Ο Παρασκευάς Θεοδοσίου είναι λιγομίλητος, διακριτικός και προσγειωμένος, που «λύνεται» μόνο όταν αρχίζει να χορεύει. «Η απόφαση να δηλώσω συμμετοχή ήταν εντελώς αυθόρμητη.
Ουσιαστικά, η μητέρα μου ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με παρότρυνε. Με πρόλαβε πριν καν της εκφράσω την επιθυμία μου», λέει στο κυπριακό περιοδικό Down Town και τον Παντελή Παναγιώτου.
«Οι συμμαθητές μου χάρηκαν πολύ που με είδαν στην τηλεόραση. Ήταν υποστηρικτικοί και μου έδιναν συμβουλές, ενώ όταν με συνάντησαν από κοντά μου είπαν πολύ θετικά σχόλια».
Και η προβολή; Τα φώτα και οι κάμερες, δεν σε φόβισαν; «Το σκεφτόμουν για να είμαι ειλικρινής. Είχα ένα άγχος, όμως, δεν το έβαλα κάτω. Είπα πως θέλω να δοκιμάσω αυτή την εμπειρία κι όπου βγει». Άλλωστε, το «μικρόβιο» του χορευτή το απέκτησε από πολύ μικρή ηλικία. «Χορεύω από έξι χρονών. Στην αρχή, ξεκίνησα να παρακολουθώ διάφορα στην τηλεόραση και κατόπιν προσπαθούσα να μιμηθώ αυτά που έβλεπα, κάνοντας αυτοσχέδιες φιγούρες. Η μητέρα μου κατάλαβε ότι είχα κάποια κλίση σ’ αυτό και αποφάσισε να με γράψει σε σχολή χορού», μου εξηγεί, ενώ τα γαλαζοπράσινα μάτια του «καρφώνουν» τον ορίζοντα. Ξεκίνησε με hip hop και πέρασε σταδιακά στο latin, ενώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια παρακολουθεί μαθήματα μπαλέτου και σύγχρονου χορού.
Το εβδομαδιαίο πρόγραμμά του είναι αρκετά βεβαρημένο, με τις πρόβες χορού να ξεπερνούν τις δέκα ώρες τη βδομάδα. Όσο για το σχολείο και τη σχέση του με τα μαθήματα;
«Στο σχολείο είμαι μέτριος μαθητής. Δεν μου αρέσουν τα μαθήματα. Προτιμώ να κλείνω τα βιβλία και να αξιοποιώ τον χρόνο μου χορεύοντας», διευκρινίζει χωρίς δισταγμό και αποκαλύπτει, ταυτόχρονα, τα επαγγελματικά του όνειρα. «Θα ήθελα να σπουδάσω χορό. Το έχω αποφασίσει δηλαδή και θα πάω στην Αγγλία. Το όνειρό μου είναι να ανοίξω τη δική μου σχολή χορού».
Κι απ’ το «So you think you can dance» τι περιμένει; «Σίγουρα θέλω να φτάσω μέχρι το τέλος, να έχω μια καλή πορεία μέσα από τα live και γιατί όχι και να κερδίσω. Πάνω από όλα, όμως, το κάνω για την εμπειρία κι ό,τι προκύψει».
