8 και 45 το βράδυ. Αποφάσισα να πετάξω τα σκουπίδια – δεν περίμενα να ξημερώσει πρώτα Ο θεός- έπρεπε να τα πετάξω απόψε, τρομάρα μου. Αποτέλεσμα; Κλείστηκα έξω από το σπίτι μου, χωρίς κλειδιά και κινητό. Α, ξέχασα να αναφέρω πως φορούσα τις ροζ πουά πιτζάμες μου και τις χριστουγεννιάτικες κάλτσες, με τον Ρούντολφ στο δεξί πόδι και κάτι που έμοιαζε με Άγιο Βασίλη στο αριστερό και όλα αυτά σε συνδυασμό με λάδι καρύδας στα μαλλιά, για επιπλέον ενυδάτωση. Έπρεπε να το καταλάβω πως θα την πάθω κάποια στιγμή. Η μάνα μου φταίει…. και ο Κεφτές. Μου λέγε η μάνα μου, «Σε καινούργιο σπίτι μπήκες, βγάλε ένα αντικλείδι, γιατί καμιά μέρα θα κλειστείς απ’ έξω και θα τρέχουμε. Και θα πάνε και 50 ευρώ χαμένα στον κλειδαρά, επειδή εσύ έχεις το μυαλό σου πάνω από το κεφάλι σου». Και φτάσαμε, αισίως, στην καμιά μέρα! Είναι Σαββατογεννημένη, κι εγώ τα πιστεύω αυτά τα πράγματα, γι’ αυτό και βρίσκομαι τώρα σε αυτήν την κατάσταση. Ο δεύτερος φταίχτης είναι ο Κεφτές. Ο Κεφτές, λοιπόν, είναι ένα μπάσταρδο γατί, με φουντωτό τρίχωμα και ένα μόνιμο βλέμμα απαξίωσης, που τον έχει υιοθετήσει η πολυκατοικία αναλαμβάνοντας να τον ταΐζουμε με τη σειρά. 8 και 53. Είχε ξεκινήσει να κάνει κρύο κι έπρεπε να κάνω κάτι, σύντομα. Από τη μία ήθελα να πάω στο απέναντι διαμέρισμα να ζητήσω βοήθεια και από την άλλη σκεφτόμουν, πως θα με δει ο άνθρωπος σε τέτοιο χάλι; Τι θα του πω; Καθώς έψαχνα τις απαντήσεις για όλα αυτά τα ερωτήματα, σε συνδυασμό με το ποιο είναι τελικά το νόημα της ζωής και γιατί ο Τάσος είναι τόσο μαλάκας, είδα τον Κεφτέ να κάθεται στο χαλάκι του απέναντι, να μαζεύει την ουρά του κοντά στα πόδια του, να με κοιτάζει κρίνοντας με για το ότι ποτέ μου δεν τον τάισα φαγητό από κονσέρβα, παρά μόνο αποφάγια, και να νιαουρίζει χρησιμοποιώντας όλη τη μουσική κλίμακα. Προσπάθησα να τον κάνω να σωπάσει, τάζοντας του κονσέρβες γκουρμε και την καλύτερη ξηρά τροφή του εμπορίου, αλλά αυτός συνέχιζε ακάθεκτος. Τον άρπαξα στην αγκαλιά μου αποκαλώντας τον χοντρό μπελά όταν, άνοιξε η πόρτα. Άφησα κάτω τον μπελά, ενώ ο γείτονας με κοίταξέ λες και είχα διαπράξει το χειρότερο έγκλημα της δεκαετίας. Εγώ, κατακόκκινη από ντροπή, προσπαθούσα να βάλω τις σωστές λέξεις σε μια σειρά για να δικαιολογηθώ. Κι άντε τώρα να δώσω εξηγήσεις, να πρέπει να του ζητήσω βοήθεια για να χάσω 50 ευρώ, επειδή έχω το μυαλό μου πάνω από το κεφάλι μου, και επιπλέον να πρέπει να απολογηθώ και για το ότι αποκάλεσα τον χοντρό μπελά, που τριβόταν στα πόδια του γουργουρίζοντας, χοντρό μπελά. Το αποτέλεσμα; Ο Κεφτές να τρώει πλέον σαν πασάς κι εγώ να ντρέπομαι να βγω από το κατώφλι μου.
Η ιστορία αποτελεί προϊόν φαντασίας και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.
Μαριλένα Αχιλλέως
@achilleos_marilena
@Stoa_Cultura
