Ήρθε αιφνιδιαστικά και έφυγε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αναπάντεχα.
Σήμερα, 18 Φεβρουαρίου, συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τον τραγικό θάνατο του Παντελή Παντελίδη, του λαϊκού τραγουδιστή και τραγουδοποιού που αγάπησε έντονα όλη η Ελλάδα.
Τα φώτα της σκηνής έσβησαν για τον ίδιο, όμως ο Παντελής Παντελίδης μας κρατά ακόμα συντροφιά με τα τραγούδια της σύντομης αλλά επιτυχημένης δισκογραφίας του.
Απασχόλησε περισσότερο από όλους, μίλησε λιγότερο από όλους.
Ο Παντελής Παντελίδης ήταν η ονειρική περίπτωση του αυτοδημιούργητου – αυτοδίδακτου μουσικού και τραγουδιστή που κατέκτησε μέσα σε μία νύχτα ολόκληρη τη χώρα.
Ήταν το έμφυτο φωνητικό ταλέντο, ο αυθορμητισμός στη γραφή που ήταν αναπόφευκτο να μην προσελκύσει τη συζήτηση. Ήταν ο σκληροτράχηλος υπαξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού που άλλαξε προορισμό και βρέθηκε στις σημαντικότερες δισκογραφικές εταιρείες και στα λαμπερότερα νυχτερινά κέντρα.
Ήταν ο ευαίσθητος τραγουδιστής που άγγιξε με αμεσότητα ένα αξιοσημείωτο αριθμητικά κομμάτι του κοινού, το οποίο του εξέφρασε πρωτόγνωρη αγάπη με τις πιο απίθανες αφιερώσεις σε γκράφιτι, τατουάζ και προσωπικά αντικείμενα.
Ανέτρεψε τα δεδομένα, σάρωσε, απομυθοποίησε το στερεότυπο των αστέρων. Συνθετικά πάτησε πάνω σε καθαρές φόρμες του λαϊκού τραγουδιού, διατηρώντας γνήσια και ανόθευτα τα ακούσματά του.
Ήταν το «φαινόμενο», ο χαρακτηρισμός που το απέδωσαν τα μέσα ενημέρωσης.
Ο Παντελής Παντελίδης ήταν ο άνθρωπος που μίλησε στις καρδιές μας, ο τραγουδιστής που έκανε θραύση, ο δημιουργός που έδωσε πνοή στο λαϊκό τραγούδι και στο τέλος μας γέμισε θλίψη.
Η ημέρα που δεν θα ξεχάσουμε
18 Φεβρουαρίου 2016… Η ημέρα που θα θέλαμε όλοι να ξεχάσουμε, που θα θέλαμε όλοι να μην είχε συμβεί. Όμως είμαστε υποχρεωμένοι να θυμόμαστε εκείνο πρωινό που σκόρπισε βαθιά οδύνη σε όσους αγάπησαν τον Παντελή Παντελίδη και τον ρίζωσαν ακόμη βαθύτερα στις καρδιές μας.
Η ημέρα που σίγησε για πάντα η φωνή που είχε αγγίξει τις ψυχές μας.
Ο χρόνος κυλά… Για άλλους αργά και βασανιστικά, για άλλους ευκολότερα. Ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές, λένε. Όμως η επούλωση των πληγών ίσως έρχεται με τη λησμονιά.
Λένε, επίσης, ότι όσο δε ξεχνάμε όλα παραμένουν ζωντανά. Η μουσική έχει την ιδιαιτερότητα αυτή. Μας κρατά σε επαφή με φωνές που κάποια στιγμή μας εγκαταλείπουν, είτε φυσιολογικά – αργά είτε βίαια – νωρίς.
Τα τραγούδια μένουν πίσω με έναν άχαρο ρόλο: Να αποτρέψουν τη λήθη.
Πηγή : Hit Channel
