Από την ώρα που γεννιόμαστε, μαθαίνουμε λέξεις και συμπεριφορές που σε βάθος χρόνου καταλήγουν σε συνήθειες! Και έτσι, “προγραμματιζόμαστε” σιγά-σιγά για μια συγκεκριμένη πορεία ζωής καλλιεργημένη από το περιβάλλον μας. Ουσιαστικά επαναλαμβάνουμε αυτό που έχουμε μάθει, αυτά που μας εκφράζουν χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει τι ακριβώς κάνουμε. Οι συνήθειές μας γίναν “δεύτερα φύσης” (Αριστοτέλης).
Κατά βάθος, η συνήθεια είναι κάτι που κάνουμε χωρίς να σκεφτόμαστε πολύ. Όταν ο άνθρωπος αναλώνεται στην καθημερινότητα, χωρίς δεύτερη σκέψη, οι περισσότεροι από μας έχουμε αποκτάμε πολλές συνήθειες. Ουσιαστικά, και άθελά μας, με αυτό το τρόπο “αποφεύγουμε τις βαθύτερες ανησυχίες και τη διαπεραστική αυτοεξέταση” όπως έλεγε ο Martin Heidegger.
Ο κάθε σου πόνος, ή κάθε σου δυσκολία, είναι μια πρόκληση για να ξεφύγεις από τη συνήθεια και να ξαναβρείς την αληθινή φύση σου. Δεν είμαστε μια “αντιγραφή” κάποιων προσώπων, ας είναι και οι γονείς μας, αλλά είμαστε μοναδικοί, έχοντας τις δικές μας πεποιθήσεις ή επιθυμίες που καθορίζουν την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς μας.
“Η συνήθεια είναι το εκτροφείο των σφαλμάτων” (Βίκτωρ Ουγκώ) διότι δεν είναι στη φύση σου να μένεις απλός θεατής στο έργο που παίζεται η ζωή σου, είσαι ο πρωταγωνιστής που ελέγχει , συμμετέχει και είναι “κύριος του εαυτού του”! Ειδάλλως, “όσο περισσότερες συνήθειες, τόσο λιγότερη ελευθερια”. Όσο λιγότερη ελευθερία, τόσο περισσότερη δυστυχία. Συνεχώς, το περισσότερο χρόνο μόνο παραπονιόμαστε έχοντας εγκλωβιστεί σε μια στάση “θύματος” που δυστυχώς κάνει το πόνο δεύτερη φύση! “Το να λυπάσαι τον εαυτό σου και την κατάστασή σου δεν είναι απλά χάσιμο χρόνου, αλλά και η χειρότερη συνήθεια που θα μπορούσες να έχεις” (Dale Carnegie).
Το ξέρω, νομίζεις πως έχεις “συμβιβαστεί” με το “ρόλο” σου και ίσως χειρότερο απ’ολα, έχεις συνηθίσει το πόνο (που μπορεί να γίνει και εθισμός!). Ωστόσο, στη σημερινή ζωή δεν είσαι Εσύ, είσαι “ένας τρόπος σκέψης που έχει προκαλέσει τις δυστυχίες σου, είσαι ο τρόπος σκέψης των άλλων” (Μαρκήσιος Ντε Σαντ). Δύσκολο να κάνεις την αλλαγή στη ζωή σου, αλλά όχι ακατόρθωτη! Όλους μας, μηδενός εξαιρουμένου, μας βοηθάει να μένουμε -κατά βάθος- παιδιά στην ψυχή. Και όπως ένα παιδί καταλαβαίνει πως δεν μπορεί να κάνει παρέα με κάποια άλλα παιδιά διότι δεν χαίρεται μαζί τους, το ίδιο και εμείς πρέπει εν πρώτης να αλλάξουμε τις παρέες μας. Το πρώτο βήμα, μικρό, αλλά ουσιαστικό!
Αμέσως μετά αλλάζεις τη στάση σου στη ζωή!… Έτσι και η ζωή μπορεί να αλλάξει τη στάση της απέναντί σου. Σαν παράδειγμα σκέφτομαι ότι είμαστε καλεσμένοι σε ένα τραπέζι, καθόμαστε στη θέση μας. Εάν αλλάζεις απλώς την καρέκλα, θα είσαι πάντα επισκέπτης! Αλλά, εάν αλλάξεις τη στάση σου απέναντι στους άλλους μπορεί και να γίνεις οικοδεσπότης… Τώρα σαν οικοδεσπότης, έχοντας πλαισιωθεί με άλλες σκέψεις και βιώματα, αρχίζεις να αποδέχεσαι τις αλλαγές που σου φέρνει η ζωή. Μην αμφιβάλλεις ότι θα υπάρχουν αλλαγές, διότι είσαι προικισμένος με το χάρισμα της δημιουργικότητας και, έτσι, όταν αλλάζει η διάθεσή σου, αλλάζουν οι σκέψεις, αλλάζεις Εσύ. Πολλές φορές αναρωτιέμαι “φοβόμαστε τον εαυτό μας, ή τους άλλους;”
“Γίνε εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις γύρω σου” και μάθε να κοιτάς μέσα σου, διότι…“όποιος κοιτάζει προς τα έξω ονειρεύεται, όποιος κοιτάζει μέσα του ξυπνάει!” (Karl Jung).
Πηγή : π. Σιλουανός Βισάν – enallaktikidrasi.com
