Έχει η αγάπη όρια;
Ποτέ πρέπει να σταματήσεις να αγαπάς κάποιον περισσότερο από τον εαυτό σου;
Ποτέ είναι η ώρα να σταματήσεις να βάζεις τις ανάγκες του πάνω από τις δικές σου;
Μήπως όλο αυτό δεν είναι αγάπη;
Μήπως όλο αυτό δεν είναι ανάγκη δίκη του αλλά δίκη σου;
Πολλές φορές η προσπάθεια μας να προστατέψουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε από το πόνο ή από τις δύσκολες στιγμές εκφράζει μια δίκη μας βαθύτερη ανάγκη για αποδοχή και για αγάπη. Η πραγματική αγάπη δεν είναι όμως έτσι. Σε αυτή τη ζωή πολλοί από εμάς κάνουμε τους προστάτες και άλλοι από εμάς κάνουνε τους προστατευόμενους. Αν εξετάσουμε σε βάθος Και τις δυο συμπεριφορές θα δούμε ότι αποζητούν και στοχεύουν τα ίδια πράγματα, αγάπη, αποδοχή, αποφυγή της μοναξιάς, ασφάλεια. Και ο προστάτης όμως και ο προστατευόμενος τα αναζητούν με λάθος τρόπο.
Ο μεν προστάτης γιατί με όλη του τη συμπεριφορά παριστάνει πάντα το δυνατό με όλες τις λύσεις στα προβλήματα του άλλου και από ένα σημείο αυτό που κάποτε έκανε με χαρά να γίνεται φορτικό και υποχρέωση κάνοντας τον να νιώθει πάντα το βάρος της αποτυχίας και το άγχος να καλύψει τις ανάγκες του άλλου, είτε αυτός είναι σύντροφος,παιδί, συγγενής και στο τέλος καταλήγει να εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια και να βλέπει ψυχικά και σωματικά τον εαυτό το, καταπνίγοντας πολλές φορές τις δικές του ανάγκες και αρνούμενος να ζητήσει οποιαδήποτε βοήθεια για να μη φανεί αδύναμος.
Ενώ παράλληλα βλάπτει άθελα του και το άλλο μέρος που έχει το ρόλο του προστατευόμενου γιατί ακριβώς δεν του δίνει ποτέ την ευκαιρία να δοκιμαστεί, να προσπαθήσει και να επιτύχει και τον κρατά ηθελημένα ή άθελα του προσκολλημένο πάνω του.
Ο δε προστατευόμενος, ηθελημένα ή άθελα του πάλι μπαίνει στη διαδικασία και έχει συνεχώς απαιτήσεις από το προστάτη της σχέσης, ζητώντας του άμεσα ή έμμεσα τη συνεχή συμβολή του σε ότι και να κάνει. Αρχίζει και εκμεταλλευτεί τους μηχανισμούς της ενοχής ζητώντας όλο και περισσότερα γιατί και ο ίδιος κατά ένα ποσοστό έχει βολευτεί συναισθηματικά και κατά ένα επίσης μεγάλο ποσοστό γιατί αυτό θεωρεί πλέον φυσιολογικό αφού παρουσιάζεται ως ο αδύναμος κρίκος της σχέσης που χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα.
Η συμπεριφορά του όμως βλάπτει πρώτα από όλους τον ίδιο του τον εαυτό γιατί δε δίνει την ευκαιρία στον εαυτό του να παλέψει και να ανακαλύψει τις δικές του δυνάμεις και νιώθει πάντα εξαρτημένος από τους άλλους. Αλλά βλάπτει κ το δυνατό μέρος της σχέσης το οποίο το φορτώνει πάντα με δικές του ανάγκες και θέλω ξεχνώντας τις πιθανές ανάγκες του άλλου.
Τι γίνεται όταν οι ισορροπίες σε μια σχέση αρχίζουν και διαταράσσονται;
Τι γίνεται όταν κανένα από τα δυο μέρη δεν καλύπτει τις ανάγκες του άλλου; Βάζεις όρια στην αγάπη ;
Ναι, βάζεις!!! Αν και τα δυο μέρη πραγματικά νιώθουν αμοιβαία αγάπη, σεβασμό και τρυφερότητα για το άλλο, βάζουν όρια.
Όρια στον εαυτό τους και στη δίκη τους συμπεριφορά είτε είναι οι δυνατοί είτε οι αδύναμοι της σχέσης. Βάζουν όρια, και αν χρειαστεί παίρνουν αποστάσεις για να προστατεύσουν τον εαυτό τους και τον άλλο. Βάζουν όρια, για να μην πληγώσουν τον άνθρωπο που αγαπούν και για να διατηρήσουν τη βαθειά αγάπη, τον σεβασμό, την τρυφερότητα και την εκτίμηση που είχαν καθ όλη τη διάρκεια της σχέσης.
Βάζεις όρια στην αγάπη σου για να είναι και αύριο εκεί.
Βάζεις όρια, γιατί στη ζωή μας συχνά πρέπει να ενεργοποιούμε το ένστικτο της αυτοπροστασίας και να καταλαβαίνουμε ότι αν εμείς δεν είμαστε καλά μέσα σε μια σχέση, αν εμείς δεν αισθανόμαστε όμορφα μέσα σε μια σχέση θα γίνουμε μίζεροι, θα αρρωστήσουμε και στο τέλος θα κάνουμε και τους άλλους να αισθάνονται το ίδιο.
Βάζεις όρια!!! Γιατί η υπέρτατη ένδειξη αγάπης είναι όταν χρειαστεί να μπορείς να προστατεύεις αυτόν που αγαπάς από όλους και από τι του κάνει κακό, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να το προστατέψεις και από εσένα τον ίδιο.
«Τι είναι αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένα. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ και εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει χάνομαι» – Νίκος Καζαντζάκης
Πηγή : enallaktikidrasi.com
