συνολικά στα επόμενα χρόνια. Αυτός είναι ένας πολύ ωραίος στόχος».
Από τότε ως σήμερα, τα νούμερα έχουν αλλάξει πολύ και οι στόχοι του κοντεύουν να εκπληρωθούν. Αντισμήναρχος πλέον, έχει «καβαλήσει» μετά τα κύματα και τα πενήντα του χρόνια. Το ίδιο νέος, το ίδιο δυνατός και…. το ίδιο έξαλλος με την αδικία. Δεν έχει πάψει ποτέ να μιλάει ανοιχτά και – φυσικά-να υφίσταται τις συνέπειες . Και πολύ σοβαρές συνέπειες. Αλλά δεν σταματά.
Ο Κακλαμανάκης δεν είναι ένας απλός αθλητής.
Ούτε ένας απλός πρωταθλητής. Οι διεθνείς του διακρίσεις είναι άπειρες. Μια ολόκληρη χώρα τον είχε υποδεχτεί σαν ήρωα όταν επέστρεψε με το χρυσό από την Ατλάντα το 1996. Το ίδιο και το 2004, στην Αθήνα, όταν κατέκτησε το αργυρό Ολυμπιακό μετάλλιο και βέβαια, λίγες μέρες νωρίτερα όταν στα 36 του έγινε ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος που άναψε την Ολυμπιακή Φλόγα.
Ο Βαγγέλης Αυγουλάς γνωρίστηκε καλύτερα με το Νίκο Κακλαμανάκη τον περασμένο Μάρτιο, στην Κρήτη, στο 12ο Γυμνάσιο Ηρακλείου. Σε μια ειδική εκδήλωση, στο πλαίσιο μιας «θεματικής εβδομάδας», Αυγουλάς και Κακλαμανάκης , μοιράστηκαν – σύμφωνα με το www.patris.gr– «με τα παιδιά στιγμές και γεγονότα από τη δική τους πορεία και ζωή, μίλησαν για τα εμπόδια που συνάντησαν στον δρόμο τους και πώς κατάφεραν να τα ξεπεράσουν. Το μήνυμα που πέρασαν ήταν ότι δεν πρέπει κανείς να το βάζει κάτω, όσες φορές και αν πέσει, πρέπει να ξανασηκωθεί».
Μετά το τέλος των ομιλιών τους, ο Βαγγέλης Αυγουλάς μίλησε για πολλά και διάφορα με το Νίκο Κακλαμανάκη και το meallamatia.gr σας μεταφέρει τα κυριότερα σημεία:
Β.Α: Νίκο θέλω να πούμε πολλά: Τι λες στα παιδιά; Γιατί πας στα σχολεία; Πώς το αποφάσισες; Πότε ξεκίνησε αυτό; Κι όσο για την ιστιοσανίδα, τη θεωρείς ως το πιο δύσκολο «είδος» θαλάσσιου αγώνα;
Ν.Κ.: «Οι ιστιοπλόοι όλων των άλλων κλάσεων, είναι μέσα σε πολύ σταθερό σκάφος ενώ εγώ είμαι σε ένα σκάφος που κουνάει πάρα πολύ. Τις πιο πολλές φορές προσπαθεί να σε ρίξει. Έτσι είναι η ιστιοσανίδα. Είναι αυτό που απαιτεί τη μεγαλύτερη ισορροπία ενδεχομένως και την καλύτερη φυσική κατάσταση από τα ιστιοπλοϊκά σκάφη αλλά δεν θέλω να περιαυτολογώ. Θέλω να πω ότι όλες οι ιστιοπλοϊκές κατηγορίες έχουν τεράστια ανάγκη για στρατηγική, τακτική, μεγάλη ανάγκη για ικανότητα σκέψης σε πολύ γρήγορο χρόνο και θεωρώ πως δεν είναι ένα άθλημα τελειοποίησης η ιστιοπλοΐα, είναι ένα άθλημα ελαχιστοποίησης λαθών και μόνο και επιβιώνει αυτός που κάνει τα λιγότερα λάθη. Δεν υπάρχει τέλειος. Όποιος ακούσεις να σου πει ότι είναι ο τέλειος ιστιοπλόος να κρατάς μικρό καλάθι. Για μένα η ιστιοπλοΐα ήταν ένας τρόπος ζωής και σκέψης, γιατί από παιδάκι προσπάθησα μεν ν’ αναζητώ την ελευθερία μου, αλλά ταυτόχρονα να θέτω και όρια.»
Β.Α.: Πότε ήταν η πρώτη φορά που «προσεγγίζεις» τη θάλασσα και λες «εδώ κάτι με κρατάει»;
Ν.Κ.: «Ήταν έρωτας από το πρώτο γλίστρημα στο κύμα. Θεωρώ ότι όταν ξεκίνησα δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα κάνω πρωταθλητισμό. Ξεκίνησε σαν παιχνίδι, εννοείται, αλλά στα 11 μου κατάλαβα ότι θέλω να ασχοληθώ συστηματικά με το άθλημα. Ο πατέρας μου ήταν από τους πρώτους που είχε φέρει το άθλημα. Έμαθε δια της νοηματικής μέσω ενός Γερμανού τουρίστα. Οπότε ήταν από τους πρώτους που έφερε το άθλημα στην Ελλάδα. Και εγώ είχα την τύχη ν’ ακολουθήσω. Το σνόμπαρα αρκετά στην αρχή αλλά έχοντας γεμίσει παντού ράμματα από το ποδόσφαιρο,- καθ’ ότι έκανα ότι έβλεπα στην τηλεόραση όχι στο γκαζόν αλλά στο τσιμέντο, ο πατέρας μου άρχισε ν’ ανησυχεί. Επίσης δεν του άρεσε ο φανατισμός του ποδοσφαίρου και πίστευε ότι ο αθλητισμός εξυψώνει και δεν ταπεινώνει, δείχνοντας μου έτσι το δρόμο προς πιο ευγενή αθλήματα. Με πέταξε στο νερό στην αρχή για να ησυχάσει, στην πισίνα ως κολυμβητή, δεν δούλεψε καλά το μοντέλο αυτό γιατί εγώ βαρέθηκα να μετράω πλακάκια και έφυγα, αναζητώντας την ελευθερία μου. Οπότε μετά με πέταξε στη θάλασσα και κάπου ησύχασε εκεί, ούτε ράμματα εγώ, πιο ήσυχος ο μπαμπάς».
Β.Α.: Ράμματα γιατί; Έπαιζες μπάλα;
Ν.Κ.:«Έπαιζα τερματοφύλακας, έκανα έξοδο, έπαιρνα φόρα, πάει το γόνατό μου. Οπότε δεν είχα εκεί καμία τύχη. Μετά, ό,τι έκανα το έκανα extreme. Δηλαδή, υπήρχε ένα ποδήλατο και μια κατηφόρα. Εγώ έπαιρνα το ποδήλατο και έπαιρνα την κατηφόρα όλη στροφή λες και έκανα rally Monte Carlo, βρισκόμουν σε κάτι θάμνους μέσα και ο πατέρας μου ήξερε ότι ήταν πολύ ζόρικος ο μικρός».
Β.Α.: Όλα αυτά στην Κρήτη;
Ν.Κ.:«Όχι, εγώ γεννήθηκα στη Βάρκιζα, στην Αθήνα. Από γενιές πίσω, οι ρίζες μου είναι από την Κρήτη, τη Μάνη, την Αμοργό και τη Νάξο.
{Δεν σου κρύβω πώς με γοήτευε το να μιλώ στα παιδιά.
Πήγαινα για να τους δώσω ενέργεια αλλά πολλές φορές,
έφευγα έχοντας γεμίσει ενέργεια εγώ ο ίδιος.
Και μετά την Ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004, αυτό μού έγινε στόχος ζωής.}
Β.Α.: Και πότε ήρθες εδώ; Σε βρίσκουμε στο Ηράκλειο τώρα μόνιμα;
Ν.Κ.:« Αυτό να το ρωτήσεις στη γυναίκα μου, που μ’ έκλεψε!»
Β.Α.: Πήρες μεταγραφή!
Ν.Κ.:«Κάτι τέτοιο. Και εδώ μένω από τη στιγμή που γεννήθηκε και η κορούλα μου, το 2011. Αποφάσισα, δυο χρόνια μετά, να μείνω μόνιμα και δεν σου κρύβω ότι ήταν μια απ’ τις καλύτερες επιλογές που έχω κάνει στη ζωή μου! πάνω απ’ όλα για το παιδί μου, την οικογένεια μου, αλλά και για μένα».
Β.Α.: Και με τα σχολεία πώς ξεκίνησε;
Ν.Κ.:«Με τα σχολεία ξεκίνησε από πολύ παλιά, το 2004 που είχα πάει σε κάποια σχολεία πριν από την Ολυμπιάδα της Αθήνας και συγκεκριμένα στο Ρέθυμνο και στο Ηράκλειο. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η σχέση με τα παιδιά. Δεν σου κρύβω πώς με γοήτευε το να μιλώ στα παιδιά. Πήγαινα για να τους δώσω ενέργεια αλλά πολλές φορές, έφευγα έχοντας γεμίσει ενέργεια εγώ ο ίδιος. Και μετά την Ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004, αυτό μού έγινε στόχος ζωής. Το να επικοινωνώ με τα παιδιά αλλά σε πιο μόνιμη βάση έγινε μετά το 2011 όταν πήγα από την Άνδρο μέχρι και την Κάρπαθο με σκοπό να συναντώ τα παιδιά στα σχολεία και να τους μιλάω».
Β.Α.: Με δικά σου έξοδα πολλές φορές;
Ν.Κ.:«Οι προετοιμασίες μας ναι. Πολλές φορές. Ο διάπλους όχι. Είχα στήριξη από κάποιο χορηγό για να γίνει ο διάπλους. Ευτυχώς. Είχα πάνω απ’ όλα όμως κάποιους ανθρώπους που με πίστεψαν γιατί στην τρέλα συμπαρασύρεις και αθώους. Είχα δηλαδή 2 φουσκωτά με 3 φίλους το ένα, άλλους 3-4 το άλλο και μ’ ακολούθησαν σε όλο το Αιγαίο, κοπανήθηκαν όσο κανείς, γιατί οι ρυθμοί μου ήταν λίγο αγωνιστικοί για να προλάβω να πηγαίνω στα νησιά και για να μου μένει χρόνος να μιλάω με τα παιδιά. Όλα αυτά μόνος μου με την ιστιοσανίδα μου».
Η συγκλονιστική εξομολόγηση του Νίκου Κακλαμανάκη
Β.Α.:Είναι γεγονός ότι μια παρέμβαση Τσοχατζόπουλου σου έκοψε τ’ όνειρό σου στα 19 σου χρόνια;
Ν.Κ.:«Η αλήθεια είναι ότι το 1988, στους Ολυμπιακούς της Σεούλ, πήρε τη θέση μου ο γιος ενός φίλου του γνωστού πολιτικού της εποχής. Ήταν ο γιός ενός αδελφικού φίλου του Τσοχατζόπουλου, πράγματι. Για μένα ήταν πολύ μεγάλο σοκ! Και αυτό που κατάλαβα εγώ ήταν ότι ενώ θα έπρεπε να αγωνιστώ στους Ολυμπιακούς αγώνες, είχαν φυγαδεύσει τον αθλητή που πήρε τη θέση μου 20 μέρες πριν, είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης και μετά από ένα δεκαήμερο ανακοίνωσαν και επίσημα τη συμμετοχή του. Τα παράτησα όλα αμέσως. Πήρα τα βουνά για να συνέλθω. Αλλά μετά, συνήλθα. Ευτυχώς δηλαδή»
Β.Α.: Δεν είχες τρόπο αντίδρασης τότε. Ήσουν μόλις 19 χρόνων.
Ν.Κ.:«Ίσως είχα. Αλλά προφανώς δεν ήξερε κανένας ότι η θεία μου ήταν τότε Υφυπουργός Παιδείας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Με τιμά και την τιμά το γεγονός ότι δεν «ανακατεύτηκε», δεν «μεσολάβησε» ποτέ. Εμείς δεν τους απαντήσαμε με τον ίδιο τρόπο. Μιλάω για την Ρούλα Κακλαμανάκη. Ήταν συγγραφέας, νομικός, στο δικαστικό Σώμα, που ενεπλάκη στην πολιτική επειδή την κάλεσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Βέβαια εκείνη δεν άντεξε και πολύ γιατί η πολιτική δεν ήταν για εκείνη».
Β.Α.: Στα 19, λοιπόν, παίρνεις τα βουνά.
Ν.Κ.: «Ναι. Πράγματι. Πήρα τα βουνά και ουσιαστικά τότε πάω και παρακολουθώ την Ολυμπιάδα από ένα καφενείο ανάμεσα σε συμπαθέστατους ηλικιωμένους, βλέπω ότι έχει μάλιστα θύελλα στους Ολυμπιακούς και κύμα. Οι συνθήκες μου οι αγαπημένες. Ξυραφιά και αλάτι δηλαδή στις φρέσκες μου πληγές. Αλλά εγώ πρόσκαιρα είχα εγκαταλείψει τ’ όνειρό μου. Δεν ήταν εύκολο να συνεχίσω. Ήμουν πολύ πικραμένος, Παράλληλα τότε είχα πει στους δικούς μου να μην ανησυχούν, ήθελα να βρω τα πατήματά μου, τα βήματά μου, το δρόμο μου και εκεί «δουλεύω» πάνω σε δυο-τρία ερωτήματα. Α) Μπορεί να νικήσεις κάποιον που έχει το άδικο με το μέρος του; Αφού η πολιτική συγκάλυψη και η εξουσία, πολύ πιο δυνατές από ένα παιδάκι, το οποίο πάει με την αλήθεια του και την αξία του, δεν υποστηρίζουν το δίκιο; Β) Το προσωπικό συμφέρον μπορεί πάντοτε να νικά το δίκιο και την αλήθεια του άλλου ; Και αν ναι βραχυπρόθεσμα, Γ) σε βάθος χρόνου μπορεί να ξεφύγουν από ένα «Ανώτερο», όπως εγώ θεωρώ «Δικαστήριο»;
{O μόνος αγώνας που χάνω, είναι ο αγώνας που δεν δίνω.
Αν είναι να με βουλιάξουν είναι για να μάθω να κολυμπώ καλύτερα.
Και εγώ πιστεύω πάρα πολύ στη τεχνική του πεπιεσμένου ελατηρίου.
Δηλαδή, όσο πιο βαθιά με συμπιέζουν μες στο χώμα
τόσο πιο ψηλά εκτοξεύομαι αναζητώντας το οξυγόνο μου.}
Η πρώτη μου διαπίστωση ήταν ότι πειστική απάντηση δεν θα μου έδινε κανένας. Έπρεπε να την βρω μόνος μου, να βγω στα ανοιχτά, στα βαθιά τα νερά και να πράξω ξανά».
Δικαίωσή μου είναι μόνο η δική μου νίκη…
Δεύτερη διαπίστωση: Ο έντιμος και ο αθώος, ένα πράγμα δεν αντέχει: Την αδικία. Δεν αντέχει όμως δεν σημαίνει και ότι τα παρατά.
Η τρίτη διαπίστωση : όταν μου έχουν «καταστρέψει» το όνειρο, μου έχουν καταστρέψει και την ικανότητα να το ξαναφτιάξω; Μου έχουν καταστρέψει και τη θέληση να ξεπερνώ την ικανότητά μου προκειμένου να το ξαναδημιουργήσω; Όχι.
Τέταρτη διαπίστωση και μάλιστα αυτή η διαπίστωση ήρθε και τότε αλλά και πιο πρόσφατα στον απολογισμό, μετά το τελείωμα της αγωνιστικής μου καριέρας, όταν με ρώτησε κάποιος σε μια συνέντευξη «στον αέρα» αν αισθανόμουν δικαιωμένος, περήφανος Ολυμπιονίκης καταξιωμένος στις καρδιές του κόσμου, όταν ο άνθρωπος που με αδίκησε και με απέκλεισε με αδιαφανείς διαδικασίες απ’ την Ολυμπιάδα, βρίσκεται πια στη φυλακή για οικονομικά σκάνδαλα; Σοκαρίστηκα. Και απάντησα ότι η δικαίωση δεν είναι η ήττα του άλλου, αυτού που μας έχει αδικήσει. Αυτή είναι κάλπικη δικαίωση. Η δικαίωση είναι η νίκη η δική μου. Έπρεπε να βγω στ’ ανοιχτά και στα βαθιά και να πράξω ξανά.
Πέμπτη διαπίστωση είναι ότι ακόμα και αν ηττηθείς σε αυτή τη διαδικασία, δεν θα’ χεις χάσει την εσωτερική μάχη με τον εαυτό σου, αν δεν έχεις γίνει όμοιός τους. Ψεύτης, κλέφτης, καταχραστής, συκοφάντης.
Έκτη διαπίστωση είναι ότι ο μόνος αγώνας που χάνω, είναι ο αγώνας που δεν δίνω. Αν είναι να με βουλιάξουν είναι για να μάθω να κολυμπώ καλύτερα. Και εγώ πιστεύω πάρα πολύ στη τεχνική του πεπιεσμένου ελατηρίου. Δηλαδή, όσο πιο βαθιά με συμπιέζουν μες στο χώμα τόσο πιο ψηλά εκτοξεύομαι αναζητώντας το οξυγόνο μου. Και έτσι έγινε! Εκτοξεύτηκα πολύ ψηλά! Αυτό αφορά το σκέλος της αδικίας που βίωσα εγώ ως παιδί, γι’αυτό και παροτρύνω τα παιδιά (και όχι μόνο τα παιδιά),να τολμούν το όνειρό τους, ακόμα και κάτω από αντίξοες συνθήκες, χωρίς να διαπραγματεύονται τις αξίες τους. Και ότι αυτό θα το πετύχει κάποιος, αν δεν εγκαταλείψει ποτέ την προσπάθειά του. Ο καθένας πρέπει να βρει την αποστολή του, να έχει πίστη σ’ αυτή και να μην εγκαταλείπει ποτέ. Είναι η μόνη απάντηση στη ζωή και στα δύσκολα!»
Πιο αναλυτικά, γι’αυτά τα μαθήματα ζωής που μας μεταφέρει ο Νίκος Κακλαμανάκης, θα διαβάσετε στο βιβλίο του. Το ετοιμάζει και ανυπομονούμε να το υποδεχθούμε και να το απολαύσουμε.
Β.Α.: Έχω μια ακόμη ερώτηση, γιατί ένα παιδί σήμερα ν’ ασχοληθεί με την θάλασσα και την ιστιοπλοΐα; Μ’ ένα άθλημα που δεν είναι δημοφιλές σαν το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο;
Ν.Κ.:«Γιατί δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να αναπτύσσεις την προσωπικότητά σου, αναζητώντας την ελευθερία σου αλλά ταυτόχρονα βάζοντας και όρια. Γιατί η θάλασσα αυτά τα δυο έχει. Δεν μπορείς να κάνεις πολλούς “τσαμπουκάδες” στη θάλασσα. Η ίδια σού βάζει όρια. Πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία. Δημιουργεί χαρακτήρες η ιστιοπλοΐα και η θάλασσα και στη θάλασσα δεν μπορείς να φοβηθείς πραγματικά. Αν φοβηθείς σε διώχνει . Αν τη σεβαστείς όπως και τη ζωή, σ’ αγκαλιάζει. Είναι σαν την παλίρροια λίγο πολύ. Άμα φοβάσαι το νερό σε διώχνει, πάει το ρεύμα ανάποδα. Πρέπει να μάθεις να ακούς πολύ καλά γύρω σου, να παίρνεις μηνύματα. Όποιος έχει ανοιχτά τα αισθητήρια όργανά του, παίρνει πολλά μηνύματα απ’ τη φύση. Και στο βουνό το ίδιο. Γίνεται καλός αυτός που έχει πραγματικά επιστρατεύσει ό,τι πιο αγνό έχει μέσα του. Να μπορέσει ν’ ακούσει πραγματικά τον άνεμο, να τον αισθανθεί –όπως και το κύμα- και αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, θέλει χιλιάδες ώρες. Αυτό που λένε ότι ο άνεμος είναι αόρατος; Δεν είναι. Ο άνεμος δεν είναι αόρατος γιατί μετά από χιλιάδες ώρες πάνω στην ιστιοσανίδα τον αισθάνεσαι. Τον αισθάνεσαι πάνω στο σώμα σου. Πραγματικά είναι ένα άθλημα εξωσωματικό τελείως η ιστιοσανίδα. Μετά από χιλιάδες ώρες είσαι ένα με τον άνεμο. Και αυτή είναι μια μοναδική αίσθηση και τη συστήνω σε κάθε παιδί. Να πάει να δοκιμάσει, όχι για να γίνει πρωταθλητής, απλά για να γίνει καλύτερος άνθρωπος.
Β.Α.: Εσύ ακόμα και σήμερα γυμνάζεσαι, κάνεις αθλητισμό, πέφτεις στη θάλασσα.
Ν.Κ.: «Μετά από κάποια χρόνια που έχω αφήσει τον πρωταθλητισμό δεν έχω ένα επίπεδο που θα’ θελα, αλλά σημασία δεν έχει τι κάνει κάποιος ή πώς, αλλά κυρίως το γιατί. Τα βαθύτερά σου κίνητρα. Εγώ αγαπάω πάρα πολύ αυτό που κάνω, το θεωρώ πάρα πολύ υγιές και πραγματικά ξεκίνησα από τον αθλητισμό πριν πάω στον πρωταθλητισμό και εννοείται πως εκεί επιστρέφω».
Β.Α.: Η αναμενόμενη αλλά καθυστερημένη αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων πώς σου φάνηκε;
Ν.Κ.: Το Brand Name «Ολυμπιακοί Αγώνες» χάνει την προστιθέμενη του αξία που είναι το Ολυμπιακό ιδεώδες, εάν μείνει μόνο στο citius, Altius, fortius (=ταχύτερα, ψηλότερα, δυνατότερα), και δεν επεκταθεί και στο υγιέστερα, πιο δίκαια και με ανθρώπινο μέτρο. Τα τρία πρώτα χωρίς τα τρία τελευταία, σημαίνουν έκπτωση του Ολυμπιακού ιδεώδους και σε κάτι τέτοιο η Ελλάδα δεν πρέπει να συναινέσει ποτέ, αλλά απεναντίας πρέπει να προηγείται και όχι να έπεται στην υπεράσπιση του Ολυμπιακού Ιδεώδους.
Πηγή : meallamatia.gr
