Οι αγάπες έρχονται και φεύγουν, πάντα όμως υπάρχει αυτός ο έρωτας που έχει στιγματίσει την ύπαρξή σου. Αυτό το ένα άτομο που κάθε πρωί, τρέχει το πρόσωπό του στο μυαλό σου κι η πρώτη τζούρα απ’ το τσιγάρο σου είναι στο όνομά του.
Κάτι που για όλους μας είναι γνώριμο. Κανείς θα το αποκαλούσε μαγικό. Αυτό το δέσιμο με έναν άνθρωπο που σε κάνει να ξεχνάς να αναπνεύσεις. Δεν ενδιαφέρεσαι για τίποτα γύρω σου, ο κόσμος σου φαίνεται ασήμαντος, γιατί όλο τον κόσμο τον βλέπεις στα μάτια του ή τον έβλεπες.
Δεν έχει σημασία αν είναι εδώ ή αν ήταν εδώ, ίσως να μην ήταν και ποτέ. Ξέρεις όμως πως θα έρθει στη ζωή σου κάποια στιγμή για να την ταράξει. Νιώθεις πως οι ψυχές σας συνδέονται με μια μικρή λεπτή κλωστή κι αυτό σας κάνει να μην μπορείτε να μείνετε μακριά. Κάνετε έpωτα με τα μάτια.
Αν βρεθείτε μαζί σε ένα δωμάτιο, όλοι οι υπόλοιποι θα καταλάβουν πως εκείνη τη στιγμή είναι λες και τα σώματά σας ενώνονται, εσείς βέβαια ακόμα θα αναρωτιέστε. Όταν βρίσκεστε κοντά ο ένας στον άλλο, το πάθος είναι τόσο έντονο που τίποτα δεν μπορεί να σας σταματήσει από αυτό που η φύση όρισε.
Στο τέλος όμως αφού ηρεμήσει η επιθυμία και των δυο σας να κατασπαράξετε τα σώματά σας και να γίνετε ένα, μπορείτε να μιλάτε για όνειρα κι απορίες, για στιγμές άσχημες και μέρη ουτοπικά. Αρκεί να ακούτε τη φωνή του άλλου κι όλα είναι καλά, συνήθως οι συζητήσεις σας κρατούν περισσότερο απ’ το σeξ και τις απολαμβάνετε πιο έντονα. Μαζί νιώθετε ολόκληροι, συναίσθημα σπάνιο.
Είναι η πιο όμορφη σχέση που μπορούν να έχουν δύο άνθρωποι, η πιο αληθινή. Οι άνθρωποι όμως απ’ τη φύση τους, ό,τι αληθινό το φοβούνται. Έτσι κι εσείς χωρίζετε γιατί κάτι χαλάει, κάτι πάει λάθος. Τα καλύτερα ζευγάρια χωρίζουν χωρίς κανέναν απολύτως λόγο μιας και δεν μπορούν να αντέξουν την «τελειότητα» της σχέσης τους.
Χάνεστε και το κενό που μένει είναι πια τεράστιο. Όποιος και να ξαπλώσει δίπλα στο κρεβάτι σου, δεν είναι το ίδιο. Όσο βρίσκεστε σε απόσταση τα αισθήματα μεγαλώνουν. Η ζωή προχωράει και γνωρίζεις καινούρια άτομα και συμβιβάζεσαι, κάνεις πράγματα μαζί τους, γυρνάς τον κόσμο, αποκτάς χρήματα, πλέον έχεις ό,τι επιθυμούσες. Κάτι λείπει όμως.
Αυτό το κάτι που λείπει, σε κρατάει πάντα μισό βήμα πίσω. Του φωνάζεις πως το ξέχασες, πως δεν το χρειάζεσαι, πως πλέον μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό. Αυτό γελάει καθώς σε κοιτάει να παλεύεις με τον εαυτό σου για κάτι που έχει τελειώσει, κάτι που πλέον ανήκει στο παρελθόν. Όμως κάποιες αγκαλιές δεν ξεχνιούνται, κάποια «Σ’ αγαπάω» έχουν γραφτεί με ανεξίτηλο μελάνι και κανείς και τίποτα δεν κατάφερε να τα σβήσει.
Ο έpωτας ξεθυμαίνει, δε χάνεται. Δεν είναι πάγος να λιώσει, είναι φωτιά που φουντώνει και σε καίει ολόκληρο. Έτσι και γι’ αυτά τα άτομα, δε θα σταματήσεις ποτέ να νιώθεις τον έpωτα να σιγοκαίει.
Είναι αυτοί που αν μια μέρα ερχόντουσαν έξω απ’ την πόρτα σου, θα παρατούσες τα πάντα για να είσαι μαζί τους. Θα τα έκανες όλα ποuτάνα για μια ακόμη στιγμή ευτυχίας. Θα σε κάνανε για μια τελευταία φορά να πετάς ανάμεσα σε αγγέλους και θα σε προσγείωναν απότομα στον Άδη.
Αυτά τα άτομα ίσως και να είναι η καταστροφή σου, η πιο γλυκιά απότομη πρόσκρουση στο έδαφος. Μάντεψε όμως∙ πάντα αξίζει να πονάς για έναν μεγάλο έpωτα.
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Τεκέλογλου: Πωλίνα Πανέρη
