Οι διασκευές είναι σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία. Μεταφέρουν από εποχή σε εποχή νότες, διαθέσεις και ρυθμούς επιδιώκοντας ισορροπίες. Και νοητές καλλιτεχνικές συμμαχίες. Τι κοινό έχει ο Ρένος Χαραλαμπίδης και ο Βαγγέλης Γερμανός; Έφεραν και οι δύο νέο αέρα στην τέχνη τους. Και αυτό ίσως παρακίνησε το Ρένο να ερμηνεύσει το “Γιο του Ανέμου” δίνοντάς του άλλη πνοή, άλλη ώθηση και ερμηνευτικά μποφόρ.
Ο “Γιος του Ανέμου” που το πρωτακούσαμε το 1985 σε στίχους και μουσική Βαγγέλη Γερμανού φαινομενικά είναι ένα αθώο τραγούδι. Από εκείνα που σφυρίζουμε το σκοπό τους αναστενάζοντας με καρδιοχτύπι, φλερτάροντας ατέλειωτα καλοκαιρινά απογεύματα, σε παραλίες, πλατείες ή μπαλκόνια. Παρόλα αυτά είναι ένα διαχρονικό τραγούδι και αποδεικνύεται σκληρό καρύδι απέναντι στο χρόνο. Είναι κάποιος ανάμεσά μας που δεν πιστεύει ότι τελικά ” ο κοσμάκης με ψωμί μόνο δεν ζει”; Πως ο έρωτας συχνά δεν μοιάζει με σημαδεμένη τράπουλα; Και ότι ο αυθεντικός εραστής είναι εκείνος που επιμένει και επανέρχεται;
Ο “Γιος του Ανέμου” δεν είναι ένα ανάλαφρο καλοκαιρινό τραγούδι. Είναι ο καημός, η επιθυμία και η πίστη στην αξία του φλερτ, που μπορεί να έχει αρχίσει να ξεθωριάζει, αλλά ο Ρένος Χαραλαμπίδης προτιμάει να αποθεώνει. Γιατί ο έρωτας είναι ο γιος του ανέμου, αν όχι ο ίδιος ο άνεμος.
[ot-video][/ot-video]
