“Χθες έλαβα το γράμμα σου και ήμουν πολύ χαρούμενος με αυτό. Φοβόμουν ότι δεν θα μου έγραφες ποτέ ξανά πλέον. Μου είπες όταν βρισκόμουν στη Ζυρίχη, ότι ήταν παράξενο για σένα όταν ήρθα εκεί. Έτσι, νομίζω ότι είναι καλύτερα να συναντιόμαστε σε ένα διαφορετικό μέρος, όπου κανένας δεν θα επηρεάσει την άνεσή μας. Σε κάθε περίπτωση θα σε παροτρύνω να περνάμε κάθε χρόνο έναν ολόκληρο μήνα μαζί, έτσι ώστε να διαπιστώσεις ότι έχεις ένα πατέρα που σε λατρεύει και σε αγαπάει. Μπορείς, επίσης, να μάθεις πολλά καλά και όμορφα πράγματα από μένα, κάτι που κάποιος άλλος δεν μπορεί να σου το προσφέρει τόσο εύκολα. Όσα έχω καταφέρει με τόσο κουραστική δουλειά δεν πρέπει να είναι μόνο για τους ξένους, αλλά ειδικά για τα δικά μου αγόρια. Αυτές τις μέρες ολοκλήρωσα ένα από τα πιο όμορφα έργα της ζωής μου, όταν μεγαλώσεις θα σου μιλήσω για αυτό.

Είμαι πολύ ευχαριστημένος που βρήκες χαρά στο πιάνο. Αυτό και η ξυλουργική είναι κατά τη γνώμη μου οι καλύτερες ασχολίες για την ηλικία σου, ακόμα καλύτερες και από το σχολείο. Γιατί αυτά είναι πράγματα που ταιριάζουν σε ένα νέο άτομο, όπως είσαι εσύ. Κυρίως να παίζεις στο πιάνο κομμάτια που σε ευχαριστούν, ακόμα και αν δεν σου τα έχει αναθέσει ο δάσκαλος. Αυτός είναι ο τρόπος για να μαθαίνεις τα περισσότερα πράγματα, όταν, δηλαδή, κάνεις κάτι με τόσο μεγάλη ευχαρίστηση, που δεν παρατηρείς ότι ο χρόνος περνάει. Είμαι τόσο απορροφημένος, κάποιες φορές, στη δουλειά μου, που ξεχνάω το μεσημεριανό μου γεύμα.

Φιλιά στον Tete

Ο μπαμπάς.
Χαιρετίσματα στη μαμά.”