Γνώριζα εδώ και χρόνια ότι ήθελα να γίνω δικηγόρος. Μου φαινόταν μια τόσο σημαντική εργασία, που θα μου έδινε κύρος• αν και απαιτητική, θα μου προσέφερε εξαιρετική ανταμοιβή και πνευματική πρόκληση. Τίποτα δεν μου φαινόταν πιο πολύτιμο από το να μπορώ να ερμηνεύω το νόμο και να τον υπερασπίζομαι. Είχα φιλοδοξία και ήθελα να κάνω τον κόσμο καλύτερο.
Καθώς προετοιμαζόμουν για τη μελλοντική μου καριέρα, πίστευα ότι θα ήταν καλή ιδέα να αποκτήσω εμπειρία εργαζόμενη σε μια νομική εταιρία, ώστε να έρθω σε επαφή με την πραγματικότητα του επαγγέλματος. Μετά από ένα καλοκαίρι εργασίας σε μια πολυεθνική, μου προσφέρθηκε μια καλύτερη θέση, όπου οι ευθύνες μου μετατράπηκαν από διεκπαιρεωτικές σε πιο ουσιαστικές και απαιτητικές.
Κατά τη διάρκεια του επόμενου καλοκαιριού, η προσοχή μου στράφηκε στις αιτήσεις για σχολές νομικής. Όταν ήρθε η ώρα να γράψω την προσωπική μου επιστολή για τις αιτήσεις της νομικής σχολής όμως, βρήκα εμπόδιο.
Ένιωσα αναπάντεχα να έχω «κολλήσει», ανίκανη να σκεφτώ ακόμα και μία πρόταση. Ήταν πολύ σπάνιο για εμένα, καθώς η Έκθεση ήταν ένα από τα αγαπημένα μου μαθήματα στο σχολείο. Γιατί λοιπόν οι λέξεις δεν έβγαιναν από μέσα μου;
Ένιωθα αποθαρρυμένη και συγχυσμένη και ζήτησα τη συμβουλή της μητέρας μου. Μου υπενθύμισε το κίνητρο και την αποφασιστικότητά μου, αλλά επίσης μου είπε με τον δικό της τρυφερό τρόπο ότι ίσως η ανικανότητά μου να γράψω αυτή την επιστολή να οφειλόταν σε ένα σημάδι που να μου έδειχνε ότι δεν ήταν γραφτό να γίνει.
Άφησα λοιπόν στην άκρη τις λέξεις και άρχισα να συλλογίζομαι. Έφτιαξα μια λίστα με τα συν και τα πλην. Και ύστερα άφησα το νου μου ελεύθερο. Η απάντηση ξαφνικά εμφανίστηκε και συνειδητοποίησα ότι η νομική σχολή δεν ήταν για εμένα. Όχι ότι δεν θα τα κατάφερνα, αλλά η καρδιά μου γνώριζε ότι δεν το ήθελε, όσο κι αν το φιλόδοξο πλάσμα μέσα μου προσπαθούσε να με πείσει για το αντίθετο.
Δεν ήταν το μονοπάτι μου αυτό. Επίσης η καρδιά μου ήξερε ότι δεν ήμουν βαθιά και πραγματικά παθιασμένη για αυτό το απαιτητικό πρόγραμμα και ούτε θα θυσιαζόταν στο όνομα της πίεσης και του στρες. Θα άξιζε τον κόπο; Όχι, δεν ήμουν βέβαιη.
Μετά από αυτή την επιφοίτηση, ένιωσα εσωτερική γαλήνη και φυσικά ανακούφιση. Όταν σκέφτηκα ξανά τι ήθελα να κάνω με τη ζωή μου, αποφάσισα να επιστρέψω στις βασικές μου σπουδές και να πάρω το πτυχίο στις Πολιτικές επιστήμες. Πριν από περίπου ένα χρόνο, άρχισα να ακούω podcasts σχετικά με πολιτικά ζητήματα και άρχισα να νιώθω το πάθος μέσα μου να ξυπνά. Ξαφνικά, ήξερα ότι αυτό ήθελα να κάνω.
Συνειδητοποίησα ότι έχω την ευκαιρία να διεξάγω έρευνες, να αναλύω και να δημοσιεύσω δεδομένα, να καταστρώνω προτάσεις αλλαγών και να βοηθήσω στη διαμόρφωση του νόμου, η οποία διακατέχεται από μια τρομερή περίπλοκη διαδικασία. Τελικά, μπορούσα να κάνω τη διαφορά.
Όλα αυτά φυσικά σημαίνουν αλλαγές και σκληρή εργασία – μπορεί να χρειαστεί να μετακομίσω σε άλλη πόλη, να συμβιβαστώ με μια άλλη εργασία για να βγάζω στην αρχή τα έξοδά μου, να χτίσω την καριέρα μου από το μηδέν. Αλλά η σκέψη αυτή για πρώτη φορά μου δημιούργησε έναν πρωτόγνωρο ενθουσιασμό, ήμουν έτοιμη γι’ αυτό.
Ο καθένας από εμάς πρέπει να χαρτογραφήσει τη δική του πορεία και να καθορίσει το δικό του πεπρωμένο, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Ορισμένες φορές το μονοπάτι είναι μπροστά μας και τα βήματα είναι μετρημένα. Άλλες φορές, είναι λιγότερο βέβαιο και μπορεί να σκοντάφτουμε.
Με κανέναν τρόπο δεν τα έχω ανακαλύψει όλα, αλλά σε αυτό το σημείο νιώθω βέβαιη για το τι μπορώ να καταφέρω στο μέλλον. Οι στόχοι μου είναι ξεκάθαροι. Αυτό που έμαθα απ΄ όλο αυτό είναι η εμπιστοσύνη: εμπιστοσύνη στο σκοπό μας, εμπιστοσύνη στην καρδιά και στη διαίσθησή μας. Αυτά τα συναισθήματα υπάρχουν εδώ για έναν λόγο και αν τα ακούσετε, θα σας οδηγήσουν εκεί που είστε προορισμένοι να φτάσετε.
Πηγή : enallaktikidrasi.com
