Ο Κύπριος που έκανε όλη την Ελλάδα να μιλά για τα «έπιπλα» που έφτιαχνε στο «Master Chef», έχει βάλει στόχο της ζωής του σε πέντε χρόνια να φέρει το αστέρι Michelin στη χώρα μας. Γνωρίζοντάς τον, ξέρεις ότι θα τα καταφέρει.
Όση ώρα διασχίζω με τα πόδια την παλιά πόλη μέχρι να φτάσω στο τέρμα της οδού Ονασαγόρου, όπου έχουμε ορίσει τη συνάντησή μας, σκέφτομαι ότι για την επόμενη ώρα ίσως θα ήταν καλύτερα να διαχωρίσω τη θέση μου από τη γυναίκα που πέρασε ολόκληρη την καραντίνα της μπροστά από μια οθόνη να παρακολουθεί φανατικά το τέταρτο «Master Chef» και να ακολουθήσω πιστά το ερωτηματολόγιο της δημοσιογράφου, που έχω στην τσάντα μου.
Όλα αυτά μέχρι να ακούσω το πρώτο «Σταυρή» από κάτι αγόρια της ηλικίας του, που τον πλησιάζουν από μακριά για να του πιάσουν κουβέντα για τη Liverpool. Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής μας μέχρι την αρχή της οδού. Άνθρωποι κάθε ηλικίας διακόπτουν τη βόλτα μας, κάποιοι για να τον αγκαλιάσουν, κάποιοι για να του ζητήσουν να βγάλει μαζί τους μια φωτογραφία και κάποιοι για να του πουν απλά ότι τιμά «την Κύπρο μας».
Ο δρόμος μάς βγάζει έξω από ένα μαγειρείο, όπου αρχίζουν να του ξυπνούν μνήμες από μια κανονικότητα, που του είχε λείψει όσο καιρό ήταν κλεισμένος στο σπίτι του «Master Chef». Αν η φλυαρία μου μπορούσε να περιοριστεί με κάποιο μαγικό τρόπο στις προηγούμενες γραμμές, θα έλεγα συνοπτικά ότι ένα μεσημέρι, μιας Δευτέρας, πάνω σε ένα γεμάτο τραπέζι, σε μια πολυσύχναστη γειτονιά της Λευκωσίας, γνώρισα έναν άνθρωπο «που πίστευε στα όνειρά του, μέχρι που τα έκανε πραγματικότητα».
Αυτό που αποφασίζω στο τέλος της συνομιλίας μας ότι θα κρατήσω τελικά από τον Κύπριο «επιπλοποιό» του «Master Chef», είναι τη θερμή χειραψία του όταν πρωτοσυναντιόμαστε αλλά και την ειλικρινή χαρά του, κάθε φορά που αναφέρεται στη νίκη του φίλου του, Σταύρου Βαρθαλίτη. Γι’ αυτό και ίσως η δική του νίκη απέναντι στην εκτίμηση του κόσμου, να ήταν τελικά κάτι πολύ περισσότερο από έναν τίτλο ενός τηλεοπτικού διαγωνισμού…
Το περίμενες ότι βγαίνοντας από το «Master Chef» θα είχες μια τέτοια αντιμετώπιση;
Η αλήθεια είναι ότι η επαφή με τον κόσμο έγινε σταδιακά, επομένως είχα μια εικόνα την οποία άρχισα να επεξεργάζομαι όσο περνούσε ο καιρός. Επιστρέφοντας στο σπίτι μου, για έναν μήνα δεν πήγα πουθενά. Στις ελάχιστες φορές που έτυχε να βγω καταλάβαινα ότι ο κόσμος με αναγνώριζε, όμως, δεν το ένιωθα σε τόσο έντονο βαθμό. Τώρα που τελείωσε το παιχνίδι και άρχισα να κινούμαι ελεύθερα, αυτό που εισπράττω από τους ανθρώπους που συναντώ είναι κάτι μοναδικό, γιατί μου δείχνουν ότι τους προσέφερα όχι μόνο στο κομμάτι της μαγειρικής, αλλά και του ήθους.
Το πιο σημαντικό για μένα από την αρχή του παιχνιδιού ήταν να είμαι πρώτα άνθρωπος και μετά οτιδήποτε άλλο. Επομένως, η αντιμετώπιση που έχω απέναντι στον κόσμο, ακόμα και σήμερα που αναγνωρίζουν ποιος είμαι, παραμένει η ίδια και είναι αυτό που θα μου δώσει δύναμη από εδώ και πέρα για να κάνω τα επόμενά μου βήματα.
Ξεκίνησες με σκοπό να δείξεις τις μαγειρικές σου ικανότητες. Σήμερα, σε «ακολουθούν» 62 χιλιάδες άνθρωποι…
Τους οποίους θεωρώ συνοδοιπόρους μου στη μαγειρική μου πορεία. Αυτό που έλεγα από την αρχή της συμμετοχής μου είναι ότι εγώ μπήκα στο «Master Chef» για να μαγειρέψω. Στην ίδια κατηγορία τοποθετώ και τον Σταύρο αλλά και τον Τζον. Τώρα, πόση απήχηση μπορεί να έχει ένας γνωστός σεφ προς τον κόσμο έξω αλλά και προς τα social media είναι επίσης πολύ σημαντικό. Όπως εγώ παρακολουθώ σεφ εντελώς άγνωστους σε μένα και με επηρεάζουν, έτσι θα ήθελα και όλους αυτούς τους ανθρώπους που με ακολουθούν να μπορώ να τους επηρεάσω θετικά με τον δικό μου τρόπο.
Έχεις κρατήσει πράγματα που σου λένε;
Τα μηνύματα που λαμβάνω καθημερινά είναι αμέτρητα. Θα σου πω για πλάκα, ότι το πιο συχνό πράγμα που με ρωτάνε όταν μου στέλνουν μήνυμα, είναι το ζώδιό μου. Στη διαπροσωπική επαφή, κάτι που μου έκανε εντύπωση όταν περπατούσα με τους συνεργάτες μου στην Αθήνα ήταν η ερώτηση αν έκανα πίσω για να χαρίσω τον τίτλο στον Βαρθαλίτη, γιατί πίστευαν -ακόμα και οι Ελλαδίτες- ότι εγώ θα ήμουν ο επόμενος «Master Chef», λόγω του ότι -όπως μου έλεγαν- συμπλήρωνα όλο το πακέτο. Αυτό που τελικά θα κρατήσω, είναι τη στήριξη όλων αυτών των ανθρώπων, που είναι πολύ πιο σημαντική ακόμα και από τον τίτλο του «Master Chef». Ας μην ξεχνάμε, και το λέω χαριτολογώντας, ότι ο πρώτος έχει και μια κατάρα.
Ο Πετρετζίκης, o πρώτος Έλληνας MsterChef, είναι πρότυπο για σένα;
Είναι ο πρώτος και θα παραμένει πάντα στη μνήμη του κόσμου ως τέτοιος. Ποιος δεν τον θαυμάζει και δεν τον αγαπά; Ο Πετρετζίκης ξεκίνησε από μάγειρας και έγινε ο πιο μεγάλος επιχειρηματίας στο φαγητό στην Ελλάδα και μπράβο του. Ήταν πάντα πρότυπο για μένα ο Άκης Πετρετζίκης, γιατί έχει τη δική του ταυτότητα, όπως και εγώ θέλω να χτίσω τη δική μου. Σίγουρα «κλέβω» κάποια κομμάτια με τον δικό μου τρόπο, όμως, η ταυτότητα είναι Σταυρής και όχι Άκης.
Μπαίνοντας στο «Master Chef», είχες πει ότι το κάνεις για να αποκαταστήσεις μαγειρικά το όνομα της Κύπρου. Σήμερα, νιώθεις ότι πέτυχες τον στόχο σου;
Εμείς οι Κύπριοι όταν πηγαίνουμε σε κάποιο παιχνίδι νιώθουμε ότι εκπροσωπούμε την πατρίδα μας, γι’ αυτό και θέλω να συγχαρώ γενικά όσους συμμετείχαν πριν από εμένα. Στη δική μου περίπτωση, ένιωθα ένα πολύ μεγάλο βάρος, όλους αυτούς τους πολύ σπουδαίους σεφ που δούλεψα τόσα χρόνια μαζί τους, να καταφέρω να τους δικαιώσω. Νομίζω ότι τελικά το κατάφερα.
Η δεύτερη θέση σε απογοήτευσε;
Σίγουρα όλοι έχουμε το γόητρο ότι θέλουμε να κερδίσουμε στο τέλος. Μόλις ανακοινώθηκε ο νικητής και ήταν ο Σταύρος, που πλέον είναι σαν αδερφός μου, χάρηκα το ίδιο σαν να έπαιρνα τον τίτλο εγώ, γιατί και οι κριτές και η παραγωγή μάς έκαναν να νιώθουμε ότι πραγματικά ήμασταν και οι δύο μας νικητές. Όσον αφορά εμένα, μπορεί να μην κέρδισα τον τίτλο του «Master Chef», αλλά σίγουρα μέσα από αυτόν τον διαγωνισμό κέρδισα έναν φίλο όπως και την αγάπη του κόσμου. Στις μέρες μας είναι πολύ δύσκολο να κάνεις φίλους και να τους εμπιστεύεσαι. Ο Βαρθαλίτης ήταν ο άνθρωπος που με εμπιστεύτηκε από την πρώτη στιγμή και μάλιστα κάτω από τέτοιες συνθήκες. Είναι ένας άνθρωπος που θα τον βλέπω και θα με βλέπει πάντα ως πρότυπο για το υπόλοιπο της καριέρας μας.
Τι θαυμάζεις σ’ αυτόν;
Το ότι ποτέ δεν νευριάζει. Είναι πάντα ήρεμος και προσπαθεί να αντιμετωπίζει όλα τα πράγματα το ίδιο. Ένα άλλο πράγμα που γουστάρω, και που νιώθω ότι το πήρα και εγώ από αυτόν, είναι το χιούμορ του. Ο άνθρωπος κάνει stand-up comedy εύκολα. Εγώ αν δεν είχα τον Βαρθαλίτη να γελώ, δεν ξέρω πώς θα ήμουν μέσα στο σπίτι. Κάθε φορά που έπεφτα, ο Σταύρος ήταν εκεί να με αρπάξει από τα μαλλιά και να με σηκώσει πάνω.
Ήταν περίεργο να σε αποκαλούν ξαφνικά όλοι Σταυρή αντί για Σταύρο, όπως είχες μπει στο παιχνίδι;
Αυτό ήταν κάτι που ξεκίνησε ο κύριος Κουτσόπουλος και που το γούσταρα, γιατί έτσι με φώναζαν και στη δουλειά αλλά και κάποιοι φίλοι και συγγενείς μου. Τελικά, το «Σταυρής» μού έμεινε, θα το κρατήσω και τα σχέδια πάνω στα οποία θα χτίσω θα είναι πάνω σε αυτό το όνομα. Ο κόσμος με αγάπησε ως Σταυρή, γι’ αυτό και το όνομα θα παραμείνει έτσι.
Εκτός από το όνομα τι άλλο άλλαξε σε σένα μέσα στο παιχνίδι;
Το μεγάλο στοίχημα για μένα ήταν το να βελτιώσω τον χαρακτήρα, τα νεύρα και τις ανασφάλειες που είχα, και να πιστέψω ακόμα περισσότερο στον εαυτό μου. Νομίζω τα κατάφερα. Στην αρχή μπήκα στο παιχνίδι σαν ένας λύκος που ήθελε να τους φάει όλους και δεν με ένοιαζε για κανένα. Μετά, όταν κατάλαβα πού βρίσκομαι, βρήκα τα πόδια μου αλλά και την ισορροπία ανάμεσα στο μαγειρικό κομμάτι και στο παιχνίδι. Γι’ αυτό και έδωσα όλη μου την προσοχή στα βιβλία και στα πιάτα μου, παρά στο τι έκανε ο καθένας ή ποιον κουτσομπόλευε.
Τι ανακάλυψες για τον εαυτό σου μέσα από τη συμμετοχή σου στο «Master Chef»;
Ότι πρέπει να πιστεύω πάντα στα όνειρά μου και ότι τα όνειρα του κάθε ανθρώπου γίνονται πραγματικότητα, φτάνει να πολεμά γι’ αυτά. Μέσα στο παιχνίδι ανακάλυψα ότι κρύβω πολλή δύναμη μέσα μου όπως και πολύ συναίσθημα. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι υπήρχε περίπτωση να κλαίω μπροστά σε άλλους, πόσο μάλλον ότι θα έκλαιγα μπροστά από μια κάμερα. Δεν περίμενα ότι θα έβγαζα τέτοιο συναίσθημα κι αυτό διότι έχω πολύ εγωισμό ως άνθρωπος. Αυτό μου έδινε συνέχεια δύναμη, ήταν η σκέψη ότι εγώ ήθελα να φύγω τελευταίος από το σπίτι. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα ζούσα αποχώρηση.
Σήμερα, που το παιχνίδι έχει πλέον τελειώσει, πώς θέλεις να συστηθείς στον κόσμο;
Ως ένας άνθρωπος που πίστευε στα όνειρά του και που τα έκανε πραγματικότητα.
Η εικόνα που έχει ο περισσότερος κόσμος για σένα είναι μιας αρκετά έντονης προσωπικότητας. Έτσι ήσουν πάντα;
Ναι. Αν πάμε πολύ πίσω, ως παιδί θυμάμαι να μου λένε ότι είχα πάντα ενέργεια. Έπαιζα ποδόσφαιρο μέσα στη γειτονιά και μου φώναζε η μάνα μου να πάω σπίτι γιατί ήμουν μονίμως μέσα στα χώματα. Μετά, γύρω στα 15 μου, όταν ήμουν στο Λύκειο, θυμάμαι που αντιδρούσα γιατί δεν μου άρεσαν καθόλου τα μαθηματικά και η φυσική ή το να ακούω συνέχεια έναν καθηγητή να μου μιλά για πράγματα που δεν με απασχολούσαν. Έφευγα από το μάθημα, πήγαινα σπίτι και έλεγα ψέματα στον πατέρα μου ότι έχω κενή, γιατί ήθελα να πάω να κάνω προπόνηση.
Τότε αγαπούσα πολύ το ποδόσφαιρο, έπαιζα στην ΑΕΚ Λάρνακας, αλλά και στην Εθνική Κύπρου, ενώ ταυτόχρονα ασχολούμουν και με τη μουσική. Έπαιζα ντραμς για πολλά χρόνια, μαζί με έναν πάρα πολύ καλό δάσκαλο που με βοήθησε να γίνω δημιουργικός. Όμως, ούτε αυτά με ικανοποιούσαν. Ένιωθα συνέχεια ανικανοποίητος, γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα βρει κάτι στο να οποίο να πω «εδώ είμαι». Ήμουν ένας άνθρωπος γεμάτος ενέργεια, που κάποια στιγμή στη ζωή μου αποφάσισα να τη διοχετεύσω στη μαγειρική.
Ποια ήταν αυτή η στιγμή;
Όταν πήρα την απόφαση να φύγω από το Λύκειο και να πάω στην Τεχνική Σχολή. Εκεί, μέρα με τη μέρα ένιωθα να αγαπώ όλο και περισσότερο εκείνο που έκανα. Ήταν σαν να ανοιγόταν μπροστά μου ένας καινούριος κόσμος, που ήθελα να τον κατακτήσω. Τελειώνοντας την Τεχνική Σχολή, σιγά-σιγά έπιασα την πρώτη μου δουλειά σε ξενοδοχείο στη Λάρνακα. Εκεί γνώρισα τον πρώτο μου σεφ, τον Δημήτρη Αλεξάνδρου, που για μένα είναι ο πατέρας της μαγειρικής. Νιώθω ότι του χρωστώ πολλά και ο ίδιος μου λέει ότι είναι πολύ περήφανος για μένα. Όταν μετά πήγα να σπουδάσω στο ΑΞΙΚ, γνώρισα κι άλλους καθηγητές που με έμαθαν ακόμα περισσότερα πράγματα, όπως και άλλους φοιτητές οι οποίοι είχαν βλέψεις όπως τις δικές μου. Μπήκα στη φοιτητική ένωση, φτάνοντας να γίνω πρόεδρος και να ασχολούμαι με τις ανάγκες των υπόλοιπων φοιτητών.
Ό,τι είχε να κάνει με την ηγεσία αλλά και με τη βοήθεια του συνανθρώπου μου με ενδιέφερε. Στάθηκα τυχερός γιατί στα πρώτα μου βήματα είχα καλούς δασκάλους και αυτό συνεχίστηκε με το μεγαλύτερο σχολείο, το MasterChef. Πάντα, όμως, ήθελα ακόμα περισσότερα, γιατί τίποτα για μένα δεν ήταν αρκετό. Είχα συνέχεια μέσα μου τη δίψα να μαθαίνω και νομίζω είναι κάτι που δεν θα σταματήσω ποτέ.
Για να μπεις στο παιχνίδι, ποια πράγματα ρίσκαρες από τη ζωή και τη δουλειά που είχες στήσει εδώ στην Κύπρο;
Ως άνθρωπος ρισκάρω πολύ στη ζωή μου και έχασα πολλές δουλειές χάρη σ’ αυτό. Γύρω στον Σεπτέμβριο, όταν πλέον η σεζόν είχε τελειώσει, η Έλενα μου έστειλε μια φωτογραφία στο κινητό για να δηλώσω συμμετοχή στον διαγωνισμό. Η αλήθεια είναι ότι το βασάνιζα μέρες μέσα στο κεφάλι μου, γιατί εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι θα έχανα έναν καλό και σταθερό μισθό, σταθερά έξοδα, αλλά και τη συνεργασία μου με έναν σπουδαίο σεφ. Όταν τους ανακοίνωσα ότι θα φύγω για να συμμετάσχω στο «Master Chef» ένιωθα ότι ρίσκαρα τα πάντα. Όπως αποδείχτηκε, τελικά, αυτό το ρίσκο ήταν ό,τι πιο σωστό έκανα στη ζωή μου και το πιο μεγάλο πανεπιστήμιο που τελείωσα ποτέ.
Οικονομικά είχε κόστος το να παρατήσεις τη δουλειά σου;
Νομίζω γενικά ως άνθρωπος το οικονομικό κομμάτι δεν με απασχόλησε ποτέ, γιατί έτσι έμαθα να ζω. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι ως φοιτητής πολλές φορές ζήλευα με την καλή έννοια τους φίλους μου που πήγαν στο εξωτερικό να σπουδάσουν και τους έστελναν κάθε μήνα χρήματα οι γονείς τους. Εγώ για να έρθω να φάω εδώ που τρώμε σήμερα, έπρεπε να δουλέψω για να πληρώσω με τα δικά μου λεφτά. Όσον αφορά το ότι παραιτήθηκα για να πάω στο «Master Chef», η αλήθεια είναι πως είχα λίγα λεφτά στην άκρη, ίσα-ίσα για να πληρώνονται οι πάγιοι λογαριασμοί μου, ενώ ήξερα ότι πηγαίνω κάπου που δεν θα είχα έξοδα. Τα λεφτά δεν με απασχόλησαν ποτέ, είτε τα είχα είτε δεν τα είχα. Αυτό το πήρα από τους γονείς μου, οι οποίοι μου έλεγαν πάντα: «Να είμαστε πρώτα καλά, να έχουμε την υγεία μας και τα λεφτά πάνε και έρχονται».
Τι άλλο νιώθεις ότι πήρες από τους γονείς σου;
Αρχές, ήθος και την αξιοπρέπειά μου να μην την ξευτελίσω ποτέ για κανένα. Η οικογένειά μου είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω στη ζωή.
Ποια περίοδο της ζωής σου θεωρείς ότι καθόρισε τον χαρακτήρα σου;
Νομίζω εκείνη κατά την οποία πήγα και δούλεψα στο εξωτερικό σε εστιατόριο με αστέρι Michelin. Ήταν όνειρο ζωής να χτίσω έναν χαρακτήρα όπως εκείνον που έχουν αυτοί οι σεφ. Ήθελα να έχω τον χαρακτήρα του αυστηρού, του πειθαρχημένου, με έπαρση για το φαγητό, ο οποίος από τη μια πιστεύει στον εαυτό του και από την άλλη διατηρεί την ταπεινότητά του. Τον χαρακτήρα μού τον έκτισε η κουζίνα και τα «θέλω» που είχα στο να πάω να δουλέψω με τους καλύτερους στο εξωτερικό.
Είσαι άτομο που είχες πάντα ξεκάθαρο πλάνο στη ζωή σου;
Ναι, γιατί μου αρέσει να είμαι σε μια ροή. Θέλω να ξέρω τα πράγματα που έχω να κάνω και δουλεύω με πρόγραμμα.
Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σου σε ταλαιπωρεί περισσότερο;
Η ανυπομονησία μου. Ενθουσιάζομαι πάρα πολύ εύκολα. Ο ενθουσιασμός είναι από τη μια ένα πάρα πολύ όμορφο στοιχείο, όμως, ταυτόχρονα και επικίνδυνο.
Ρομαντικός είσαι;
Είμαι ρομαντικός εκεί που πρέπει. Για μένα ρομαντισμός είναι η ευγένεια και ο τρόπος που αντιμετωπίζω τους γύρω μου. Όταν για παράδειγμα πηγαίνω σε ένα τραπέζι, σερβίρω όλον τον κόσμο και μετά βάζω φαγητό μέσα στο δικό μου πιάτο. Αυτά τα μικρά-μικρά για μένα σημαίνουν πολλά. Υπάρχουν και στιγμές, βέβαια, που είμαι εντελώς αναίσθητος, ειδικά όταν νυστάζω.
Στην Έλενα, τη σύντροφό σου, τι ήταν αυτό που σε κέρδισε;
Η απλότητα που έχει ως χαρακτήρας, μέσα σε όλη αυτήν την ομορφιά που έχει ως γυναίκα. Ήταν κάτι που με γοήτευσε από την πρώτη στιγμή πάνω της.
Τη συμβουλεύεσαι στα επαγγελματικά σου;
Ποτέ δεν συμβουλεύομαι την Έλενα, το αντίθετο μάλλον είναι που συμβαίνει, γιατί ακόμα η ίδια δεν έχει βρει εκείνο με το οποίο θα ταυτιστεί μαζί του επαγγελματικά.
Θα συνεργαζόσουν μαζί της σε δικό σου εστιατόριο;
Όχι, παρόλο που η Έλενα συμμερίζεται τα όνειρα και τις φιλοδοξίες μου και η αλήθεια είναι ότι με στηρίζει με τον δικό της τρόπο. Είμαι της θεωρίας ότι η προσωπική ζωή είναι ένα κομμάτι και η επαγγελματική είναι άλλο, γι’ αυτό και θέλω τη σχέση μου να τη διαχωρίσω και να τη διαφυλάξω.
Επαγγελματικά πώς σε βρίσκει η επόμενη μέρα;
Αυτήν τη στιγμή έχω έρθει σε συμφωνία με την εταιρία Manitaras Bros στη Λάρνακα και έχουμε αρκετά πλάνα για τη Λάρνακα (και όχι μόνο), τα οποία θα ανακοινώσουμε μόλις είμαστε έτοιμοι.
Αν σε είκοσι χρόνια γίνεις ξανά εξώφυλλο σε περιοδικό, τι θα ήθελες να γράφουν για σένα;
Είκοσι χρόνια πάμε πολύ μακριά. Να πούμε καλύτερα σε πέντε. Σε πέντε χρόνια, λοιπόν, θέλω να λένε για μένα ότι έφερα το αστέρι της Michelin στην Κύπρο. Τόσο απλό, τόσο όμορφο, τόσο δύσκολο, σχεδόν ανέφικτο. Θα ήθελα να μην είμαι απλά επίκαιρος, όπως τώρα, ή να με βλέπουν σε μερικά χρόνια και να λένε, αυτός δεν έκανε τίποτα. Θα ήθελα να είμαι πετυχημένος, να έχω σωστούς ανθρώπους δίπλα μου, να έχω υγεία και να κάνω την Κύπρο περήφανη παγκόσμια.
Πηγή : philenews.com
