Να ξαναρχίζεις λοιπόν, να κάνεις εκείνο το βήμα, ξεχνώντας ποιος είσαι και το που βρίσκεσαι.
Για να αδιάσει το μέσα σου και να γεμίσει αλλιώς.
Να ξαναρχίζεις, έχοντας όπλο το παρόν και σοφία το παρελθόν.
Και θα δεις ότι μόνο έτσι θα μάθεις την κατανοήση, για να δημιουργήσεις με σιγουριά το μέλλον.
Να ξαναρχίζεις, όσο χαμηλά και αν έχεις πέσει στο τώρα.
Όσες πληγές και αν σου έχουν χαράξει.
Όσο σκοτάδι και αν έχεις βιώσει.
Να μαζεύεις τα κομμάτια σου και να πηγαίνεις στην αρχή σου.
Να ξαναρχίζεις, όσο και αν ο πόνος, σε έχει αποδυναμώσει.
Θυμήσου ότι το αύριο, σου δίνει μια δεύτερη ευκαιρία.
Μια δεύτερη ζωή.
Να ξαναρχίζεις και να χαμογελάς τόσο δυνατά που η σκιά του φόβου να τρομάξει και να φύγει.
Στη θέα του ήλιου ακόμα κι αυτή θα κάνει πιο πέρα.
Να ξαναρχίζεις και να συγχωρείς το παρελθόν σου.
Τους ανθρώπους του, τις επιλογές σου.
Διότι, κανείς δεν ξέρει πώς ακριβώς να παίξει.
Δεν υπάρχει σκηνοθέτης για το έργο μας.
Όλα αυτοσχεδιασμός είναι.
Ό,τι φέρει η στιγμή.
Μονάχα την αδράνεια μην αγαπήσεις.
Διότι, θα σε προδώσει.
Να ξαναρχίζεις και να ερωτεύεσαι με δύναμη.
Να διεκδικείς χωρίς δόση εγωισμού αλλά από βαθιά ανάγκη για να νιώσεις επιτέλους.
Να αγαπάς και να μοιράζεσαι.
Όσο και αν πληγώθηκες και προδόθηκες, πάντα υπάρχει χώρος στη ζωή να ξαναζήσεις.
Πηγή : enallaktikidrasi.com
