Η Ελευθερία Πάλλα είναι 18 ετών και σπουδάζει χορό. Η αδερφή της, Έλενα Πάλλα, είναι 21 ετών και σπουδάζει σκηνοθεσία στη σχολή Σταυράκου. Η Ραφαέλλα Λιαπάκη είναι 19 ετών και σπουδάζει ηχοληψία. Οι τρεις αυτές κοπέλες φοιτούσαν στο Μουσικό Σχολείο Πειραιά, αλλά παρέα άρχισαν να κάνουν μετά το τέλος των μαθητικών χρόνων. Ήταν τότε που τις ένωσε η αγάπη για την ασιατική κουλτούρα, πρώτα της Ιαπωνίας μέσω των άνιμε και κατόπιν της Κορέας μέσω των ταινιών της, της ποπ μουσικής της, αλλά και του υψηλού επιπέδου των παραγωγών της. ”Μας ενδιέφερε πολύ ο χώρος του θεάματος και καταλάβαμε ότι στην Κορέα τα πράγματα είναι πολύ μπροστά σ’ αυτό το πεδίο” δηλώνει η Έλενα, η μεγαλύτερη της παρέας, για να προσθέσει η Ραφαέλλα: ‘‘Βλέπαμε στην πρώιμη εφηβεία πολλές κορεάτικες σειρές, όπου οι ηθοποιοί ήταν συνήθως και τραγουδιστές ή μέλη συγκροτημάτων. Έτσι, σιγά – σιγά αρχίσαμε ν’ ακούμε κορεάτικη μουσική και τραγούδια”!
Οι R2E (από το αρχικό ”R” του ονόματος της Ραφαέλλας και τα δύο ”Ε” της Ελευθερίας και της Έλενας) κόλλησαν τόσο με τα κορεάτικα που αρχικά δεν είχαν πρόβλημα να τραγουδάνε σ’ αυτή τη γλώσσα, χωρίς να τη μιλάνε. Το έψαξαν και ανακάλυψαν μέσω διαδικτύου έναν διαγωνισμό τραγουδιού της κορεάτικης τηλεόρασης, στον οποίο μπορούσαν να συμμετάσχουν πολλοί καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο με ένα τραγούδι στα κορεάτικα. Αυτή ήταν η αφορμή να ασχοληθούν εκτενώς με τη γλώσσα και να μην τραγουδούν αντιγράφοντας απλά την προφορά και διαβάζοντας τις αγγλικές μεταφράσεις των στίχων. Μάλιστα, η Ραφαέλλα σπουδάζει αυτόν τον καιρό κορεάτικα, καθώς σκοπεύει να αναζητήσει εκεί την τύχη της ως ηχολήπτρια σε ραδιοφωνικούς σταθμούς ή στούντιο.
Αν και θεωρούν μοναδική εμπειρία την ακρόαση παραδοσιακής κορεάτικης μουσικής – το πώς αυτή ερμηνεύεται και το ποια όργανα χρησιμοποιούνται – εκείνες ασχολούνται κυρίως με pop covers στα κορεάτικα. Μου εξηγούν πως η έννοια ”ποπ” είναι διφορούμενη στην Κορέα, εφόσον καθετί ξενικό και διάσημο ονομάζεται ”ποπ”. Επομένως, η καθεμία τους και τραγούδια από το χώρο του ”ροκ” ή και της ”τζαζ” να επιλέξει προς διασκευή στα κορεάτικα, πάλι ”ποπ” μουσική θα φτιάχνουν για τους Κορεάτες. Πώς κατόρθωσαν όμως να εμφανιστούν στην κρατική κορεάτικη τηλεόραση; Μέσω ενός on line διαγωνισμού που έγινε στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2014 προκρίθηκαν ανάμεσα σε 72 χώρες! Μπήκαν στους 15 φιναλίστ και ταξίδεψαν για τον τελικό στην Κορέα! ”Για μία εβδομάδα ζήσαμε στα παρασκήνια ολόκληρης κυριολεκτικά της κορεάτικης μουσικής βιομηχανίας” αναπολεί με νοσταλγία η Ελευθερία. Ηχογράφησαν το τραγούδι τους σε στούντιο με όλες τις επαγγελματικές προδιαγραφές, συμμετείχαν σε τηλεοπτικά γυρίσματα, μέχρι και παραδοσιακά ρούχα φόρεσαν για τις ανάγκες μίας εμφάνισης τους. Αξέχαστη ωστόσο θα τους μείνει η εμπειρία της ζωντανής παρουσίασης του τραγουδιού τους που έγινε μπροστά σε 48.000 ανθρώπους! ”Υπήρχαν τουλάχιστον οχτώ κάμερες στραμμένες πάνω μας” αφηγείται η Έλενα, ”κι ένα σωρό άνθρωποι ασχολούνταν με τα μαλλιά και το μακιγιάζ μας”. Ρωτάω τα κορίτσια για το τραγούδι τους, το ”You don’t love me” – ο τίτλος δεν είναι και τόσο κορεάτικος. Με πληροφορούν πως οι Κορεάτες τραγουδούν πάντα στα αγγλικά το ρεφραίν ενός διεθνούς σουξέ, ασχέτως αν όλο το υπόλοιπο κομμάτι αποδίδεται στα κορεάτικα.
Ενδιαφέρον, επίσης, παρουσιάζουν και οι μαρτυρίες των R2E για την κορεάτικη νεανική κουλτούρα: Όταν κάποιος θα βγει στην τηλεόραση κι έχει τατουάζ, θα πρέπει να τα κρύψει! Ένα κορίτσι, ενώ μπορεί να κυκλοφορεί στο δρόμο με καυτό σορτς χειμώνα – καλοκαίρι, πάντα φροντίζει να μη φαίνονται το στήθος, η πλάτη και οι ώμοι! Το παράδοξο είναι ότι οι πλαστικές εγχειρήσεις αποτελούν μέρος όχι απλά της καθημερινότητας των Κορεατών, αλλά έως και της ενηλικίωσης τους! Όπως μου εξηγεί η Έλενα, ”πολλοί πατεράδες κάνουν δώρο στις κόρες τους όταν συμπληρώσουν τα 18 τους, μια πλαστική επέμβαση για να διορθώσουν είτε τη μύτη τους, είτε τα μάτια τους”! Κι όταν εκφράζω την απορία τι μπορεί νά’χουν τα μάτια των κοριτσιών εκεί πέρα, μαθαίνω πως τα θέλουν να μην είναι πολύ σχιστά για να μοιάζουν περισσότερο στα κορίτσια της Δύσης!
Σημειωτέον, έχουν τόσο πολύ ως πρότυπο την ομορφιά οι Κορεάτες ώστε συχνά οδηγούνται σε ακραίες συμπεριφορές: ”Ήμασταν στο μετρό” λέει η Ελευθερία ”και υπήρχε πινακίδα – διαφήμιση κέντρου πλαστικών επεμβάσεων που έλεγε Πόσο ακόμη θα ζεις μ’ αυτή τη μύτη ή αυτά τα χείλη ή τα μάτια; Μία είναι η λύση: Το ινστιτούτο μας” (γέλια). Απ’ την άλλη, σύμφωνα με τη Ραφαέλλα, η θέση της γυναίκας είναι κάπως υποβιβασμένη. Υπάρχουν πάρκινγκ στην Κορέα που φέρουν το σήμα του γυναικείου φύλου και είναι αρκετά μεγαλύτερα σε έκταση από τα άλλα, των ανδρών. ”Νιώσαμε προσβολή όταν το είδαμε αυτό” προσθέτει η Έλενα, μέχρι που τους εξήγησαν ότι είναι για καλό, αφού οι γυναίκες δεν είναι καλές οδηγοί συνήθως ή δυσκολεύονται στο παρκάρισμα και οι άνδρες παίζουν τον προστατευτικό τους ρόλο! Όσο για το σεξ, αυτό αποτελεί άλλο μεγάλο ταμπού ακόμη και μεταξύ των νέων. Τα κορίτσια ειδικά ποτέ δε μιλάνε μεταξύ τους για το θέμα, ενώ όποτε θα θελήσουν ν’ αποκτήσουν την πρώτη σεξουαλική εμπειρία με αγόρι, σίγουρα αυτό θα συμβεί σε κάποια εκδρομή που θα μπορέσουν να κοιμηθούν μαζί. Μέχρι τα 18 τους δεν έχουν άλλη ασχολία πέραν των διαβασμάτων τους. Κι αν η ερωτική τους ελευθερία ξεκινά στα 18 τερματίζεται στα 26, στην ηλικία δηλαδή που η κορεάτικη κοινωνία επιβάλλει τον γάμο! Δεν είναι τυχαία, έτσι, δύο πράγματα: Το ό,τι η φράση ”Πήγα εκδρομή με τον τάδε” σημαίνει ό,τι ένα κορίτσι το ”έκανε” με ένα αγόρι και το ό,τι τα ξενοδοχεία που συνευρίσκονται τα ζευγαράκια, μια και μέχρι τα 26 είναι υποχρεωμένα να ζουν με τους γονείς τους, θεωρούνται κακόφημα και δαχτυλοδεικτούμενα! Η περιορισμένη ερωτική ζωή των νέων, πάντως, είναι αυτή που πιθανώς οδήγησε τους Κορεάτες να φτιάξουν Μουσεία Σεξ όπου οι επισκέπτες μαθαίνουν για τις στάσεις του σεξ και μυούνται στα ερωτικά βοηθήματα και παιχνίδια.
Κατά τα άλλα, πολλοί ήταν εκείνοι που αντιμετώπισαν με καχυποψία τα τρία κορίτσια όταν γύρισαν από το ”ταξίδι ζωής” στην Κορέα. ”Ξέρεις πως πάνε αυτά” μου εξομολογείται η Έλενα, ”γιατί αυτές και όχι εμείς και τι βίσμα είχανε κλπ. Κυρίως από συνομήλικους μας μουσικούς ακούστηκαν τέτοια σχόλια. Εμείς όμως ήταν η δεύτερη χρονιά που δηλώσαμε συμμετοχή στο διαγωνισμό ύστερα από μια παταγώδη αποτυχία μας, άρα ξέραμε πολύ καλά πια τους κανόνες του παιχνιδιού τους. Ήμασταν διατεθειμένες να κάνουμε τα πάντα για να φτάσουμε στον τελικό! Από πλευράς φωνής και ερμηνείας, μην παρεξηγηθούμε κιόλας” (γέλια). Όσο για τις επιρροές τους: Οτιδήποτε άλλο εκτός από ελληνική μουσική, την οποία σπούδασαν παρ’ όλα αυτά στο Μουσικό Σχολείο. Η Έλενα δηλώνει επηρεασμένη από την Αφροαμερικανίδα Τζένιφερ Χάτσον που έπαιξε στην ταινία ”Dreamgirls” και τραγουδάει κυρίως r’ n’ b και funky. ”Αγαπημένη χροιά” της Ελευθερίας είναι αυτή της Αμερικανίδας ηθοποιού, τραγουδίστριας και χορεύτριας Σάτον Φόστερ, μία ”φωνή – character”, όπως μου λέει χαρακτηριστικά. Η Ραφαέλλα, αντιθέτως, θεωρεί δύσκολο να βρει ποια ξένη σύγχρονη φωνή την έχει συναρπάσει, εφόσον συνεχίζει σπουδές στο κλασικό τραγούδι. Και στις τρεις, πάντως, μην τους πεις για λαϊκά, έντεχνα και ρεμπέτικα. ”Εντάξει” παραδέχεται η Έλενα, ”μας αρέσει να ακούμε ρεμπέτικα όταν είμαστε έξω, και στο Μουσικό Σχολείο μάθαμε τον Χατζιδάκι, αλλά δεν τη βρίσκουμε με ελληνικά έντεχνα ή λαϊκοπόπ, αυτή είναι η αλήθεια”… Αξιοσημείωτο είναι πως μετά από τη συμμετοχή των R2E αυξήθηκε κατακόρυφα το ενδιαφέρον ελληνικών φαν – κλαμπς για την κορεάτικη ποπ μουσική. Ήταν η πρώτη φορά, άλλωστε, που η Ελλάδα εκπροσωπήθηκε σε έναν τέτοιο ασιατικό διαγωνισμό.
Η συζήτηση με τις R2E φτάνει σιγά – σιγά προς το τέλος της, θέλοντας να ικανοποιήσω την περιέργεια μου για το τι έκαναν και πως προχώρησαν ένα χρόνο μετά την προβολή τους από την κρατική κορεάτικη τηλεόραση. Ο λόγος στην Έλενα: ”Φτιάξαμε το κανάλι μας στο YouTube και κάθε εβδομάδα ανεβάζουμε και κάποιο καινούργιο cover στα κορεάτικα. Σταδιακά προχωρήσαμε και σε covers τραγουδιών στα αγγλικά για να αξιοποιήσουμε τις φωνητικές μας ικανότητες. Σκοπεύουμε να γράψουμε ένα πρώτο δικό μας τραγούδι στα αγγλικά και όχι δυστυχώς στα κορεάτικα, αφού αυτή τη στιγμή μπορούμε να τα μιλάμε, αλλά όχι και να γράφουμε. Είμαστε και από 18 μέχρι 21 ετών, δε νομίζω ότι έχουμε εμπειρίες ζωής για να γράψουμε κάτι μεγάλο με την έννοια του περισπούδαστου”. ”Μας έκανε καλό όμως η εμπειρία της Κορέας”, συνεχίζει η Ραφαέλλα, ”μάθαμε από πρώτο χέρι τα στάδια κατασκευής ενός τραγουδιού μέχρι και το βίντεο-κλιπ που θα το προωθήσει”. Και καταλήγει η Ελευθερία: ”Δουλεύουμε ομαδικά και θέλουμε το τραγούδι να βγει απ’ όλες μας! Η Έλενα έχει ειδικευθεί στις ενορχηστρώσεις, η Ραφαέλλα γράφει στίχους κι εγώ βοηθάω στις συνθετικές ιδέες. Κι όποτε έχουμε κάποιο cover έτοιμο, η Ραφαέλλα το ηχογραφεί, η Ελευθερία σκηνοθετεί το κλιπάκι κι εγώ μας χορογραφώ”. Θα τολμούσαν ποτέ να μεταφέρουν ένα κορεάτικο τραγούδι στα ελληνικά; ”Τό’χουμε ήδη κάνει” πετάγεται η Έλενα και γελάνε συνεννοημένα. ”Υπήρχε ένα κορεάτικο τραγούδι που μιλούσε για έναν ερωτικό χωρισμό μεσ’ στη βροχή κι εμείς το κάναμε στα ελληνικά να μιλάει για το πολύ αγαπημένο μας σουβλάκι”.
Πηγή: lifo.gr
