Πόσες φορές έχεις κλάψει, πονέσει ή και σχεδόν τρελαθεί για κάτι που τελείωσε; Για κάτι που δεν ήθελες να τελειώσει; Σίγουρα όχι μια και δυο. Ποιος όμως πέρασε από αυτό το αβάσταχτο φαινομενικά αλλά και βιωματικά γεγονός; Εσύ; Το εγώ σου; Η ψυχή σου; Ποιο κομμάτι σου στ’ αλήθεια ήταν εκείνο που δεν μπορούσε να αποδεχτεί τη νέα πραγματικότητα; Κι ο πόνος, ήταν για αυτό που χάθηκε, ή για το όποιο αύριο που πίστεψε το μυαλό σου πως θα ‘ρχόταν;
Πρόσφατα συνάντησα μια υπέροχη ομιλία του Ραλφ Σμαρτ την οποία σε γενικές γραμμές θα μεταφέρω σε ελεύθερη κατά σημεία μετάφραση με κάποια σχόλια. Μία ομιλία με τόση ουσία, σαν ένα απόσταγμα σοφίας και χρόνου, χαράς και πόνου, αλλά κυρίως επίγνωσης. Ξεκινάει λοιπόν και ρωτάει: Νιώθεις ακόμα αυτή τη βαθιά απώλεια; Έχασες μια φιλία; Μια δυνατή σχέση, κι ακόμα σου έρχονται δυνατές αναμνήσεις από τις οποίες “ακόμα” δεν μπορείς να ξεφύγεις ό,τι κι αν κάνεις κι όσο μακριά κι αν τρέξεις;
Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί και τελικά να είσαι τυχερός/ή που κάποιες σχέσεις δεν λειτούργησαν τελικά για σένα; Και έσβησαν από την πραγματικότητά σου; Ίσως τελικά θα πρέπει να είσαι χαρούμενος/η ακόμα κι αν “ακόμα” δεν μπορείς να το δεις. Γιατί σου ελευθέρωσαν χώρο. Χώρο στον οποίο θα μπορέσει κάποια στιγμή να έρθει κάποιος σωστός και κατάλληλος για εσένα, που θα φέρει χαρά και ευλογία στη ζωή σου, και θα σε δει πραγματικά για αυτό που είσαι. Κάποιος που θα εκτιμήσει βαθιά, αυτό που πραγματικά είσαι.
Αυτό που νομίζεις πως χάνεις δεν είναι πάντα απώλεια, ακόμα κι αν το εγώ σου το βλέπει έτσι. Αν γυρίσεις πίσω να δεις, ειδικά αν είσαι σε δρόμο εξέλιξης, θα θυμηθείς πως υπήρχαν άνθρωποι που σε κρατούσαν πίσω. Άλλοι λειτουργούσαν σαν αερόστατα άλλοι σαν βαρίδια, ο καθένας για τους λόγους του. Με το να “χάνεις” ανθρώπους που σε κρατούν κάτω, πίσω, όπως θέλεις πες το, ελευθερώνεις χώρο στη ζωή σου για να συναντήσεις ανθρώπους που μαζί, θα ανοίγετε και θα δείχνει ο ένας στον άλλον νέους δρόμους. Τέτοιους χρειάζεσαι, όχι εκείνους που σου κλείνουν δρόμους ή δε πιστεύουν σε σένα, στα όνειρά σου, και δε βλέπουν ούτε ποιος/ ποια είσαι, ούτε τι κρύβεις βαθιά μέσα στο ακατέργαστο μέχρι στιγμής δυναμικό σου.
Δεν είναι όλες οι ενέργειες ωφέλιμες, και όλες οι απώλειες δεν είναι απώλειες. Αυτό πρέπει να το καταλάβεις. Ακόμα και κάτι αρνητικό ή μια απώλεια, έχει ένα μάθημα να σου δείξει αν κοιτάξεις την ουσία του με την ψυχή σου. Το εγώ δε θα σου το επιτρέψει. Ό,τι δε σου κάνει και δε σου ταιριάζει και δε βλέπει την ουσία σου, άσ’ το να φύγει. Μη τους γράψεις, μη τους παρακαλάς, μη τους ζητάς να γυρίσουν ή να σε κρατήσουν.
Δίπλα σου θα πρέπει να έχεις ανθρώπους και καταστάσεις που σε δέχονται για αυτό που είσαι και για αυτό που μπορείς να γίνεις. Ελαττώματα έχουμε όλοι, και είναι οκ, αρκεί να τα αποδεχόμαστε και να προσπαθούμε συνειδητά να τα βελτιώσουμε. Κι αν είναι κι αυτά βαρίδια, να τα αφήσουμε κι αυτά πίσω. Μόνοι μας ερχόμαστε μόνοι μας φεύγουμε, αυτό ας πούμε πως δεν το επιλέγουμε. Ας επιλέξουμε όμως συνειδητά ποιους θα έχουμε δίπλα μας στο ενδιάμεσο. Και δίπλα μας πρέπει να έχουμε ανθρώπους και καταστάσεις που μας νοιάζονται, που μας εξελίσσουν, που θέλουν πραγματικά να είναι κοντά μας, σε κάθε στιγμή μέρα και φάση μας.
Μια φαινομενική απώλεια πολλές φορές σε γλυτώνει από πολύ χειρότερες καταστάσεις. Τα προειδοποιητικά σημάδια είναι πάντα μπροστά σου, απλά πολλές φορές δεν τα βλέπεις, ή δε θέλεις να τα δεις. Ήταν όλα εκεί από τις πρώτες μέρες ή βδομάδες. Λόγια, πράξεις, μη πράξεις, διαίσθηση, όλα τους. Αν δεν είσαι ευτυχισμένος / η κάπου, προχώρα. Πάρε το μάθημα και συνέχισε παρακάτω. Η κάθε αληθινή σχέση δεν είναι ζυγαριά που ζυγίζεις τα “ναι μεν” με τα “αλλά”. Ή ρέει ή δε ρέει. Συμβιβασμός είναι πλέον μια πολύ παρεξηγημένη έννοια, αλλά αυτό θα συζητηθεί κάποια άλλη στιγμή.
Αν δεν υπάρχουν από κοινού σεβασμός, αξία και θέληση για κοινή πορεία, προχώρα. Άλλο να ρέει μία κατάσταση με κάποια μπλοκαρίσματα και να πρέπει να αφαιρέσετε κάποια κούτσουρα ή να ανοίξετε κάποια αυλάκια, κι άλλο να είναι γεμάτη με μπλοκαρίσματα και που και που να ρέει. Όσο ζορίζεις καταστάσεις που δεν είναι κατά μια έννοια “γραφτό” να προχωρήσουν, αυξάνεται η αντίσταση, η τριβή, η θερμότητα.
Η “μη ωφέλιμη” θερμότητα. Και όσο μένεις, επενδύεις και συνηθίζεις, τόσο πιο δύσκολα φεύγεις μετά. Υπάρχει πάντα όμως ένα γιατί σου για κάθε τι. Αν το βρεις, θα καταλάβεις πως δεν είναι ο άνθρωπος ή η κατάσταση, αλλά ένα γιατί, ένας φόβος ή μια ανάγκη του εγώ σου που σε κρατάει πίσω.
Άρα αντί να πιέζεις καταστάσεις, αξιοποίησε την ενέργειά σου στο να δημιουργείς χώρο για κάτι που πραγματικά είναι για σένα. Και αργά ή γρήγορα, θα σε συναντήσει. Πολλές φορές είναι σαν σκίρτημα αφύπνισης, μια δύσκολη κατάσταση που σε ωθεί να δεις μέσα σου, να σε γνωρίσεις καλύτερα, ή να “ξυπνήσεις”. Ό,τι αξίζει, μένει. Κι ό,τι δεν άξιζε, ή άξιζε για συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, θα δώσει τη θέση του σε ότι πραγματικά αξίζει. Αρκεί μονάχα, να το αφήσεις να φύγει, για να μπορέσεις να υποδεχτείς το καινούριο. Αγάπησε, αποδέξου, “δες”, συγχώρεσε, προχώρα.
Όταν πάρεις απόσταση, περάσει ο καιρός και κοιτάξεις πίσω, τότε θα καταλάβεις πως όλα έγιναν για να σε προετοιμάσουν για αυτό το κάτι. Θυμήσου: όπως κι όλα τα προηγούμενα “τότε” για αυτό το “τώρα” σου. Μέχρι τότε όμως, συνέχισε να περπατάς και κάθε φορά που γονατίζεις, φρόντισε να μαζεύεις από κάτω το κάθε μάθημα και δώρο, πίσω από την κάθε φαινομενική απώλεια.
Μόνο έτσι θα γλυτώσεις την επανάληψη. Το εγώ ξέρει μόνο να κερδίζει ή να χάνει. Η ψυχή να αποδέχεται, να αγαπάει απλόχερα κι ελεύθερα σαν ήλιος, και να μεγαλώνει. Το από που θα λειτουργείς, κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβεις πως είναι επιλογή σου. Κι αυτή η επιλογή, θα καθορίσει το κάθε τώρα, αλλά και το κάθε αύριό σου.
Πηγή : enallaktikidrasi.com
