Πίστευα στη μουσική, εκείνη που ακούγεται μόνο σε γεμάτο κόσμο από εσένα
και εκείνο το παράξενο συναίσθημα που κάνει τα μάγουλα να ροδίζουν
όταν κοίταζα εσένα.
Έτσι έζησα για χρόνια.
Σε γνώρισα άραγε ποτέ;
Κι όμως Θυμάμαι.
Ίσως πέρασε καιρός αλλά θυμάμαι.
Υπήρξες, στ’ αλήθεια υπήρξες.
Που είσαι στ’ αλήθεια; Που είσαι τώρα;
Να σε βρω ξανά μονάχα και ας με γκρεμίσεις ξανά και ξανά
Δεν με νοιάζει.
Ο ουρανός θα μου χαριστεί
και θα σκεπάσει τον πόνο μου
και θα γελάσει ξανά μαζί μου.
Ψάχνοντας τον έρωτα ελάχιστη μου αφήνει ανάσα.
Τόση όση για να φωνάξω τ’ όνομα σου.
Μαριλένα Αχιλλέως
@achilleos_marilena
@stoa_cultura
